เรื่องสั้น "แรกพบ"

เรื่องสั้นเที่ยวไปกับแมวแล้วตะลุยสุข

ตอนที่ 1 : แรกพบ

สายลมเย็น ๆ ลอยละลิ่วลอยตลบวกวนในอากาศ อยากสัมผัสสายลมเหล่านั้นมาครอบครอง ถ้ามนุษย์เราสามารถกำอากาศหรือจับลมได้คงวิเศษวิโสน่าดู

หลังจากดื่มด่ำกับสายลมยามเช้าเป็นที่น่าพอใจแล้ว ฉันจึงโฟกัสเหตุการณ์ที่ฉันแลเห็น ณ ตอนนี้ ภาพเบื้องหน้าของฉันเป็นภาพของแมวลายสีส้มพาดด้วยสีขาว มันหาวงัวเงีย ยืดเส้นยืดสาย ตัวของมันอ้วนกลมอ้วนพีขนพองฟู่ หน้าตายู่ยืดย้วยลงมาเสมือนกับมันถูกใครสักคนหรือหลาย ๆ คนดึงแก้มมันเล่นมากไป จนหน้าของมันเกือบพัง แต่คิดกลับกันกลายเป็นเสน่ห์ของมันไปโดยปริยาย

"แกสวยดีนะ เจ้าเมี้ยวน้อย" ฉันร้องทักทายเจ้าแมวตัวนั้น และดูเหมือนว่ามันจะทักทายตอบเช่นกัน

ฉันแอบดีใจในจังหวะที่มันค่อย ๆ เหลียวมองมาทางฉัน แต่มันกลับหันเพียงไม่กี่องศา แล้วกะพริบตา ยังไม่ถึงองศาที่ฉันยืนอยู่ด้วยซ้ำ จากนั้นมันเปลี่ยนทิศการหัน ๆ หน้าไปยังแม่น้ำ มันหันขวับไปอย่างรวดเร็ว ผิดกับตอนที่ฉันมองหามัน เพราะมันหันด้วยความเชื่องช้าเต่างอยมาก จนฉันแอบน้อยใจอยู่หน่อย ๆ ตอนที่มันค่อย ๆ เหลียวมาทางฉัน ฉันสังเกตได้ถึงสายตาอันยานย่นจากความน่าเบื่อ รำคาญเต็มที ในใจของมันคงจะกล่าวคำว่า "เบื่อจริงเจ้าพวกมนุษย์ ชอบเรียกทักทายอยู่เรื่อย ถ้าอยากให้ฉันโชว์ความน่ารักใส่ ก็นำอาหารมาด้วยดิวะ มนุษย์ผู้ฉลาดน้อยเอ๊ย... น้องรับไม่ได้~" ฮ่า ๆ ถ้ามันพูดหรือนึกในใจประมาณนี้ให้ฉันได้ยิน ฉันคงหัวเราะร่วนจนฟันร่วงเป็นแน่ ถ้าเกิดฉันมีโอกาสได้ยินจริง อาจเพราะโลกใบนี้คนกับสัตว์สื่อสารเป็นภาษาเดียวกัน หรืออาจเพราะมีคาถาวิเศษจากเหล่าพ่อมดแม่มดจากแดนแห่งเวทย์ (ให้มีพ่อมดแม่มดอยู่จริงก่อนไหม) เสกให้สัตว์ตัวที่เราต้องการอยากสื่อสารกับมันสามารถสื่อสารกันได้