หวีด/กรีด/มิติ

หญิงชรารูปร่างซูบผอมผิวกร้านนอนบิดดิ้นครวญครางบนแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน​ มือกุมท้อง​ ขณะอีกมือประคองขันน้ำ​ ปากก็พร่ำเรียกไม่ขาดปาก

"นวลเอ๊ย​ มาหายายหน่อย.. ยายคงไม่ไหวแล้ว.."

นวล​ สาวร่างบอบบาง​ ผิวขาว​ ผมยาวประบ่า​ เธอให้สงสารยายนัก​ พักหลังมายายปวดท้องบ่อย

"  ยายจ๋า​ ปวดอีกแล้ว​ เมื่อไหร่จะหายดื้อไปหาหมอซักที.." เธอเข้าประคองยายสีหน้าวิตก

"ไม่ๆ.. ยายรู้ตัวดีว่าเป็นอะไร.. นี่เอ็งรักยายมั้ย.. "

" ยายจ๋า​ ไม่น่าถามเลย​ ชีวิตนวลก็มีแต่ยายเท่านั้นนะ.. รักซีจ๊ะ​ รักมากด้วย.."

"ถ้าเอ็งรักยาย​ มาดื่มน้ำขันนี้ให้ยายที.."

แม้นวลจะแปลกใจ​ที่ยายพูดอย่างนั้น​ แต่ก็เดินไปหาแล้วนั่งลงที่แคร่​ คว้าขันน้ำหินใบเก่าขึ้นมาจ่อริมฝีปากหมายจะดื่ม.........

===============

ผมวางภู่กันลงอย่างอ่อนล้า​  วาดต่อไปไม่ไหวแล้ว​ ทั้งง่วงระคนอิดโรย​ โดยเฉพาะความง่วง​ มันรุมเร้าจนหนังตาหนักอึ้งราวกับหิน​  ผมเป็นนักเขียนการ์ตูนส่งนิตยสารฉบับหนึ่ง​ กำลังเขียนเรื่อง​ "ปอบ​ หวีด​ สยอง" นวล​  กับยาย​ที่เป็นปอบ​ และกำลังจะถ่ายทอดความเป็นปอบสู่หลานสาวโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลย.... แต่.. ขณะนี้ผมเขียนต่อไปไม่ไหวแล้ว​  กาแฟหลายถ้วยเอาไม่อยู่เลย คงต้องพักสักงีบหรืออาจนานกว่านั้น..

" ช่างเถอะ​ ออกมาห่างๆไว้ก่อน​"  ผมพูดเตือนสติ​     ฝ่ายยายแก่นั่นเหมือนไม่พอใจ

" ไอ้หนุ่ม​ แกอย่าทำเป็นรู้ดี​ "

แววตาแกขุ่นแดงโร่อย่างชัดเจน​ ร่างผอมเกร็งที่ดูไร้เรี่ยวแรง​ ตอนนี้ลุกขึ้นยืนตาถมึงกระฉับกระเฉง   ผมคว้าแขนนวลวิ่งออกจากรั้วบ้านทันทีCr.ภาพ​http://www.thaithesims3.com/topic.php?topic=52148

" จะพาชั้นไปไหน​ ปล่อยๆ"

"  อยากเป็นปอบรึไงล่ะ  ยายเธอเป็นปอบรู้มั้ย"

ออกมาไกลพอได้​ ยายปอบนั่นคงไม่ตามมาแล้ว

" นี่คุณ​ อย่ามาใส่ร้ายยายนะ​ แกเป็นคนดีมีศีลธรรม.. แกคงไม่...."

นวลพูดยังไม่ทันจบ​  เหมือนมีเงาดำวูบลอยละลิ่วข้ามหัวไปตกข้างหน้าดังตุ้บ!! ยายปอบนั่นเอง​ แกกระโจนตามมาจนได้​ ยามนี้แกเส้นผมกระเซิง​ ตาแดงก่ำ​แล่บลิ้นแผล่บๆแม้แต่นวลหลานสาวยังตกใจ​

"มึง​ ไอ้หนุ่ม​ อย่ามายุ่ง​ เอาหลานกูคืนมา​ ไม่งั้นกูจะล้วงตับควักไส้มึงซะ "

" ยาย​ ยายเป็นอะไร.." นวล​ เธอชักกลัว

"จะเป็นไรล่ะ​ ยายเธอเป็บปอบกินคนน่ะสิ​  ไปเร็ว"

ผมคว้าแขนนวลหันหลังกลับ​ วิ่งไปคิดไป​ ผมคิดอะไรออกแล้ว​ กลับไปที่หลังบ้านตรงพุ่มไม้นั่น​ มันเป็นซอกหิน​ เราเข้าไปทันที!!เหมือนลอยละลิ่งเคว้งคว้าง....

ตกตุ้บมาที่ข้างโต๊ะทำงานผม​ ต้นฉบับการ์ตูนเกลื่อน​  นี่ผมออกมาจากกระดาษต้นฉบับงานนั่น​  ออกมาจากมิติการ์ตูน​ รอด​ เรารอดแล้ว​ ผมพูดไม่ขาดคำ​ มีแสงออกมาจากต้นฉบับอีกครั้ง​ นั่น​ ยายปอบตามมา​

"จะพาหลานกูหนีไปไหน​  ยังไงมันก็ต้องเป็นปอบวันยังค่ำ​"

แกคงเคียดแค้นสุดๆกระโจนพรวดพุ่งเข้ามา​ ผมถอยหลังติดโต๊ะทำงาน​ มือไปคว้าโดนกองๆต้นฉบับ​ แว่บนั้นผมคิดได้อีกครั้ง​  หยิบต้นฉบับงานมาฉีกทันที​ แคว้กกกก.... ขาดเป็นชิ้นๆ​ และ​ มันได้ผล​ ร่างยายปอบก็ฉีกขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยร่วงหล่นเป็นกระดาษไปกับพื้น​

" ฮ่าๆๆๆนวล​ ดูสิ​  มันได้ผล​ ในเมื่อผมเขียนปอบขึ้นมาผมก็ฉีกทำลายมันได้.."
แต่​ ทว่า.. ให้ตายเถอะ​ ผมกลับลืมไป​ นวล​ สาวน้อยที่อยู่ข้างๆผม​ ร่างเธอก็ถูกฉีกเป็นชิ้นๆยุ่ยสลายไปด้วยเป็นผงๆในบัดดล​

เพราะทั้งเธอและยายปอบต่างก็เป็นตัวละครในงานเขียนผมเองเหมือนกัน​ ผมเลือกทำลายใครคนหนึ่งไม่ได้​ นอกจากทำลายมันทั้งหมดเพื่อไม่ให้ทุกอย่างเกิดขึ้น​  พรุ่งนี้ผมจะเขียนเรื่องใหม่​ และสัญญากับตัวเองว่าจะไม่หลับคาต้นฉบับอีกแล้ว​ ////

=====================