#หีบพาหลอน ศพที่ 101

#หีบพาหลอน ศพที่ 101

ไม่มีใครชอบงานศพ เพลงธรณีกรรแสง หรือท่วงทำนองเพลงมอญร้องไห้ เพราะมันจะถูกเปิดในวันที่มีการสูญเสียเท่านั้นเอง พี่สะใภ้ของ “เก่ง” เพื่อนสนิทชองผมตั้งแต่สมัยประถมเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิด “พี่กาย” ผู้เป็นพี่ชายของเก่งและเป็นแฟนพี่ที่เสียชีวิตนั้นเอาแต่โทษตัวเอง ที่ค่ำคืนวันเกิดเหตุไม่ยอมใจเย็นลงมากกว่านี้

ผมรับรู้เรื่องราวจากเก่ง ว่าทั้งสองทะเลาะกันและมีปากเสียงอย่างหนัก พี่ “เอิง” ผู้ชายเป็นคนขี้น้อยใจ และคิดว่าพี่กายนั้นมีกิ๊ก เธอจึงโมโหและก่อให้เกิดเรื่องราววิวาทกันขึ้น ที่สุดแล้วอารมณ์ปะทะอารมณ์ไม่มีสิ่งใดผ่อนคลาย พี่เอิงกระชากกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ขับออกไป โดยที่พี่กายก็ไม่ได้ห้ามอะไร เพราะในใจคิดเพียงว่าพอรุ่งเช้า พี่เอิงอารมณ์ดีก็ค่อยไปง้อที่บ้าน พี่เอิงมักเป็นคนคิดมากอย่างนี้อยู่แล้ว หากแต่ว่าพี่กายก็ไม่เคยนอกใจเธอเลยสักครั้งเดียว

ผมเองก็ใช้เส้นทางสัญจรทางนั้นบ่อยๆ ด้วยความที่ไม่ได้กลัวเท่าไหร่นักด้วยความเคยชิน แถมไฟสองข้างทางก็สว่างราวกลางวัน คืนหนึ่งหลังจากสิ้นงานเผาศพพี่เอิงไปกว่าครึ่งปี เทศกาลประจำปีถูกจัดขึ้นในตัวเมือง ผมต้องขับรถไปทางเส้นนี้เพื่อรับแฟนของผมแล้วไปเที่ยวกัน ก่อนที่ขากลับ ผมจะแวะส่งเธอแล้วกลับบ้าน

ไม่มีทางลัด ผมยอมรับว่าลืมเรื่องพี่เองไปแล้ว กระทั่งตอนที่กำลังทำความเร็วในช่วงขึ้นสู่ทางชัน กลางโค้งนั้น มีใครสักคนยืนอยู่ ร่างของเธอแข็งทื่อราวเสาหิน ก้มหน้า เสื้อผ้าสีอ่อนสะท้อนแสงไฟสีส้มจ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด แขนข้างหนึ่งบิดไพล่ไปด้านหลังอย่างผิดองศา ผมรู้ทันทีว่าโดนเข้าไปแล้ว จึงรีบทำความเร็ว และพยายามขับรถออกห่างร่างปริศนานั้น ทว่าเมื่อพ้นมาได้เพียงนิดเดียว ก็ได้ยินเสียงตะโกนมาว่า

“พี่ของไปด้วยสิ จำพี่ไม่ได้หรือไงวะ ?” น้ำเสียงชัดเจน ไม่มียานคาง เป็นน้ำเสียงตะโกนที่ฟังดูเกรี้ยวกราด ผมบิดเร่งความเร็วอย่างที่ชีวิตนี้ไม่เคยทำ รู้สึกหวาดกลัวจนแทบจะร้องไห้ มือที่กำคันเร่งชื้นเหงื่อ แล้วเมื่อมองไปด้านหลังก็พบว่าร่างนั้นพยายามวิ่งเข้ามาหาผมด้วยท่าวิ่งที่ผิดมนุษย์ ผมท่องบทสวดมนต์นานาในใจแล้วบิดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ พอสุดทางตรงแล้วเข้าโค้งไปเล็กน้อยเป็นร้านขายของชำที่มีลุงๆ นั่งดื่มเหล้ากันอยู่ ผมจอดทันที แล้วตั้งสติ พอหันหลังไปมองก็พบว่าไม่อยู่แล้ว

พี่เอิง...ไม่ได้วิ่งตามผมาแล้ว นั่นอาจจะเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นผีเป็นตัวเป็นตน และรับรู้ได้ว่าเธอยังไม่ไปไหน ยังไม่มีใครตายที่โค้งนี้นับจากเธอ ผมผวาจนแทบเป็นลม เล่าเรื่องให้ลุงๆ ฟังอย่างรีบรน ลิ้นฟันกันไปหมด พวกลุงๆ เองก็ได้ยินมาว่ามีหลายคนเคยเจอ ทั้งวิ่งตาม ยืนโบกข้างถนน น่ากลัวสุดก็มีวิ่งตัดหน้าและยืนขวางรถ

ผมจึงเข้าใจว่าผีตายโหงต่อให้เชิญวิญญาณก็ไม่ไป คืนนั้นผมได้เหล้าขาวจากลุงๆ มาอึกใหญ่เพื่อย้อมใจก่อนขับรถกลับบ้าน เพื่อรับรู้ว่าผมป่วยไข้ขึ้นในเช้าวันต่อมา

หลังจากหายไข้ ผมไปทำบุญยกใหญ่ ทั้งไหว้พระเก้าวัด ถวายสังฆทาน และอาบน้ำมนต์ ไม่คิดเลยว่าเธอจะเอาแม้กระทั่งผมที่เป็นน้องชายที่เคยกินเคยเที่ยวด้วยกัน ผมแทบจะไม่ไปที่เส้นทางนั้นอีกเลยในยามวิกาลหลังเกิดเรื่อง...เพราะสาบานกับตัวเองแล้วว่า ถ้านี่คือโค้งร้อยศพ

ผมจะไม่ยอมเป็นศพที่ 101 เด็ดขาด

เรื่อง - น้องหีบ

ขแยคถ๊ภาพประกอบจาก FREE WEB :: https://unsplash.com/s/photos/scary