เรื่องเล่าต้นอินจันในสวนกล้วยบ้านของเรา

" ต้นอินจัน "  หรือที่บ้านเรียก " ต้นบักจัน "  ซึ่งที่บ้านผู้เขียนนั้นอยู่โซนของภาคอิสานแท้ๆแบบ ลาวคักๆ (ฮ่าๆๆ)  เปิดมาแบบฮานะแต่เนื้อหาที่จะเขียนให้ผู้อ่านได้อ่านนี้เป็นเรื่องออกแนวลี้ลับ  วิญญาณ...

เรื่องมีอยู่ว่า  ที่บ้านของเราเป็นบ้านไม้เดี่ยวชั้นเดียวแบบโบราณ  และข้างบ้านมีสวนกล้วยที่ตากับยายปลูกไว้เพื่อจะได้นำมากินและใช้ประโยชน์อื่นๆอีกมากมาย  และกลางสวนมีต้นจันต้นใหญ่อยู่  ตาบอกว่าตอนที่เอาเมล็ดมาปลูกคิดว่าเอาเมล็ดแอปเปิ้ลมานะ  พอมันโตขึ้นกลับเป็นต้นจัน  (เราเลยคิดว่าตาเราคงเข้าใจผิดแน่ๆเลย)

เราก็ค้านว่าแล้วทำไมตาไม่เอาออก  ตาบอกก็กว่าจะรู้ว่าเป็นต้นอะไร  ตอนนั้นมันต้นใหญ่มากแล้วเลยเสียดาย  เพราะกิ่งก้านมันเป็นร่มเงาเลยไม่เอาออก

และเรื่องมันก็เกิดขึ้นในเย็นวันหนึ่ง  ในฤดูที่ต้นจันออกลูกออกผล ดกงาม  และมีกลิ่นหอมที่แรงมาก  มากจนเรานี่เอียนไปเลย  เย็นวันนั้นมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาเก็บผลจันที่ตกอยู่  เก็บใส่ถุงพลาสติก  ขนาดก็ใหญ่อยู่เหมือนกัน  วันนั้นเราก็เห็นนะว่าน้องเข้าไปเก็บโดยที่ไม่ได้ขออนุญาติบ้านของเราเลย  เราก็รู้สึกเคืองอยู่แต่ด้วยเห็นว่าน้องเป็นเด็ก  ก็เลยไม่ได้ทักท้วงอะไร  และเราก็ไปถามตาว่า  ตา  "ไอ้เด็กนั่นมันไม่คิดจะขอเราเลยหรอ "  ตาก็บอก "เห็นมันมาเอาไปบ่อยแล้วนะ  ตาเคยถามแล้ว มันบอกว่าเอาไปขายให้ครูที่โรงเรียน "  เราก็  ( เอ่าล่ะตาไม่ว่ามันเล่า  ถ้ามันเอาไปกินหรือให้คนที่บ้านก็ไม่โกรธหรอกนะนี่เอาไปขายเลยหรอ )  และเราก็ส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจ แล้วขณะเดียวกันนั้นเรากับตา  และยายก็ได้ยินเสียงร้องดังมากว่า  ผีหลอก!!!  มาจากในสวน  เราก็เห้ยอะไรอ่ะแล้ววิ่งไปที่กำแพง ชะโงกหัวมองไปที่สวนกล้วย  เราก็เห็นถุงที่มีผลจันอยู่เกือบจะเต็มถุง  แต่ไม่เห็นเด็กคนนั้นแล้ว  เราก็ร้องเรียกนะแต่ก็ไม่เห็นใคร ณ ตอนนั้นตะวันก็เกือบๆจะลับขอบฟ้าแล้ว  ตาก็ร้องมาถามว่า" ใครเป็นอะไร " เราก็ตอบไปว่า "ไม่เห็นมีใครเลยตา "   ตาก็บอกว่า  " สงสัยมันจะโดนดีซะแล้วไอ้เด็กคนนั้นน่ะ  "  เราก็  " ห๊ะสวนเรามีผีหรอตา "....... แล้วช่วงค่ำเราก็ไปบ้านไอ้เด็กนั่นแล้วก็ถามมันนะว่าเกิดอะไรขึ้น  มันเล่าว่า  "  ตอนนั้นเก็บผลจันใกล้จะเต็มถุงแล้ว  เลยได้ยินเสียงคนเดินเหยียบใบไม้กิ่งไม้แห้งมาข้างหลังก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะก็เหลือบๆดูเห็น ผ้าซิน  ก็คิดว่ายายเข้ามาสวน เลยก้มเก็บผลจันต่อ  พอก้มลงเก็บก็ได้ยินเสียงคนวิ่ง  เลยหันไปแบบทั้งตัว  คราวนั้นล่ะเกือบขิต   มันบอกเห็นเป็นยายคนหนึ่งที่ไม่คุ้นเคย  วิ่งแบบสี่ขาขึ้นไปบนต้นจันแล้วหันลงมามองมัน  มันก็บอกตอนนั้นตกใจมากหลับหูหลับตาวิ่งแบบ  ไม่รู้ทิศรู้ทางเลย "   ซึ่งสวนนั้นมันก็มีลวดหนามล้อมไว้มันก็มุดไปแบบหนีตาย ตัวมีแต่แผล เราก็ถามมันว่าจริงหรอว่ะ  พ่อน้องมันก็บอกว่านี่มันเพิ่งเลิกร้องไห้นะทีแรกที่วิ่งมาถึงบ้านมัน ไม่ยอมพูดอะไรเลยถามเท่าไหร่ก็เอาแต่ร้องๆนี่เพิ่งหยุดและก็เพิ่งบอกว่าเจ็บนะ  มันก็คงเจอจริงอ่ะ.....  และหลังจากวันนั้นมันก็กลัวจนไม่กล้าเดินผ่านสวนเราอีกเลย