คนเจอผี

​

ตั๋นกับต้นเป็นเด็กต่างจังหวัด บ้านอยู่ชานเมือง หลังจากเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาก็ย้ายเข้าตัวเมืองเพื่อเรียนต่อในรั้วมหาวิทยาลัย และเช่าหอพักอยู่ร่วมกัน

หอพักชายราคาย่อมเยาแห่งนี้อยู่ในซอยค่อนข้างลึกสามารถเข้าออกได้สองทางจากถนนสองเส้น ทางแรกเป็นทางที่พวกเขาใช้ประจำ นั่นคือใช้บริการรถประจำทางสาธารณะและต่อด้วยสองแถวเล็ก เดินต่ออีกนิดหน่อย ซึ่งรถสองแถวนี้จะมีให้บริการถึงแค่สองทุ่มเท่านั้น

วันนี้ตั๋นกับต้นถูกรุ่นพี่ดึงให้ทำกิจกรรมจนถึงสองทุ่มสิบห้าจึงปล่อย โชคดีที่มีรุ่นพี่คนหนึ่งขับรถมาและทางกลับเป็นเส้นทางเดียวกัน พวกเขาจึงขออาศัยกลับด้วย ทว่ารุ่นพี่ผ่านถนนอีกเส้นซึ่งเดินใกล้กว่าเส้นแรกมาก

ตั๋นกับต้นยกมือไหว้ขอบคุณผู้มาส่ง ก่อนจะลงจากรถหน้าปากซอย แสงจันทร์สีนวลและแสงนีออนจากเสาไฟฟ้าซึ่งตั้งระยะห่างสิบเมตรแทบไม่ช่วยให้ความรู้สึกของพวกเขาดีขึ้น

พอพวกเขาซักข้อมูลต่อก็ไม่มีใครตอบได้ เพราะคนที่เคยเจอไม่ยอมบอกรายละเอียดอะไร

​          ตั๋นกับต้นยังคงก้าวไปเรื่อยๆ เมื่อถึงหน้าวัดความเร็วก็ถูกเร่งโดยอัตโนมัติ จู่ๆ เสียงหมาหอนโผล่งขึ้นท่ามกลางความเงียบ อุณหภูมิในจิตใจลดลงฮวบฮาบ ลมพัดเศษฝุ่นเศษใบไม้บนพื้นเข้าหน้าเข้าตาจนพวกเขาต้องยกมือป้อง

" พี่ จา เป็น ผัว หนู มาย"

เสียงเย็นยะเยือกลอยเนิบมากับสายลมพร้อมกลิ่นเหม็นเน่าจนคนฟังขนลุกตั้งชัน สองหนุ่มกลืนน้ำลายอีกครั้ง กลั้นหายใจเล็กน้อย ค่อยๆ เบือนหน้ากลับไปมอง

ร่างเล็กในชุดกระโปรง ทว่าดูจากมุมนี้ทำให้ไม่เห็นใบหน้าที่กำลังเลื่อนตัวเข้ามา

เลื่อนตัวเข้ามา

สองหนุ่มชะงักกับคำในสมอง ถ้าเลื่อนไม่ใช่เดิน งั้นก็แสดงว่า

" พี่ จา เป็น ผัว หนู มาย"

เสียงพร้อมกลิ่นยังคงลอยมากระแทกพวกเขาจนแทบผงะ

ตั๋นกับต้นค่อยๆ ก้าวถอยหลัง และเมื่อแสงไฟกระทบสิ่งลี้ลับ

" กรี๊ดดดดดดด อกอีแป้นจะแตก" ตั๋นยกมือเท้าสะเอว

ผีสาวหยุดชะงักจนผมยาวที่ปิดใบหน้ากว่าครึ่งปลิวไปด้านหลัง ดวงตาปูนโปนซึ่งมีเส้นเลือดฝอยแตกกะพริบปริบๆ ด้วยความงุนงง

" นังผีชะนี จะหาผัวก็ไปหาที่อื่นไป๊" ต้นชี้นิ้วใส่หน้าอย่างไม่กลัวเกรง " อ้อ อีกอย่างนะ ขอแนะนำให้ไปแปรงฟันก่อน แล้วก็กลั้วด้วยน้ำยาบ้วนปากตาม จะได้ไม่แห้วอีก"

ผีชะนีพยักหน้าหงึกๆ แล้วหันหลังกลับ

" เหม็นชิบหาย"

______________________