แกล้งจนเพื่อนตาย

บรรจงกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ที่ระเบียงบ้านในตอนเช้า เขาได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์มาจอดที่หน้าบ้าน เมื่อเขาหันไปมองเห็นหรั่งถือหนังสือพิมพ์วิ่งมาหาเขา หรั่งชี้ให้เขาดูข่าวในหนังสือพิมพ์อย่างกระหืดกระหอบ

 หรั่งถามบรรจงไปว่า “นี่มึงเห็นข่างในหนังสือพิมพ์หรือยัง”

บรรจงเอื้อมหน้ามาดูแล้วถามว่า “ข่าวอะไรวะ”

หรั่งชี้ไปที่รูปใต้หัวข้อข่าวและพูดว่า “ข่าวรถชนนี่ไง รถคันนี้มันเป็นรถของไปเจือ ในขาวบอกว่าคนขับตายคาที่ร่างเละติดอยู่ในรถ”

บรรจงเห็นข่าวก็ก็เงยหน้าไปมองที่หรั่งอย่างหน้าตาตื่นแล้วพูดไปว่า “น่าสงสารมันจริง ๆ ไม่น่าอายุสั้นเลยเพื่อนเรา”

หรั่งก็พูดว่า “นั่นสิเมื่อวานยังยืนคุยกับอยู่เลย ให้หายเลยหว่ะเพื่อน”

บรรจงก็พูดว่า “แต่คนมันก็ตายไปแล้ว ทำใจเพื่อน”

หรั่งก็พูดมาต่อว่า “กูคงคิดถึงมันแย่เคยไปเที่ยวด้วยกันบ่อย ๆ”

เมื่อได้ยินดังนั้นหรั่งก็ยืนนึ่งอยู่พักหนึ่งแล้วบอกกับบรรจงว่า “คืนนี้กูขอนอนบ้านมึงได้ไหม”

บรรจงก็ตอบมาว่า “อะไรวะ อยู่ดี ๆ มาขอนอนบ้านกู ปอดแหกอะไรอีก”

หรั่งก็ตอบว่า “ก็กูกลัวผีไอเจือมาหลอก”

บรรจงก็ตอบกลับไปว่า “ถ้าผีมันจะมาหลอกมึงจริง ๆ บ้านกูมันก็มาถูก”

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้าบ้านไป ในตอนค่ำระหว่างที่บรรจงกับหรั่งกำลังนั่งดูทีวีกันอยู่พวกเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูบ้าน  หรั่งจึงเดินมาเปิดประตูไม่พบว่ามีใครยืนอยู่ที่หน้าประตู หรั่งจึงหันมามองที่บรรจงแล้วบอกบรรจงว่า “บรรจงประตูบ้านมึงทำไมมันดังเองได้วะ”

บรรจงจึงตอบว่า “อาจจะเป็นเสียงลมพัดก็ได้ มึงอย่าคิดมาก”

หรั่งจึงเดินกลับมานั่งหน้าทีวี แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีก  หรั่งมองหน้าบรรจงและเดินไปเปิดประตูแต่ก็ไม่เจอใครอีก  บรรจงจึงลุกเดินออกมานอกบ้านแล้วมองไปรอบ ๆ แล้วเขาก็พูดว่า “อาจจะเป็นคนแถวนี้มาแกล้งก็ได้ไม่มีอะไรหรอก”

และเมื่อพวกเขาหันกลับเข้ามาในบ้านหรั่งก็ต้องตกใจร้องลั่น เมื่อเห็นร่างของเจือที่เต็มไปด้วยเลือดยืนอยู่หน้าทีวี หรั่งตกใจกระโดนออกจากบ้านวิ่งหนีเข้าไปในสวนหลังบ้าน ส่วนบรรจงก็ยืนหัวเราะหน้าระรื่นอยู่หน้าบ้าน เพราะที่จริงแล้วเจือยังไม่ตาย เพราะคนที่อยู่ในรถไม่ใช่เขา แต่เป็นคนที่ซื้อรถต่อจากเขาไป  บรรจงรู้เพราะเขาโทรหาญาติของเจือ จากนั้นพวกเขาจึงวางแผนให้เจือแต่งตัวเป็นผีมาหลอกหรั่งกันเล่น ๆ

                                                                ภาพโดย Free-Photos จาก Pixabay

ส่วนหรั่งนั้นเกิดกลัวจริง ๆ เพราะเขาเป็นคนขี้กลัวอยู่แล้ว เขาวิ่งตะโกนร้องลั่นสวน และสดุดหินล้มหล่นลงไปในร่องน้ำในสวน  บรรจงกับเจือวิ่งตามหรั่งจนทั่ว  พวกเชาตะโกนเรียกแต่หรั่งก็ไม่ขาน  แล้วอยู่ ๆ หรั่งก็วิ่งพรวดเข้ามาตัวของเขาเปียกโชก เขารีบคว้าแขนบรรจงให้วิ่งหนีออกมาเพราะเจือที่ยังแต่งตัวเป็นผีอยู่ยืนอยู่ข้างหลังบรรจง  เจือพยายามจะตะโกนเรียกว่าเขาไม่ใช่ผี แต่หรั่งก็ไม่สนใจฟังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีอย่างเดียว  ทำให้เจือต้องวิ่งตามมาติด ๆ เมื่อวิ่งมาถึงร่องน้ำในสวนบรรจงก็สะบัดมือและบอกกับหรั่งว่า “ไอหรั่งมึงใจเย็น ๆ หยุดวิ่งก่อน”

หรั่งก็บอกว่า “มึงจะให้กูใจเย็นได้ยังไงวะ ก็ผีมันกำลังวิ่งตามมา”

ขณะนั้นเสียงของเจือที่ยืนอยู่ตรงร่องน้ำสวนก็ตะโกนมาว่า “บรรจงมึงรีบวิ่งมาหากู  กูไม่ใช่ผี ไอหรั่งนั่นแหล่ะเป็นผี”

บรรจงก็ถามกลับไปว่า “มึงพูดอะไรวะ”

เจือยืนชี้ให้บรรจงดูศพของหรั่งที่ล้มหัวกระแทหินแล้วหล่นลงไปจมน้ำตายในร่องสวน  บรรจงยืนตกใจค้างรีบกระโดดไปหาเจือทันที ขณะนั้นหรั่งได้พูดขึ้นมาว่า “อะไรกัน นี่พวกมึงแกล้งเป็นผีมาหลอกกูหรอ ไอพวกเพื่อนระยำ”

เจือจึงตะโกนบอกว่า “กูขอโทษที่กูหลอกมึง แต่ตอนนี้มึงนั่นแหละเป็นผีกำลังหลอกพวกกูอยู่”

หรั่งก็ทำท่าตกใจที่เห็นว่าตัวเองตายและกระโกรธที่เขาโดนหลอกจึงตะโกนกลับไปว่า “ที่กูตายก็เพราะพวกมึงนั่นแหล่ะ อย่างนั้นพวกมึงก็ตายกับกูเถอะ”

เมื่อผีหรั่งพูดอแบบนั้นบรรจงกับเจือจึงรีบพากันวิ่งหนีเอาตัวรอดเข้าไปในวัด พวกเขารีบเคาะประตูเรียกหลวงพ่อด้วยความกลัวอย่างรนราน  พวกเขาเล่าให้หลวงพ่อฟังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลวงพ่อก็ต่อว่าไปถึงการกระทำของพวกเขา  หลวงพ่อจึงให้ทั้งสองบวชเพื่ออุทิศส่วนกุศลชดใช้ให้หรั่ง  ทำให้หรั่งไม่มารบกวนพวกเขาอีก  และอย่างนั้นมาพวกเขาก็จำเหตุการณ์นั้นจนวันตายและไม่กล้าเล่นอะไรแบบนี้อีกเลย

                                                                           ภาพโดย Dieter_G จาก Pixabay