“สื่อรักที่ไร้เสียง”

SITSRI

19 มี.ค. 2022|2 min read

อ่านบทความอื่นจาก SITSRI

คัดลอกลิงค์

แจ้งตรวจสอบ

สื่อ

วันพุธตอนบ่ายอากาศร้อนและฝุ่นควัน ผู้เขียนและเพื่อนๆ ได้เดินทางไปทำกิจกรรมโรงเรียนโสตศึกษาอนุสารสุนทร ขับรถเข้ามาในโรงเรียน ร่มรื่นด้วยต้นไม้ และเงียบสงบ เพราะเด็กๆ ใช้ภาษามือแทนการพูด จากการกล่าวต้อนรับของคุณครูบอกว่าเด็กๆ ไม่ใช่คนใบ้ แต่แค่ไม่ได้ยิน เลยไม่รู้จะพูดอะไรน้องเขาพูดได้ แต่ไม่ได้ยิน จึงไม่รู้จะพูดอะไร วันนี้เหมือนผู้เขียนได้มาติดเกาะที่ผู้คนใช้ท่าทางในการสนทนา เหมือนคนแปลกหน้า แต่เราก็สนทนากันได้ผ่านความรักที่มีให้กัน

น้องบัดดี้ของผู้เขียน ดช.อติเทพ คำวงพะเนา ผู้เขียนสังเกตจากป้ายชื่ออกซ้ายของน้อง สนทนากับน้อง ด้วยการเขียน น้องอ่านได้บางคำ น้องขื่ออ้น อยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่5 นอกจากนั้น น้องอ่านไม่ได้ ผู้เขียนได้สื่อสารผ่านท่าทาง รูปภาพ สัญลักษณ์แทน ได้มาแลกเปลี่ยนเรียนรู้น้องสอนภาษามือ ตัวเลข ตัวอักษร ผู้เขียนได้วาดภาพต่างๆ ให้น้อง ต่างฝ่ายต่างแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งกันและกันวิธีก้าวข้ามข้อจำกัดในการสื่อสารกับน้องที่ไม่ได้ยิน น้องใช้ภาษามือเราพยายามเรียนรู้จากน้องสอนท่าทางต่างๆ ข้อจำกัดที่เป็นอุปสรรคใหญ่ก็เป็นอุปสรรคเล็กๆ ถ้าเราสื่อสารออกมาจากใจ ผ่านท่าทางรอยยิ้ม ถึงแม้น้องไม่ได้ยิน แต่ท่าทางที่สื่อออกมาล้วนมีความหมาย ท่าทาง ภาษากายที่สื่อออกมา แต่รอยยิ้มเสียงหัวเราะ ของน้องที่สื่อออกมาจากข้างใน นั้นมีความหมายมาก ความรักมันไม่สามารถกีดกันได้แต่เราต้องเรียนรู้และยอมรับกับสิ่งนั้น

สื่อ กิจกรรมกลุ่มของผู้เขียนได้สอนน้องทำกังหันลมและเรียนรู้ตัวอักษรผ่านขนม ตอนแรกน้องงงกับสิ่งที่ให้ทำ พอทำเป็นตัวอย่าง น้องแต่ละคนเรียนรู้ได้รวดเร็ว มีจินตนาการ ถ่ายทอดผ่านการวาดรูป น้องกับพี่บัดดี้ต่างช่วยกันทำกังหันลม เปรียบเหมือนความรู้ถ้าเรามี แล้วไม่ถ่ายทอดก็ไม่มีประโยชน์ กิจกรรมนี้ทำให้พี่กับน้องได้ใกล้ชิด ได้ช่วยเหลือและได้ถ่ายทอดความรู้ที่ได้ ได้เป็นผู้ให้แก่น้อง ส่วนการเรียนรู้ผ่านขนมเป็นการที่น้องให้ความรู้แก่พี่ๆ ด้วยการเรียนภาษามือ ทั้ง 2 เป็นกิจกรรมที่แลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างพี่กับน้อง ทั้งพี่และน้องต่างเป็นผู้ให้และผู้รับในเวลาเดียวกัน

ตัวเลข ความประทับใจในกิจกรรม กิจกรรมนี้เป็นสิ่งที่ท้าทาย ตอนแรกกังวลจะคุยอะไรกับน้อง ทำกิจกรรมอะไร เพราะน้องไม่ได้ยินเสียง พอได้มาทำจริงๆ ปัญหาที่กล่าวล้วน ไม่ใช่อุปสรรค การได้มาทำกิจกรรมร่วมกับน้องทำให้ผู้เขียนย้อนมองตัวเอง ร่างกายเราปกติน้องไม่ได้ยิน แต่น้องเรียนรู้ไว วาดรูปสวย จินตนาการดีทำให้เรา

มองว่าทุกคนบนโลกนี้ไม่มีใครที่ดีที่สุดหรือแย่สุด แต่ทุกคนมีสิ่งที่มีไม่เหมือนกัน เราควรยอมรับในความแตกต่างแล้วเราจะอยู่ในสังคมได้ดี เห็นรอยยิ้มจากน้องที่สื่อออกมา ถึงแม้จะมีขีดจำกัดในการได้ยิน แต่เสียงของหัวใจสามารถสื่อกันได้นี่คงเป็นคำที่ว่า “มองตาก็รู้ใจ” ที่ผู้เขียนเคยได้ยิน ผู้เขียนคิดว่า เด็กเหล่านี้ฉลาดและมีความรู้มากกว่าเด็กทั่วไป ต้องเรียนภาษามือ ภาษาเขียนและเรียนเทียบเท่ากับระดับชั้นเหมือนเด็กปกตินี้คงเป็นเด็กพิเศษที่ไม่ใช่การดูแลเขาเป็นพิเศษ แต่เป็นเด็กพิเศษที่มีความรู้ความสามารถที่มากกว่าเด็กปกติ นี้คือเด็กพิเศษในนิยามผู้เขียน การไม่ได้ยินไม่ใช่อุปสรรค ในความรัก เพราะความรักไม่มีอะไรกีดกันได้ความรักและความทรงจำได้เริ่มขึ้น ณ โรงเรียนแห่งนี้และความรักจะพาเรามาพบกันอีก