เบาเตาะ ตำนานมนุษย์กินคน ชายแดนใต้

(แม่น้ำสุไหงโก-ลก เขตแดนไทยและมาเลเซีย)

บาเตาะมักจับชาวบ้านที่ล่องเรือผ่านชุมชนของตัวเองไปกินเสมอ ด้วยวิธีขึงหวายยาวๆ ให้เรือล่ม แม้ชอบกินเนื้อคนแต่บาเตาะไม่กินญาติตัวเอง ครั้งไหนที่เครือญาติมีคนแก่ บาเตาะจะทดสอบโดยการให้ปีนต้นไม้ ถ้าปีนไม่ไหว จะสะกิดเพื่อนบ้านให้มาฆ่าไปกิน แต่เดิมบาเตาะอยู่ในป่าลึก และแอบฆ่าคนกินแบบลับๆ โดยที่ชาวบ้านไม่รู้ มารู้เอาเมื่อตอนที่ชาวบ้านถางป่าสร้างบ้านสร้างสวนกันมากขึ้น จึงพบเข้ากับบาเตาะ จึงรู้ถึงสาเหตุการหายตัวไปของญาติ ทีนี้แหละจึงเกิดความหวั่นกลัวขึ้นมา ถึงขนาดไม่กล้าออกไปไหน มืดค่ำขึ้นมาต้องปิดประตูลงกลอนเข้านอนด้วยความวิตกและหวาดกลัว

(ป่าบาลา ฮาลา)

ผู้นำชุมชนในขณะนั้นจึงคิดอุบาย โดยการไปนำตัวชาวบ้านที่พูดภาษาบาเตาะได้ ให้ไปทำทีเจรจากับผู้นำบาเตาะว่า มีฝรั่งเข้ามาหาซื้อครั่งจำนวนมาก (ครั่งคือยางไม้ชนิดหนึ่ง) สมัยนั้นอังกฤษปกครองมาเลเซียอยู่ มักชอบซื้อของป่าไปขายอยู่เสมอ บาเตาะเชื่อ จึงพากันไปหาครั่งมาเก็บไว้ที่บ้าน หรือก็คือรังของพวกมันเป็นจำนวนมาก ผู้นำชุมชนเห็นว่ามากแล้ว จึงบอกให้พอ พร้อมแจ้งบาเตาะว่า เอาอย่างนี้ เราคงแลกของได้เยอะ มาฉลองกันดีกว่า ว่าแล้วก็ต้มถั่วเขียวผสมหัวกลอยให้กินกันทั้งเผ่า (หัวกลอยเป็นพืชมีพิษ กินแล้วจะเมา) เมื่อบาเตาะเมาหลับ ชาวบ้านก็จุดไฟเผาทั้งเป็น ใช้ครั่งนั่นแหละเป็นเชื้อเพลิง เบาเตาะตาย จะว่าหมดก็ไม่ถูกนัก เพราะมีเหลือคนหนึ่ง ได้สติว่ายน้ำข้ามแม่น้ำไปฝั่งมาเลเซียได้