เรื่องสั้น ขังฉันไว้ทำไม

มีโรงเรียนแห่งหนึ่งตั้งอยู่บนภูเขาสูงที่ห่างไกลจากตัวเมืองและชุมชนหลายสิบโล เป็นโรงเรียนที่ก่อตั้งเพื่อให้เด็กนักเรียนผู้ยากไร้ขาดทุนทรัพย์เพื่อใช้ในการศึกษา ได้มีโอกาสได้เล่าเรียนฟรี อยู่ฟรีกินฟรี ทั้งนี้เด็กนักเรียนก็ต้องแลกกับการต้องจากบ้าน จากพ่อแม่ครอบครัว มาอาศัยรวมกันกับคนมากหน้าหลายตา ภายในหอพักแต่ละหอจะเป็นห้องกว้างยาว มีเตียงนอนเรียงต่อกันไปฝั่งละ20เตียงรวม 40 เตียง และปลายเตียงแต่ละเตียงจะมีเพียงตู้เล็กเล็กขนาด60X120 เซนติเมตรเรียงต่อกันจนสุดห้อง เอาไว้เก็บเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัว รวมถึงสมุดหนังสือของแต่ละคนด้วย หมายความว่าหอนี้มีเด็กนักเรียนหลายระดับชั้นต้องอาศัยนอน และใช้ชีวิตประจำวันในห้องเดียวกันตลอดการศึกษา ด้วยความเป็นที่คนหมู่มากอาศัยอยู่ร่วมกัน เรื่องราวแปลก ๆ มักจะเกิดขึ้นอยู่เสมอ และเรื่องราวต่อไปนี้ก็เช่นเดียวกัน

เจน: นี่ พวกแก ไม่เจอกันตั้งนาน เปิดเทอมวันแรกเราน่าจะหาอะไรทำสนุกๆ ดีมะ ได้ข่าวว่าตอนปิดเทอมที่ผ่านมามีนักเรียนหญิงผูกคอตายในห้องน้ำท้ายโรงเรียนอะ

นุ่น: ก็ได้ยินมานะ แต่จะดีอ่อแก พรุ่งนี้เราต้องเรียนวันแรกนะ

โบว์: โถ่ว นุ่น แกไม่ใจเลยหว่ะ หรือว่าแกเริ่มกลัวแล้วหล่ะ

นุ่นถอนหายใจและมองหน้าฟ้าแบบเจื่อนๆ พร้อมน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยเต็มใจนัก

นุ่น: ฟ้า แกว่าไง?

ฟ้า:อืม….ได้ยินภารโรงเล่าว่าก่อนเปิดเทอมแกจะมาตัดหญ้าที่โรงเรียนก่อน ตอนแกเดินไปถึงห้องน้ำท้ายโรงเรียน แกได้กลิ่นแปลกๆ จากในห้องน้ำเอง แต่ด้านนอกล็อกอยู่ แกเลยทุบกุญแจละแกก็เจอศพผูกคอตายแบบเน่าเฟะสุดๆ ส่วนกลิ่นไม่ต้องบรรยาย ละทุกเย็นเวลาแกเดินตรวจโรงเรียน ตอนเดินผ่านห้องน้ำท้ายโรงเรียนทีไรมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องโหยหวนเหมือนขอความช่วยเหลือจากในห้องน้ำ… แต่ชั้นว่ามันแปลกๆ นะ พบว่าผูกคอตาย มาหลายวัน สิ่งที่ใช้เป็นเชือกผูกคอคือชุดนักเรียนกับกระโปรงที่มัดต่อกัน ร่างของศพ มีแค่ชุดชั้นในกางเกงใน เอ๊ะยังไง…

เจน:ก็นางถอดมาทำเป็นเชือกแล้วไง

โบว์:เอ๊ะ!!!เดี๋ยวนะ คนผูกคอตาย ตายแล้วจำเป็นต้องร้องโหยหวนขอความช่วยเหลือหรอ

ฟ้าหันไปมองหน้านุ่น

ฟ้า:นั่นแหล่ะประเด็น หรือว่า…จะเป็นการจัดฉากบังการฆาตกรรม

แล้วฟ้าก็หันไปมองหน้าทุกคนพร้อมหน้าตาที่ดูจริงจังขั้นสุด

ฟ้า:ทุกคนไม่อยากไปถามถึงที่หน่อยหรอ

เจน:นั่นดิ ก็ถือว่าไปเยี่ยมเยียน ถามหาความจริงไง

นุ่น:ชั้นง่วงแล้วอะ พวกแกไปกันเถอะ

โบว์:โถ่ว นุ่นชั้นว่าแกแปลกแปลกอะ ปกติใจสู้กว่านี้นี่ หรือว่าแกมีส่วนในเรื่องนี้วะ วันปิดเทอมวันแรกก่อนกลับบ้าน เห็นแกบอกจะไปเข้าห้องน้ำท้ายโรงเรียนนี่ แล้วหายไปเป็นชั่วโมงเลย หรือว่าแกไปปลิดชีพตัวเองในห้องน้ำหล่ะ 555

นุ่นเงียบไป ไม่พูดอะไร หน้าเคร่งขรึม แล้วความเงียบก็เข้ามาครอบงำอีกครั้ง ทุกคนต่างหันไปทางนุ่น

เจน:เฮ้ย!!! นุ่น โบว์มันแค่หยอกเล่นเอง อย่าโกรธดิ เนาะ

นุ่น:ไม่ใช่ชั้นหรอก ถ้าเป็นชั้นพวกแกคงรู้แล้วแหล่ะ แล้วอีกอย่างชั้นจะมานั่งตรงนี้หรอ  ว่าแต่ว่าพวกแกไม่กลัว ใช่ป่ะ ถ้าไปจริงๆ

ฟ้า:จะต้องกลัวอะไรหล่ะ ก็แค่ไปถามไถ่เองนี่

โบว์:ป้ะ ไปตอนนี้เลย

แล้วทุกคนก็ลุกขึ้นไปหยิบของและพอกันเดินไปยังห้องน้ำท้ายโรงเรียน…

ณ ห้องน้ำท้ายโรงเรียน เป็นลักษณะห้องน้ำหลายๆห้องรวมต่อๆ กันที่อยู่ในห้องอีกทีหนึ่ง นับแล้วมี7ห้อง กลุ่มเด็กหอ4สาวเดินมาถึงหน้าห้องน้ำที่มีเพียงไฟด้านหน้าเปิดอยู่ ทุกคนมีไฟฉายคนละหนึ่งอัน ส่วนเจนถือกระเป๋าเป้ไว้ ข้างในมีธูปหนึ่งดอก, ไฟแช็ก และกระดานอักษรไว้สื่อสารกับวิญญาณ

เจน:พวกแกรู้สึกเย็นๆ เหมือนที่ชั้นรู้สึกป่ะ

นุ่น:จะกลับก็ยังทันนะ….

โบว์เดินนำเข้าไปในห้องก่อน พร้อมกับพูดว่า “โถ่ว…จะน่ากลัวสักเท่าไหร่กัน” ยังไม่ทันสิ้นเสียง โบว์ที่เดินเข้าไปถึงด้านในแล้วต้องหยุดชะงัก เจนที่เดินมาติดๆ ต้องชนหลังโบว์ ปั๊ก!!! และไฟฉายในมือเจนหล่นลงพื้นดับทันที เจนก้มเก็บพร้อมกับบ่น

เจน:โบว์ แกหยุดทำไมเนี่ย เป็นไรวะ!!!

โบว์หันมามองหน้าเพื่อนๆ ที่ยืนด้านหลังอย่างช้าๆ พร้อมกับลดไฟฉายในมือลง

โบว์:พวกแก…ชั้นปวดท้องอะ ขอเข้าห้องน้ำก่อนได้ป้ะ ละเปิดไฟในห้องน้ำดีไหมแก มืดมองไม่สะดวก

ทุกคนถอนหายใจ และส่ายหัว

ฟ้าเดินไปที่สวิตช์เพื่อเปิดไฟ แต่กลับเปิดไม่ติด “ไฟไม่ติดอะแก ใช้ไฟฉายไปแล้วกันนะ”

…..หลังโบว์ทำธุระเสร็จ….เพื่ออรรถรสในการเยี่ยมเยียนครั้งนี้ ทุกคนเลือกนั่งล้อมวงตรงหน้าห้องน้ำห้องที่5เพราะอยู่ใกล้ประตูทางออก แต่ไม่สว่างจากไฟหน้าห้องมากเกินไป

โบว์:พวกแกพอรู้ไหมว่าเขาผูกคอตายตรงไหนอะ

ฟ้าชี้ไปทางซ้ายมือด้านในลึกสุด

ฟ้า:พวกแกเห็นช่องระบายอากาศตรงนั้นป้ะ ตรงนั้นแหล่ะ

โบว์อุทาน “เชี่…แก” พร้อมทำหน้าตาจริงจัง และพูดต่อว่า “ไม่เห็นอะแก มืด 555” เจนหลุดขำพร้อมกับโบว์ มีเพียงนุ่นที่นั่งเงียบหน้าตาอึมครึม

นุ่น:นี่พวกแก!!! รีบทำรีบกลับเถอะ พรุ่งนี้ต้องเรียนแต่เช้า นี่ก็จะตีสองละนะ

เจน:แหม่ะ  งั้นเริ่มเลยก็ได้ โถ่วว ชิชิ

เจนจุดธูปหนึ่งดอกปักลงบนร่องพื้นกระเบื้องเก่าเก่า ด้านข้างพร้อมกล่าวเชิญดวงวิญญาณที่ตายที่นั่นได้ร่วมสื่อสารกันผ่านกระดานอักษร และทุกคนวางนิ้วลงบนตัวเลื่อนบนกระดานที่จะเป็นตัวนำทางของวิญญาณไปยังอักษรต่างๆ ผ่านการตอบคำถาม จากนั้นรอเวลาให้ตัวเลื่อนขยับ

….ผ่านไปไม่ถึงห้านาที นุ่นเริ่มเหงื่อไหลและหน้าตาดูไม่ค่อยดี …

นุ่น: พวกแก ชั้นขอกลับก่อนได้ไหมอะ รู้สึกไม่ค่อยสบาย

แต่ยังไม่ทันสิ้นประโยค ตัวเลื่อนเริ่มขยับ

เจน:เฮ้ย!!! เริ่มขยับแล้ว พวกแกไม่ได้มีใครแกล้งใช่ป่ะ

ทุกคนส่ายหัว เจนเริ่มถามต่อ

เจน:นี่…ใช่วิญญาณที่ผูกคอตายในห้องน้ำนี้ใช่ไหมคะ

ตัวเลื่อน:ใช่

โบว์:แล้วที่เขาลือกันว่าเสียงโหยหวนนั้น ใช่เสียงคุณไหมคะ

ตัวเลื่อน:ใช่

นุ่นเริ่มกระวนกระวายและก้มหน้าลงต่ำพร้อมกับส่ายหัว

นุ่น:พวกมึง พอแค่นี้ไหม

ฟ้า:นุ่น!!! แกเป็นไรอะ แกจะไปจริงๆ ใช่ป้ะ

นุ่นเงียบไม่ตอบ ฟ้าทำหน้าตาเข้มขรึม คิ้วขมวด แล้วพูดต่อ

ฟ้า:สรุปว่า คุณผูกคอตายจริงๆ หรือโดนฆาตกรรม!!!

ตัวเลื่อนนิ่งไปสักพัก แต่สายตาฟ้ายังคงจ้องไปที่นุ่น ส่วนเจนกับโบว์ต่างมองหน้ากันเพราะเริ่มรู้สึกถึงความอึดอัด ที่เกิดขึ้น

ตัวเลื่อนค่อยๆ ขยับไปที่ อักษร ฆ า ต ก ร ร ม

เจนอุทาน “เชี่…” พร้อมกับเอามือปิดปาก

…นุ่นที่อาการดูเลิ่กลั่ก ไม่สามารถร่วมเกมส์นี้ต่อไปได้ “พวกแก ชั้นไปก่อนนะ” พร้อมกับรีบลุกขึ้น ขณะรีบเดินไปจะถึงประตูทางออกนั้น ประตูก็ปิดเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทุกคนอุทานเป็นเสียงเดียวกัน “เฮ้ย!!! ไรเนี่ย” เจนรีบวิ่งไปที่ประตูและพยายามจะเปิดประตูซึ่งมีนุ่นที่พยายามจะเปิดประตูและร้องขอความช่วยเหลืออยู่ ทันใดนั้นเอง ไฟด้านนอกเริ่มกระพริบ กระพริบ และดับลง

เจน:โบว์ ฟ้า เปิดไฟฉายให้หน่อย

โบว์ที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมนั้น รีบก้มลงหยิบไฟฉายพร้อมกับเปิดไฟฉายส่องมาทางเจนและนุ่นที่พยายามทุบประตูอยู่….ลมด้านนอกเริ่มพัดแรงขึ้น เสียงใบไม้ที่กลิ้งขบับไปกับพื้นเริ่มชัดเจน เสียงกิ่งไม้จากต้นไม้ข้างห้องน้ำตีกระทบหลังคาเริ่มแรงขึ้น แรงขึ้น ราวกับอารมณ์โกรธแค้นที่กำลังปะทุ!!! บรรยากาศเยือกเย็นเริ่มปลกคลุมรอบกายทำให้ขนกายขนหัวของแต่ละคนเริ่มชันขึ้น….นุ่นเริ่มร้องไห้ หายใจไม่เป็นจังหว่ะ “ชะ ชะ ชั้นบอกพวกแกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ควรมาที่นี่”

เจน:เฮ้ย นุ่นแกใจเย็นดิ จะร้องไห้ทำไม

“ฮือ ฮือ ฮือ…” เสียงร่ำไห้ของผู้หญิงดังมาจากด้านในสุด ตรงช่องระบายอากาศ

โบว์อุทาน “ เชี่…” และรีบกระโดดวิ่งไปหานุ่นและเจน

เจน:เฮ้ย!! ละฟ้าหล่ะ

อี๊ด!!! ปั้ง!!! เสียงประตูห้องน้ำด้านในสุดที่ค่อยๆปิดและดังขึ้นช่วงท้าย ประกอบกับเสียงลมด้านนอกที่ยังคงพัดไปมาดังไม่หยุด

โบว์ฉายไฟไปยังอีกฝั่งด้านในสุดที่เป็นที่มาของเสียงและพูดว่า “ฟ้า!!! แกไปยืนทำไรตรงนั้นวะ”

“ฮือ ฮือ ฮือ!!” เสียงนั้นเป็นของฟ้าเองฟ้าค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา แสงไฟจากไฟฉายที่ส่องไปยังฟ้า เริ่มกระพริบ ติดติดดับดับ…. ตอนนี้เสียงหัวใจของทั้ง เจน นุ่น โบว์ เต้นแรงไม่หยุด บรรยากาศที่ว่าเย็นทำเอาขนลุกไปทั้งตัว กลับทำให้เหงื่อไหลอาบเต็มใบหน้า  ทั้งสามคนเริ่มขยับตัวเบียดกันตรงประตูทางออกที่ปิดขังพวกเขาไว้

เจน:เอ่อ..ฟ้า แกเล่นไรเนี่ย ไม่เอาไม่เล่นแบบนี้ดิ

โบว์:เออ ใช่

ฟ้าค่อยๆ ขยับเท้าออกมาหนึ่งเก้า หน้าตาที่ดูบึ้งตึงเลอะไปด้วยคราบน้ำตา ร้องโหยหวน และกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนแรง

ฟ้า:พวกแกอยากรู้ไม่ใช่หรอ ว่าคนที่ตายเขาจงใจผูกคอตายหรือฆาตกรรมกันแน่… ทำไมไม่เล่าให้เจนกับโบว์ฟังละนุ่น!!!

ฟ้าจ้องมาที่นุ่นพร้อมกับชี้นิ้วไปที่นุ่น “นี่ไง ฆาตกร ฆาตกรที่แสนเลือดเย็น”

เจนและโบว์ต่างหันไปยังนุ่นที่ยังคงร้องไห้อยู่ นุ่นส่ายหัวละพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะฟ้า ชะ ชะ ชั้นขะ ขอโทษ” พร้อมกับยกมือที่สั่นเหมือนเครื่องเจาะถนน ไหว้ไปยังฟ้าหวังขอความเห็นใจ

“แกบอกว่าแกไม่ได้ตั้งใจหรอ?” ฟ้าเริ่มเสียงแข็งและเดินก้าวออกมาอีกก้าว สายตาอาฆาตที่มองไปยังนุ่น

ฟ้า:แกลองมาติดอยู่ที่นี่ในนี้ ทั้งวันทั้งคืนดูไหม ทุบประตูแทบทั้งวันเพื่อหวังจะมีใครบังเอิญเดินผ่านมาได้ยิน…แกลองทนหิวโหยหาอาหารเป็นสองสามวัน แกจะทนได้ไหม!!! แกลองมานั่งทนอยู่กับความมืดความเงียบในยามค่ำคืนที่หนาวเหน็บ แกต้องร้องไห้จนน้ำตาไหลเป็นสายเลือดสักเท่าไหร่ก็ไม่มีใครมาช่วยแกได้ ไม่มีหวัง เพราะต้องรู้อยู่แกใจว่าไม่มีใครอยู่ที่แห่งนี้หรอกช่วงปิดเทอม ใครจะทนอยู่ได้ ชั้นยอมตายดีกว่าที่ต้องทนทรมาณอยู่แบบนี้ ที่นี้พวกแกพอนึกออกหรือยังความรู้สึกเป็นยังไง

ฟ้าพร่ำพรรณา พร้อมกับก้าวเดินออกมาทีละก้าวทีละก้าวใบหน้ารูปร่างของฟ้าก็ที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นผอมโทรม ซีดเซียว ผมยาวที่ไม่ได้มัดแลดูยุ่งเหยิง รอดบาดที่คอเริ่มชัดขึ้นเลือดค่อยๆ ซึมออกมาจากรอยแผล เสียงร้องร่ำไห้ยังคงไม่หยุด จนมาเดินมาถึงตรงที่กระดานอักษรที่ยังคงวางอยู่ สายตาที่จ้องมองนุ่นด้วยความอาฆาตแค้นนั้น น้ำตาที่ไหลค่อยๆกลายเป็นสายเลือด

นุ่นยังคงเงียบและส่ายหัวไปมา ด้วยความกลัวสุดขีดจึงทำให้เข่าทรุดลงไปกับพื้นและนั่งเบียดไปกับผนังมุมห้อง เจนและโบว์ที่ยังคงช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่างทำหน้าเหวอทั้งคู่ แต่เมื่อฟ้าค่อยๆก้าวเดินมา เจนและโบว์ต่างก็ทุบประตูพร้อมกับร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ

ฟ้า:หยุดสักทีเถอะ !

ฟ้าตะโกนพร้อมกับหยิบกระดานอักษรขว้างไปทางกระจกด้านซ้ายตรงอ่างล้างมือ …เสียงกระจกแตกกระจัดกระจายทั่วพื้น เจนและโบว์หยุดชะงัก นุ่นยังคงตัวสั่นนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ด้านล่างพยายามเบียดตัวเข้าหากำแพง

ฟ้า:นุ่น แกขังชั้นไว้ทำไม? เราเป็นเพื่อนแก๊งเดียวกันไม่ใช่อ่อ แกทำแบบนี้ทำไม (ฟ้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะคอก ดุดัน และรุนแรง)

นุ่นนิ่งไปและเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า “นี่แกไม่รู้ตัวจริงๆ ใช่ป่ะ ฮะ ตั้งแต่แกเข้ามา ทุกคนก็ให้ความสนใจแกหมด เมื่อก่อนคนทั้งโรงเรียนสนใจแต่เราสามคน เจน นุ่น โบว์ แต่พอแกเข้ามาที่นี่ ตำแหน่งคนสวยที่สุด เรียนเก่งที่สุด เป็นที่รักของครูที่สุด แกก็เอาไปหมด…” นุ่นค่อยๆ ลุกขึ้นยืน และหันหน้าไปทางเจน

นุ่น: เจน!!! แกบอกฟ้าไปสิ ว่าแกอิจฉาฟ้าขนาดไหนอะ ถึงขนาดที่อยากให้ฟ้าหายไปจากโลกนี้อะ นี่ไง สมใจอยากแกแล้วนี่ 555 ชั้นเลยจัดให้ไง

เจนส่ายหัว ถอนหายใจพร้อมกับกล่าว “เห้อ… คัต คัต คัต มาอิจชงอิจฉาอะไรหล่ะ นี่อ่านบทมาดีป้ะเนี่ย คนอิจฉาคือโบว์ไม่ใช่เจน โอ้ว…”

ไฟในห้องน้ำเปิดสว่างขึ้น จากนั้นเจนเดินและชี้ไปทางฟ้า และกล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ “คนนี้ก็เหมือนกัน คือที่ให้โยนขว้างไปอะคือไฟฉายนี้ ไม่ใช่กระดานอักษร” กล่าวเสร็จพร้อมกับก้มลงหยิบไฟฉายอีกอันขึ้นมา

เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้น

เจน:เอ้าๆ วันนี้พอแค่นี้ก่อน เลิกกอง

จบ

เนื้อเรื่องโดย ผู้เขียน

ภาพปก ปรับแต่งโดยผู้เขียน

ภาพประกอบ1ภาพถ่ายโดย Vlad Bagacian จาก Pexels

ภาพประกอบ2ภาพถ่ายโดย Farzad Sedaghat จาก Pexels

ภาพประกอบ3ภาพถ่ายโดย Pixabay จาก Pexels

ภาพประกอบ4ภาพถ่ายโดย Pavel Danilyuk จาก Pexels

ภาพประกอบ5ภาพถ่ายโดย Joanne Adela Low จาก Pexels

เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !