#หีบพาหลอน โลกกลม

#หีบพาหลอน โลกกลม

ครอบครัวของผมเชื่อว่า “ผมเกือบฆ่าแม่ตั้งแต่ผมยังไม่เกิด” เรื่องนี้ผมจึงยืนยันไม่ได้ว่ามันเป็นความจริงแท้แค่ไหน เพราะมันเนิ่นนานเกือบ 30 ปีมาแล้ว สมัยก่อนนั้นครอบครัวของผมทำงานเกี่ยวกับการรับเหมาก่อสร้าง ที่จะย้ายถิ่นฐานที่อยู่อาศัยค่อนข้างบ่อยเมื่องานเหมาแต่ละที่เสร็จสิ้น ถ้าเป็นรีสอร์ตก็จะใช้เวลาไม่กี่เดือน แต่หากเป็นโรงแรม ก็มักอยู่ตั้งแต่เกินครึ่งปีจนถึงสองปีเลยก็มี

ความยากลำบากนั้นมันเกิดขึ้นเมื่อตอนที่ทุกคนในบ้านมารับจ้างอยู่ที่บ้านเกิดของผม เป็นการสร้างรีสอร์ตทั้งหมดยี่สิบหลัง ครอบครัวจึงจัดจนงานเพื่อเตรียมตัวเริ่มงาน แต่ว่าตอนนั้น ทางเจ้าของรีสอร์ตยังไม่มีที่ทางสำหรับพักผ่อนให้ ช่วงแรก ๆ จึงอาศัยกางเต็นท์นอนก่อน ส่วนเวลาต่อมาก็สร้างบ้านขึ้นมาอย่างง่ายด้วยห้องสี่เสาที่ปะทั้งหลังรอบ ๆ รวมทั้งหลังคาด้วยสังกะสี แค่พอคุ้มแดดคุ้มฝน บ้านเช่าก็ยังไม่ได้หาง่ายขนาดนั้น ทั้งหมดจึงใช้ชีวิตผ่านความยากลำบากร่วมกัน

จากนั้นทุกอย่างก็วนลูป ยิ่งคืนวันโกนก่อนวันพระแม่จะได้ยินชัดเป็นพิเศษ หนักถึงขั้นได้ยินเสียงคนวิ่งรอบบ้าน หัวเราะ พูดอะไรสักอย่างฟังไม่เป็นภาษา แล้วก็เสียงของหล่น...ตุ้บ จากนั้นก็เริ่มใหม่

ขอบคุณภาพประกอบจาก unsplash.com

แม่เริ่มประสาทเสีย จึงขอร้องให้ยอมเดินทางมาทำงานเพื่อหาบ้านเช่าดีกว่า เธอทนไม่ไหวกับเรื่องราวที่ทำให้เธออยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้ ถ้าอยู่อีกไม่เกินเดือน แม่ต้องหัวระเบิดแน่ ๆ

คืนหนึ่ง แม่ปวดท้องอย่างหนัก ตักใจลุกวิ่งไปเข้าห้องน้ำที่ถูกสร้างห่างจากตัวบ้านไม่กี่เมตร ซึ่งหลังคาและรอบ ๆ ก็สร้างเป็นสังกะสีเช่นกัน ดังนั้นมันจึงมีช่องโหว่ด้านบนรอบด้าน ขณะที่แม่กำลังจะเดินออกมาจากห้องน้ำ แม่ได้ยินเสียงเคาะสังกะสีเบา ๆ แล้วในตอนที่เธอหันไปนั้นก็พบกับร่าง ๆ หนึ่งที่ห้อยหัวลงมาจากตรงไหนก็ไม่รู้ แม่บอกว่าเห็นตั้งแต่หัวจนถึงหน้าท้อง ร่างหันมองแม่แล้วยิ้มในลักษณะผิดมนุษย์ เพราะว่าศีรษะของเขานั้นแนบกับไหล่ข้างหนึ่ง ขณะที่ลำคอก็ยืดโค้งผิดรูปไปหมด แม้กรีดร้องเสียหลงก่อนจะลื่น หัวฟาดชักโครกจนเลือดคั่งในสมอง

แม่ต้องเข้าผ่าตัด ซึ่งการผ่าตัดสมัยนั้นเรียกได้ว่าเป็นตายเท่ากัน แต่ระหว่างการผ่าตัดที่ต้องวางยาสลบนั้นแม่บอกว่าเธอฝัน ฝันว่าเด็กคนนั้นเดินมาหาเธอในลักษณะเด็กปกติ คอไม่หัก หัวไม่พับแล้ว เขามาขอโทษ ที่ทำให้แม่ผมต้องบาดเจ็บ เขาบอกว่าเหงา เพราะว่าพ่อแม่ย้ายไปที่อื่นหลังจากเขาตาย เอาเพียงกรอบรูปเขาไปไม่ได้อัญเชิญวิญญาณไปด้วยเลยต้องติดอยู่ที่นี่ ที่ตอมะขามนี้ที่เขาตาย แม่จำได้แม่นว่าเด็กคนนั้นพูดอะไรส่งท้าย “น้าจะไม่เป็นไร กลับบ้านด้วยรถตัวเองนะครับ”

ขอบคุณภาพประกอบจาก unsplash.com

หลังจากผ่าตัดและพักฟื้น แม่ก็กลับมาอยู่ที่บ้าน เพราะแม่รู้สึกว่าไม่ได้กลัววิญญาณตนนั้นแล้ว แถมคำพูดที่เด็กคนนั้นบอกก็ทำให้แม่ถูกหวยทั้งบ้านมีเงินเป็นหลักหลายแสนบาทในช่วงสามสิบปีที่แล้ว ทั้งครอบครัวตัดสินใจโค่นตอมะขามนั้น เชิญพระมาทำพิธี และวางแผนจะสร้างศาลให้ แต่แม่ผมกลับบอกว่า “ไม่ต้องสร้าง...ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วให้คุณ ก็มาเป็นลูกแม่” จากนั้นหนึ่งสัปดาห์แม่ก็มีอาการแพ้ท้อง กระทั่งต้องสงสัยสักระยะพอไปหาหมอก็พบว่าแม่ท้อง

ซึ่งเด็กในท้องนั้นก็คือผมเอง...

ผมไม่คิดเหมือนกันว่าเรื่องเล่าของแม่นั้นจะทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเกิดมาได้จากสาเหตุแปลกมาก แต่ผมก็ไม่ใช่คนระลึกชาติที่จะจำเรื่องราวครั้งอดีตได้นะครับ ผมยังเป็นปกติดีทุกอย่าง มีเพียงอย่างเดียวที่ผมรู้ชัดเจนว่าถ้าหากมองด้วยเรื่องเวรกรรม...ผมได้มันมาจากชาติที่แล้ว ผมมีปัญหาเรื่องกระดูกต้นคอร้าวไปจนถึงกลางหลัง ที่บางครั้งมันมักจะปวดไม่รู้สาเหตุ ปวดแบบจะเป็นจะตาย ตั้งแต่เด็กจนโต ไปหาหมอที่ไหนก็แก้ไม่ได้หายไม่ขาด จนตอนนี้ผมยอมจำนน

เพราะมันก็ปกตินี่ครับ ถูกไหม ?

ชาติที่แล้วผมคอหักตายนี่...

เรื่อง / น้องหีบ

ขอบคุณภาพปกประกอบจาก unsplash.com