ความภูมิใจไม่ได้อยู่ในพานไหว้ครู

7 ปีที่แล้วกับวันนี้อะไรในตัวเราเปลี่ยนไปบ้าง?

"เอมี่...ทำไมไม่ทำงาน" เสียงครูเอ่ยขึ้นเพื่อเตือนเด็กผู้หญิงปอหกคนหนึ่ง ที่กำลังแอบเล่นเกมในขณะที่ครูกำลังสอน ไม่มีคำพูดใด ๆ ตอบกลับมา มีเพียงดวงตาอันแข็งกร้าวราวกับครูเป็นศัตรูของเธอ ในเวลานั้น...ครูไม่รู้จะทำอย่างไร จึงปล่อย(ชั่วคราว) แต่ไม่ถึงขั้นละเลย ท้อใจ เหนื่อยใจ ในการเปลี่ยนใครสักคน แต่ในใจลึก ๆ ก็เฝ้าแต่แอบหวังว่าสีหน้า แววตา ที่พร้อมจะวีนเหวี่ยงโลกจะหายไปในสักวัน สักวัน สักวัน

แต่ก็ไม่รู้ว่าวันไหน...

"ไกด์...เธอทำงานเสร็จแล้วเหรอ"

"เสร็จแล้วครับครู...ผมส่งไปแล้ว"

"งานของเธอได้ปรับแก้...ครูอยากให้เธอตั้งใจทำกว่านี้"

"โหครู...ไม่แก้แล้วครับ"

"ผมจะเล่นเกมแล้ว เวลาจะหมดแล้วครับ"

ที่มา : pexels

เสียงประตูเปิด...ผมจึงหยุดภารกิจตรงหน้า เพื่อหันไปดูว่าใครมา จึงรู้ว่าเป็นลูกศิษย์รุ่นแรก ๆ ของตัวเอง แน่นอน! ผมจำลูกศิษย์ทั้งสองคนได้ เพราะหน้าตาของพวกเขาทั้งสองคน ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมาก ถึงแม้ร่างกาย ความสูง สิ่งละอันพันละน้อยภายนอกจะเปลี่ยนไปก็ตาม

นั่นคือ ความเป็นครู และความเป็นศิษย์

ทั้งสองคนดูมีความสุขกับการได้กลับมาที่โรงเรียนอีกครั้ง

ทั้งสองคนดูมีความสุขได้เล่า ได้พูด ได้คุย ซึ่งผมกับครูอีกท่าน ก็คงรู้สึก สุข ไม่ต่างกัน หรือไม่ อาจจะสุขมากกว่าด้วยซ้ำที่เห็นลูกศิษย์ของตนเองเติบโตเป็นคนที่มีความคิดที่ดี มีกริยาท่าทางของคนที่ได้รับการศึกษา

ที่มา : pexels

สีหน้า แววตา ที่วีนเหวี่ยงของเด็กหญิงเอมี่ และคำพูดที่พูดไม่รู้เรื่องของเด็กชายไกด์เมื่อ 7 ปีที่แล้วไม่หลงเหลืออยู่เลย ไม่เหลือเลยแม้แต่น้อย ในวินาทีนั้น ผมไม่เพียงมองเห็นเด็กหนุ่มและหญิงสาวที่กำลังจะก้าวไปเรียนรู้อะไรอีกมากมาย แต่สิ่งที่ผมมองเห็นลึกลงไปข้างในคือ การเติบโตและการเปลี่ยนแปลงด้านในจิตใจของพวกเขาอีกด้วย จากคนไม่รู้ประสา จากคนที่ดูเหมือนพร่องเรื่องมารยาท จากคนที่พูดจาไม่น่ารัก เปลี่ยนไปในทางที่ดีราวกับคนละคน

นี่แหละหนา ที่เขาว่ากันว่า โลกหมุนไปทุกวินาที ทุกสิ่ง ทุกอย่างล้วนเปลี่ยนแปลงด้วยเช่นกัน

"ครูไม่ห่วงพวกเธอแล้ว...."

"ครูเชื่อว่าพวกเธอเอาตัวรอดและใช้ชีวิตในสังคมได้" เสียงครูอีกท่านพูดขึ้น ผมจึงพูดขึ้นบ้างว่า

"ถ้าพวกเธอเป็นดอกไม้..."

"ตอนนี้พวกเธอก็บานอย่างสวยงามแล้วแหละ"

"จริงเหรอครู ขอบคุณค่ะ..."

เอมี่ยิ้ม ไกด์ยิ้ม อย่างมีความสุข ผมไม่รู้จะอธิบาย 'สุข' ในห้วงวินาทีนั้นอย่างไรเพื่อให้ทุกท่านให้เข้าถึงใจ แต่ผมเชื่อว่า ถ้าใครเป็นครูอยู่จะเข้าใจ

ก่อนจะจบบทความนี้ ผมคิดถึงเพลง ๆ หนึ่งที่ร้องว่า

ที่มา : pexels

ความภูมิใจมิได้อยู่ในพานไหว้ครู แต่อยู่ในวันที่รู้ ว่าศิษย์นั้นไปได้ดี เรือจ้างลำแกร่ง ยังพายสุดแรงที่มี พ่อพิมพ์ แม่พิมพ์วันนี้ ยังพิมพ์คนดีสุดแรงหัวใจ

ในวันที่บทเพลงถูกขับขานผ่านลูกศิษย์น้อยใหญ่ในวันไหว้ครู

เสียงเพลงในวันนั้นยังคงต้องกึกก้องและพร้อมจะเล่นซ้ำอยู่เสมอในทุก ๆ วินาที ภายในหัวใจของครู

เฉกเช่นวันนี้ เวลานี้ และนี่ใช่ไหม ที่ใคร ๆ เรียกว่า "ความภูมิใจของคนเป็นครู"

ภาพปก : pexels