อื่นๆ

เพื่อนกันจนวัน . . . ตาย

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ
เพื่อนกันจนวัน . . . ตาย

เพื่อน . . . คำสั้นๆ ที่มีความหมายเกินพรรณนา ฝั่งรากลึกลงในจิตใจ จนยากที่จะลืมเลือน

วันนี้ข้าพเจ้าขอแชร์ประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงของคนใกล้ตัว เป็นเรื่องราวที่ไม่ถึงกับสยองขวัญ สั่นประสาท ทำให้หวาดกลัว เพราะ เพื่อน . . . ไม่เคยทำร้ายกัน

เรื่องราวมีอยู่ว่า . . . ขณะที่ผมเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง  ผมมีเพื่อนชื่อต๋อย เราสนิทกันมาก เราทั้งคู่ มีนิสัยคล้ายๆกัน สนใจเรื่องเดียวกัน และชอบทำอะไรเหมือนๆ กัน เรารู้จักกันตั้งแต่วันแรกของวันรับน้องที่คณะวิศวกรรมไฟฟ้า และจากนั้นมาเราก็แถบไม่เคยห่างกันเลย มีอะไรก็คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันมาโดยตลอด ต๋อยเป็นคนมีเหตุผล รักความถูกต้อง มีน้ำใจเสียสละให้กับเพื่อนฝูงเสมอ และนั้นทำให้ผมรู้สึกว่าเขาคือเพื่อนที่ดีที่สุดของผม

จนมาวันหนึ่งในชั้นเรียนภาคปฏิบัติ มีการทดลองใช้เครื่องกำเนิดไฟฟ้า  ซึ่งต้องบอกว่ามหาวิทยาลัยที่ผมเรียนแห่งนี้เปิดมานานแล้ว เครื่องมือ เครื่องไม้จึงดูเก่าทรุดโทรมเป็นปกติ และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เครื่องจักรเกิดขัดข้องและช๊อตเข้าไปที่เพื่อนของผม ต๋องตัวชัก ก่อนล้มอย่างแรงลงกับพื้น ทุกคนตกใจมาก พยายามปฐมพยาบาล และสุดท้าย ข่าวร้ายจากโรงพยาบาลก็เดินทางมาบอกผมว่า ต๋องเสียชีวิตแล้ว

Advertisement

Advertisement

งานศพ

คืนงานศพของต๋องวันสุดท้าย บรรยากาศช่างวังเวง ผิดกับวันอื่นๆ ในกลุ่มเพื่อนแถบไม่มีใครพูดคุย หรือส่งเสียงเฮฮากันเหมือนปกติเลย  และเมื่อเสร็จพิธีต่างคนก็ต่างแยกย้ายกลับบ้าน ผมลงจากรถโดยสารสาธารณะ และกำลังเดินเข้าซอยบ้าน ซึ่งมีระยะทางประมาณ 2-3 กิโลเมตร ไฟในซอยบางดวงก็ติด บางดวงก็ไม่ติด แต่ที่ติด และได้ยินมาตลอดทางเลยก็คือ เสียงหมาหอน ใจผมเกิดความกลัวขึ้นเล็กน้อย แต่ผมก็ยังเดินต่อไป . . . ต่อไป . . . ต่อไป   จนมาถึงจุดหนึ่งที่ผมต้องเลี้ยวขวาตรงทางแยก หางตาผมเหลือบไปเห็น ผู้ชายใส่ชุดสีขาว รูปร่างคล้ายต๋อง ในระยะประมาณ 50 เมตร  แต่ผมก็ยังไม่สนใจ และคิดว่าคงเป็นคนแถวนี้แหละ  เมื่อผมเดินต่อไปอีกสักพัก ก็รู้สึกว่ายังมีคนเดินตามอยู่ ผมจึงลองหยุดเดินดู เพราะในใจคิดว่าเผื่อเป็นคนรู้จัก จะได้มีเพื่อนเดินด้วย  แต่เมื่อผมหยุดเดิน ชายชุดขาวที่อยู่ด้านหลังก็หยุดเดินเช่นเดียวกัน ผมจึงตัดสินใจเดินต่อ และก็หยุดเดินอีก 2 ครั้ง แต่เมื่อผมหยุด ชายชุดขาวก็หยุดเดินเหมือนกันทุกครั้ง  ในตอนนั้นผมเริ่มรู้สึกกลัวมากๆ และอยากเดินกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด เพราะเสียงหมาหอนดูเหมือนจะยิ่งดังขึ้น ดังขึ้น

Advertisement

Advertisement

ซอยเปลี่ยว

เมื่อผมเดินกลับถึงบ้าน ผมก็รีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำทันที แต่เสียงหมาหอนก็ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตอนนั้นผมเริ่มคิดแล้วว่า หรือผู้ชายชุดขาวที่เห็นคนนั้น

" คือไอ้ต๋องวะ "

ผมอาบน้ำเสร็จ รีบเปิดหน้าต่างออกไปดูหน้าบ้าน  และภาพที่ผมเห็นตอนนั้น ทำให้ผมนอนไม่หลับไปทั้งคืน เพราะผู้ชายชุดขาว สวมกางเกงขายาวสีดำ กำลังยืนก้มหน้าอยู่บริเวณหน้าบ้าน  ผมในตอนนั้นรู้สึกได้เลยว่า นี่แหละเพื่อนของผม ผมจึงพูดออกไปลอยๆ ว่า " ไอ้ต๋อง ขอบใจมากที่เดินมาส่งกู ไม่ต้องเป็นห่วงกูนะ " หลังจากนั้นไม่นาน เสียงหมาหอนก็ค่อยๆ สงบลง และนอกหน้าตาก็ไม่มีชายชุดขาวอีกต่อไป

ถึงตัวอาจห่างไกล แต่หัวใจไม่เคยลืมเลือน

รักเพื่อนเสมอ . . .

เครดิตรูปภาพ

https://www.tnews.co.th/headshot/300059/มีตรงไหนปลอดภัยบ้างไหมเนี๊ย!!!-ตำรวจเปิดจุดล่อแหลม-เสี่ยงทั่วกรุงเทพฯ-รวมทั้งสิ้น200กว่าจุด-อันตรายภัยรอบตัวเช็คด่วน!!-%28รายละเอียด%29

Advertisement

Advertisement

https://www.youtube.com/watch?v=OY-PvZbg4Z8

https://www.thaigeneratortg.com/

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ

ความคิดเห็น

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อทำการคอมเม้นต์