สงบใจ ฝึกจิต เปลี่ยนตัวตนได้ ภายในวันเดียว ปฏิบัติธรรม ณ วัดป่ากลางกรุง

ท่ามกลางโลกใบใหญ่ที่เปลี่ยนแปลงไปอยู่ทุกชั่วขณะ พร้อมกับสภาวะอันไม่แน่นอน บรรยากาศรอบตัวดูอึมครึมจากโรคระบาดที่ทุกคนพึ่งได้รู้จักราวกับเป็นเพื่อนใหม่ และกำลังส่งผลร้ายให้กับมนุษย์ทุกหย่อมหญ้า ทุกคนต่างรอเวลาให้จบสิ้น และผ่านเลยไป ขอให้ทุกอย่างกลับฟื้นดีขึ้นเสียที  ผมเป็นผู้ชายวัยรุ่นตอนกลาง อายุราว 30 กว่าๆ ที่ตกงานแบบไม่ทันตั้งตัว จากผลกระทบของโรคระบาดนี้ส่งผลให้ธุรกิจไม่สามารถเดินต่อไปได้ เปรียบกับเรือสำเภาอัปปางลง จนร่างนี้ตกลงสู่กลางทะเลอันเคว้งคว้าง รอเวลาขึ้นฝั่ง ความรู้สึกยังไงยังงั้นก็เปรียบได้ จากเวลา 1 วัน แบบเร่งรีบ แข่งขัน ก็กลายเป็นใช้ชีวิตและเวลาอย่างไร้จุดหมาย จนบางครั้งรู้สึกว่า  วันหนึ่งนั้นมีความยาวมากมาย ความจริงของเวลา 1 วัน มี 24 ชม. จริงๆหรือ? ทั้งความคิดและความรู้สึกที่มี กลายเป็นพลังลบ สามารถทำลายให้เราแน่นิ่งดำดิ่งในทะเลลึกนี้ บ่อยครั้งความกลัวได้กระตุ้นความคิด พยายามปลุกเร้าให้ลุกขึ้นสู้ หาพลังบวกที่ซ่อนตัวอยู่ แม้มันจะเหลือเพียงน้อยนิด บอกตัวเองและตัดสินใจว่า คงต้องออกไปหาประสบการณ์ใหม่ หาความรู้ และใช้วันเวลาให้เกิดประโยชน์ เพื่อหายใจได้ต่อในวันต่อไป

ผมเริ่มต้นวันถึงวัดในเวลาเช้า  7 นาฬิกาตรง เหล่าพระสงฆ์ทำการเดินบิณฑบาตร รับอาหารและของเครื่องใช้ต่างๆที่ญาติโยมนำมาใส่บาตรทำบุญ  คนส่วนใหญ่ใส่ชุดสีขาวสะอาดตา หน้าตาผ่องใส บรรยากาศล้อมรอบไปด้วยหมู่ต้นไม้ใหญ่  สีเขียวครึ้ม เรียกว่าเป็น สวนป่าย่อมๆ ร่มรื่น และ สงบเย็น หากไม่ได้นึกถึงก็ลืมไปว่ารอบๆนั้นมีห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆเรียงรายเต็มไปหมด หลังจากใส่บาตรเสร็จแล้ว ก็ขึ้นศาลา นั่งบนอาสนะ ทำวัตรเช้าและรับพร เมื่อจบพิธีในช่วงเช้า ท้องก็เริ่มเรียกร้องอาหารกันแล้ว ในใจคิดว่าห้างจะเปิดบ้างรึยัง ผมอาจจะเดินไปหาอะไรรับประทานสักหน่อย เสียงจากไมโครโฟนก็ดังว่าให้ผู้ที่จะปฏิบัติธรรมในวันนี้ รับประทานอาหารที่โรงอาหารด้านหลัง ย้อนไปถึงก่อนที่จะมา ผมตั้งใจว่าจะทำทุกอย่างให้ง่ายและไม่มีเงื่อนไข แต่เดิมเป็นคนทานยากอยู่แล้ว เอาหละวันนี้เราจะต้องไม่ดื้อ อาหารที่ทางวัดจัดไว้ให้ก็คือ อาหารที่ทุกคนนำมาใส่บาตรนั่นเอง ก็ยังเลือกเอาที่เราจะทานได้ กรรมใดหนอ ตาผมเห็นเป็นผัดแตงกวา แต่เปิดออกมา กลายเป็นผัดมะระ และนั่นก็เป็นผัดมะระมื้อแรกในชีวิตของผม

เวลา 9 นาฬิกา ขึ้นศาลามานั่งกล่อมเกลาจิตใจ ด้วยเสียงสวดมนต์ มาถึงตอนนี้พึ่งจะเริ่มของการปฏิบัติจริงจัง ด้วยการปิดวาจา ไม่พูดคุยกับคนรอบข้าง รวมถึงสำรวมทุกกิริยาอาการ ใครไม่เคยก็จะเริ่มยุกยิกๆ แคะแกะเกา กระสับกระส่ายกันบ้างแล้ว จนเวลาผ่านไปราว 2 ชม. การสวดมนต์และการเรียนรู้ถึงที่มาของบทสวดต่างๆ ก็จบลงที่เวลา 11 นาฬิกา เป็นการสวดมนต์ที่ยาวนานเสียจริง ทั้งนี้เราต้องรับศีล 8 ด้วย ที่ผ่านมา ศีล 5 ผมยังกระท่อนกระแท่นมาก เอาหละวันนี้เป็นไงเป็นกัน 8 ก็ 8 ต้องรักษาศีลนี้ให้ครบจบวันให้ได้

ช่วงบ่ายถือเป็นภาคปฏิบัติที่ต้องฝึกฝนการทำสมาธิล้วนๆ โดยมี 3 อิริยาบถ เริ่มต้นด้วยการ ยืนสมาธิ เดินจงกลม และ นั่งสมาธิ อย่างละ 1 ชม. ติดต่อกันแบบยาวไปๆ ไม่มีพัก จนเวลาล่วงมาถึง ราว 4 โมงเย็น ก็เข้าสู่ช่วงกิจกรรมช่วงท้าย คือ การบำเพ็ญประโยชน์ ทำวัตรเย็น และแผ่เมตตา  เงยหน้ามองนาฬิกาอีกครั้ง เป็นเวลาราว 3 ทุ่ม ก็เป็นอันเสร็จ ปิดกิจกรรม กลับบ้านได้ ความรู้สึกเหนื่อยล้าของวันนี้ เหมือนไปใช้แรงงาน แต่ที่จริงนั้นร่างกายต่างๆ แทบจะไม่ได้เคลื่อนไหวมากมายเลย นั่นคงเป็นเพราะ เรากำลังฝึก และฝืน ทั้งกายและใจ ให้สงบนิ่ง วันนี้เป็นอีก 1 วัน ที่ผมได้อยู่กับตัวของตัวเองทุกขณะเวลา ถ้าหากให้ถามว่าได้อะไรบ้าง ผมก็คงจะเขียนเล่าจนยาวเกินไป แต่จะขอสรุปไว้ ว่า ผมได้รู้จักตัวเองมากขึ้น และได้ประสบการณ์ใหม่ๆ ที่จะช่วยปรับความคิด อารมณ์ และ จิตใจ ให้มีพละกำลังต่อสู้กับสถาณการณ์นี้ต่อไปได้อีก ความอดทนที่คิดว่าใกล้หมดลงแล้ว ที่จริงยังเหลืออีกมาก และสุดท้าย เมื่อเราหยุดนิ่ง เราจะมองเห็น ดังคำที่กล่าวว่า

ธรรมเฉพาะหน้าได้เกิดขึ้นแล้ว จงตั้งมั่นอยู่กับธรรมนั้น ณ ขณะปัจจุบันของตนเองเถิด

หากท่านใดสนใจเข้าปฏิบัติธรรม ลองเข้าไปดูข้อมูลที่เพจ Facebook ของ วัดปทุมวณารามวรวิหารได้เลย

https://web.facebook.com/pathumwanaram

ขอบคุณภาพ จากเพจ วัดปทุมวนาราม เขตปทุมวัน