อย่าหยุดฝันเขา...เพียงแค่เราเบื่อ

ทุกคนล้วนมีความฝันด้วยกันทั้งนั้น บางคนอยากจะเป็นเศรษฐี บางคนอยากจะเป็นดารา นักร้อง นักแสดง บางคนอยากจะเป็นข้าราชการ บางคนอยากเป็นนักพัฒนาท้องถิ่น บางคนอยากจะเป็นคนเรียบง่ายธรรมดา ไม่เด่นดัง ฯลฯ บางคนมีฝันและเดินตามฝัน บางคนก็ได้แต่ฝันเพราะคิดว่าเป็นไปไม่ได้เลยไม่ได้ทำอะไร บางคนไม่คิดไม่ฝันก็ได้เป็นในสิ่งที่ไม่เคยฝัน บางคนฝันและพยายามก็ยังไม่เป็นไปตามฝัน

แต่เชื่อว่าทุกๆ ความพยายามไม่มีวันสูญเปล่าอย่างแน่นอน ฝันได้แต่อย่าลืมลงมือทำ และทำขณะที่ตื่นอยู่ด้วย แล้วความฝันก็จะกลายเป็นความจริงในวันหนึ่ง ไม่ว่าคุณจะอายุเท่าไหร่ก็ตาม

มีครูเพลงที่สอนนาฏศิลป์พื้นบ้านกะเหรี่ยงคนหนึ่งที่มีความสามารถทางด้านดนตรีและการรำ เวลามีงานบุญ งานชุมชนก็ได้เห็นฝีมือของเขาอยู่เสมอ ทั้งที่แสดงเองและให้เด็กๆ ที่สอนได้รำสร้างความบันเทิงและถ่ายทอดวิถีชีวิต ความคิดผ่านบทเพลง และท่ารำต่างๆ บางงานก็เป็นน้ำใจที่อยากจะไปช่วย บางงานก็ได้ค่าแสดงบ้าง แล้วมาหารเฉลี่ยให้กับนักดนตรีคนอื่นๆ และเด็กๆ ที่มารำ ซึ่งก็ไม่ได้มากอะไร ทำไปเพราะใจรักมากกว่าสิ่งอื่น

จากนั้นมาถึงขั้นตอนการตัดต่อ ใส่เสียง เป็นอีกขั้นตอนที่ต้องใช้เวลามาก อีกทั้งบางฉากก็ต้องถ่ายทำเพิ่ม หรือตัดออกไปเพราะไม่สมบูรณ์ ครูเพลงและผมก็ต้องหาเวลาเพื่อตัดต่อหนังในเวลากลางคืนกัน แรกๆ ผมก็ตัดต่อคนเดียวเป็นหลักกับโน๊ตบุ๊กส่วนตัว ต่อมาก็มีพี่ชายของผมมาช่วยตัดต่อ เพิ่มลูกเล่นทั้งภาพและเสียงให้ บางคืนทำกันยันสว่างเพราะทำแล้วต้องย้อนดูเป็นช่วงสั้นๆ เป็นฉากๆ ไป

ปัญหาอีกอย่างที่สำคัญก็คือ ไฟไม่เพียงพอเพราะที่บ้านใช้พลังงานจากแบตเตอรี่ที่รับจากแผงโซลาร์เซลล์ในตอนกลางวัน วันไหนแบตเตอรี่ไม่พอก็ต้องหยุดกันแค่นั้น และอีกปัญหาหนึ่งก็คือโน๊ตบุ๊กที่ใช้สเปคเครื่องต่ำ ภาพที่นำเข้าเครื่องมีความละเอียดสูง ตัดต่อไปแล้วบันทึกไม่ได้ก็มี ต้องทำหลาย ๆ ครั้ง ก็เลยเริ่มรู้สึกท้อ บางทีก็คุยกับครูเพลงว่าจ้างคนที่เขารับตัดต่อเลยดีไหม เครื่องเขาก็ดีกว่า ไฟก็เพียงพอด้วย แต่ครูเพลงก็บอกว่า มันก็ทำได้ แต่การตัดต่อของเขาอาจจะไม่ได้ออกมาตามที่เราอยากให้เป็น

ผมรู้สึกท้อเพราะว่าการทำงานของเราอุปสรรคก็เยอะ ทั้งภาพ เสียง บทสนทนาที่บางทีไม่ต่อเนื่องต้องมาแก้กันเฉพาะหน้า(จอ) แบตเตอรี่ เวลา การบันทึกภาพที่ไม่ได้ทุกครั้ง และโปรแกรมที่ใช้ตัดต่อก็ไม่ได้เป็นแบบมืออาชีพทำ บางทีก็อยากจะให้คนอื่นทำแทนไปเลยเพราะเริ่มรู้สึกว่าไม่เสร็จสักที

แต่ความคิดแว็บหนึ่งก็เกิดขึ้นที่ว่า ครูเพลงเขามาคุยกับผมเป็นคนแรก และตั้งใจลงมือเขียนบท ถ่ายทำ ลงทุนเงินเลี้ยงนักแสดง เพื่อวาดหวังว่าภาพยนตร์ของเขาจะออกมาเป็นแผ่นวางขายในงานต่างๆ ได้ ครูเพลงไม่ได้หวังเรื่องรายได้จากการขายเป็นหลัก แต่หลังการได้ถ่ายทอดแนวคิด การแสดงให้คนอื่นได้รับรู้มากกว่าสิ่งอื่น ก็เลยกลับมาคิดใหม่ว่า เขาอุตส่าห์ทุ่มเทเพื่อทำความฝันของเขาให้เป็นจริง แต่เราจะเทจะทิ้งไปกลางคันได้อย่างไร

ก็เลยช่วยแก้ปัญหา และลงมือช่วยทำจนสำเร็จ ออกมาเป็นแผ่นขายได้ในที่สุด หากเป็นความฝันเรา เราอาจจะล้มเลิกได้ แต่ถ้าเป็นฝันคนอื่นที่เราหยิบยื่นช่วยไปแล้วก็ต้องทำให้สำเร็จ เพราะความภูมิใจไม่ได้อยู่แต่เขาคนเดียว แต่เราก็ภูมิใจ และสุขใจด้วยไม่น้อยไปกว่าเจ้าของความฝัน เพราะผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

ที่สำคัญจากจุดเริ่มต้นวันนั้น ทำให้มีภาพยนตร์พื้นบ้านที่ทำกันเองเกิดขึ้นอีกหลายเรื่องในเวลาต่อมา

​เครดิต

ภาพปก โดยผู้เขียน และขอบคุณ Canva แอปพลิเคชันใช้ตกแต่งข้อความและภาพ

ภาพประกอบที่ 1-7 โดยผู้เขียน

อัปเดตบทความดีต่อใจ ๆ แบบนี้อีกมากมาย โหลดเลยที่ App TrueID ฟรี !