เรื่องของต้อม บทพิสูจน์ จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว

ป้ารุได้พบต้อมครั้งแรกเมื่อไปเที่ยวพัทลุงกับกลุ่มเพื่อน เห็นครั้งแรกก็ประทับใจกับสตรีสูงโปร่ง
แต่งตัวเก๋ไก๋น่ามอง เดินตัวตรง มีรอยยิ้มอยู่บนหน้าตลอดเวลา ไม่มีอาการใด ๆที่บ่งบอกว่าที่จริงแล้ว ต้อมเป็นผู้ป่วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย
ที่ผ่านการให้คีโมมามากมาย และเพิ่งมารู้ทีหลังอีกว่า หลังจากเที่ยวกับพวกเราแล้วต้อมก็จะกลับไปเข้าโรงพยาบาลเพื่อให้คีโมต่ออีก เรามาเริ่ม เรื่องของต้อมไปพร้อมกับทริปพัทลุงกันเลยค่ะ
แผนการเที่ยวพัทลุงครั้งนี้เรามี ลุงคม เป็นผู้นำพวกเราเที่ยวไปในที่ต่าง ๆของจังหวัดพัทลุง โดยโจทย์ที่ส่งให้ลุงคม คือ นักท่องเที่ยวกลุ่มนี้อยู่ในวัยเกษียณ แต่ก็ยังชอบ "ลุย" และชอบถ่ายรูป ซึ่งลุงคมทำการบ้าน วางแผนท่องเที่ยวให้กับพวกเราแบบที่เรียกว่า ตอบโจทย์ได้คะแนนเต็ม
ป้ารุจะขอเริ่มต้นทริปจากวันแรกที่ลุงคมมารับที่สนามบินตรัง แล้วก็ขับรถพาไปโน่นมานี่ หามุมสวย ๆให้คนชอบถ่ายรูปได้ลงไปดื่มด่ำบรรยากาศ เรียกได้ว่า ขึ้น ๆ ลง ๆ รถกันวันละหลายรอบ ระหว่างทางต้อม ซึ่งป้ารุได้รู้จักเป็นครั้งแรก เริ่มคุยแนะนำตัวเอง ต้อมเล่าเรื่องอาการป่วยของเธอในรถ วิธีเล่าเรื่องของต้อมไม่ได้ทำให้เพื่อนร่วมเดินทางอึดอัด กังวลใจ เป็นห่วง  กลับรู้สึกคุ้นเคย ได้ความรู้เกี่ยวกับอาการต่าง ๆ ของขั้นตอนการรักษา ได้คุย ได้ซักถาม ได้บอกเล่า รวมไปถึงได้หัวเราะกันกับมุขตลกที่ต้อมปล่อยออกมาเป็นระยะ ๆ ดังนั้นตลอดช่วงเวลาที่อยู่ในรถ กลายเป็นเวลาของความสนุกสนาน เวลาของมิตรภาพ ตลอดทั้ง 4 วัน
ลุงคมพาไปล่องแก่งหนานมดแดง ผจญภัยเล็ก ๆ โดยให้ตัดสินใจกันเองว่าเราจะพายเรือกันเองหรือไม่ และคำตอบเป็นไปในทิศทางเดียวกัน "ไม่ค่ะ" แล้วก็ขึ้นเรือ ที่มีฝีพายส่วนตัวกันอย่างรวดเร็ว
ไปพัทลุงก็ต้องเที่ยวทะเลน้อย ช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงที่ดอกบัวแดงบานสะพรั่ง แต่วิถีธรรมชาติ ต้นไม้ ควายน้ำ และนกนานาชนิด ก็สร้างความเบิกบานได้ไม่น้อยแม้จะต้องนั่งอยู่ในเรือเป็นชั่วโมงก็ตาม
ด้านหน้าที่พักมีชาวบ้านยกยอ ประมงแบบพื้นบ้าน เสน่ห์ของทะเลน้อย
ลุงคมยังเห็นพลังของลูกทัวร์อยู่เต็มเปี่ยม ก็เลยพาไปขึ้นเขา ลงห้วย กันอีกหลายแห่ง และต้อมก็กลายเป็นผู้ช่วยที่ดีของลุงคม ในการบริหารจัดการนักท่องเที่ยวกลุ่มเล็ก ๆกลุ่มนี้ เพราะทุกที่ที่ไป ต้อมไปด้วย ไม่ว่าจะร้อน จะเดินไกล เส้นทางลื่น หรือเพลินจนลืมเวลาอาหาร ป้ารุไม่เห็นร่องรอยของความเหน็ดเหนื่อย เบื่อหน่าย บนหน้าต้อมแม้แต่น้อย มีอยู่บ้างที่ป้ารุสังเกตุเห็นว่าต้อมจะเซฟตัวเองในการเดินเสมอ ไม่ให้พลาดล้ม หากจะมีเซบ้างก็จะพูดให้กลายเป็นเรื่องสนุก ที่ทำให้คนที่ไม่ทราบมาก่อนว่าเธอกำลังป่วยต้องยิ้มตามไปด้วย
ตะไคร่น้ำบนทางเดินขึ้นเขาที่ทำให้ลื่นและต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ ในร้านอาหาร แม้อาการป่วย จะทำให้ต้อมต้องเลือกรับประทานอาหารที่รสไม่เผ็ดจัด เค็มจัด ไม่แข็งเกินไป ซึ่งความจริงแล้วจะรับประทานได้น้อยมาก แต่ต้อมจะนำเสนอเมนูที่อร่อย ถูกใจทุกคนอยู่ทุกครั้ง "จานนี้เด็ดค่ะ จานนี้ไม่ลองไม่ได้ มาถึงที่นี่แล้วต้องชิมนะคะ....."
ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้ป่วยที่มหัศจรรย์ เป็นผู้ป่วยที่มีพลังมากเหลือเกิน และมากพอที่จะแบ่งปันให้กับผู้อื่น มีอยู่วันหนึ่งที่รีสอร์ทที่พัก มีแฟนคลับที่ทราบว่าต้อมจะมาที่นี่ อุตส่าห์เดินทางจากต่างอำเภอ เพียงเพื่อจะได้พบและคุยกับต้อมครู่เดียวเท่านั้น ป้ารุถามว่ารู้จักกันได้อย่างไร เธอตอบว่าเคยเห็นต้อมออกรายการโทรทัศน์เล่าเรื่องอาการป่วยมะเร็ง เมื่อหลายปีมาแล้ว ทุกวันนี้ต้อมยังส่งกำลังใจถึงแฟนคลับมากมายผ่านทางสื่อสังคมออนไลน์
ด้วยภาษาของตัวเอง ภาษาที่จริงจัง จริงใจ แต่ไม่เครียด ล่าสุด ต้อมบอกกับแฟนคลับว่า ต้อมปฏิเสธการรักษา ใช่ค่ะ ต้อมบอกด้วย ภาษาที่จริงจัง จริงใจ แต่ไม่เครียด แม้ว่าด้วยวัยแล้ว ต้อมจะเป็นน้อง แต่ป้ารุนับถือใจของผู้หญิงคนนี้จริง ๆ จิตใจเธอแข็งแกร่ง และเป็นบทพิสูจน์ของ จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว โดยแท้

ภาพประกอบโดยผู้เขียน