เรื่องเล่า เขย่าขวัญ (คนใส่ชุดขาวเดินตัดหน้า)

ไม่นานนักก็ถึงทางโค้ง ไฟรถผมส่องไปกระทบกับป้ายโรงพยาบาลชุมชุนแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ตรงทางโค้งพอดี ผมนึกในใจป้ายมันจะสว่างไปไหน ตกใจหมด พอพ้นโค้งไป ถนนก็ยังมืดเหมือนเดิม แต่มีความรู้สึกว่าถนนที่กำลังวิ่งอยู่ ป่าเยอะกว่าก่อนถึงโรงพยาบาลชุมชนอีก เพราะไม่เห็นแสงสว่างจากไฟแม้แต่ดวงเดียว

โดยปกติเวลาผมขับรถที่มืดๆ ผมจะเปิดไฟสูง จะลดไฟลงก็ต่อเมื่อมีรถวิ่งสวน เพื่อที่ไฟรถจะไม่แยงตาเขา และการที่ผมเปิดไฟสูงในขณะที่วิ่งอยู่บนถนนเส้นนี้ทำให้ผมได้เห็นคนใส่ชุดสีขาวเดินข้ามถนนได้อย่างชัดเจน ผมคิดในใจขนาดบ้านคนยังไม่มี แล้วมีคนเดินข้ามถนนได้อย่างไร สิ่งที่ทำได้คือ ตั้งสติและขับรถไปเรื่อยๆ พอผ่านตรงที่มีคนเดินข้าม ปรากฏว่าตรงที่คนเดินผ่านเมื่อกี้มันเป็นป่าที่รกมาก คนแทบจะเดินออกมาไม่ได้เลย คราวนี้เริ่มคิดแล้วว่าเห็นอะไรกันแน่ ผมเริ่มมองคนในรถแล้วเผื่อมีใครตื่นบ้าง จะได้ชวนคุย แต่ไม่มีใครตื่นสักคน ผมต้องขับรถไปเรื่อยๆ พร้อมกับคำถามในใจว่าเห็นอะไรกันแน่ จนเข้าเขตอำเภอของจังหวัดหนึ่ง เริ่มเห็นแสงสีความเจริญ และมีปั๊มน้ำมันอยู่ปั๊มหนึ่ง ผมแวะปั๊มน้ำมันนั้นเรียกสติกลับสักหน่อย ตอนแรกว่าจะเล่าเหตุการณ์ที่เจอเมื่อกี้ให้คนในรถฟัง อย่างน้อยก็จะได้มีคนกลัวด้วยกัน  แต่คิดไปคิดว่า เขาอยากให้เราเห็นคนเดียวหรือเปล่า เลยคิดไว้ในใจว่าพรุ่งนี้เช้าไปจะไปใส่บาตรกรวดน้ำไปให้