..ด้ายแดง..

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น(มือใหม่หัดแต่งถ้าผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยนะคะ)

ด้ายแดงเป็นเรื่องราวความเชื่อของคนเกี่ยวกับเรื่องรักแท้..มีความเชื่อว่า...ด้ายแดง...เป็นตัวเชื่อมโยงคนคนหนึ่งไปหาคนอีกคนหนึ่งที่เป็นเหมือนครึ่งชีวิตของกันและกันโดยด้ายแดงจะผูกที่นิ้วก้อยข้างซ้ายของคนคนหนึ่งเชื่อมโยงเป็นสายยาวและไม่สามารถมองมันเห็นได้จนกว่าจะเจอด้ายแดงอีกสายของคนอีกคนหนึ่งที่เป็นเนื้อคู่ของเรา

ความบังเอิญไม่ได้เกิดขึ้นกับใครง่ายๆแต่เป็นความโชคดีของเธอคนนี้

ฉันชื่อนัทเด็กสาวน่ารักเกิดในครอบครัวไม่รวยไม่จนในแถบกรุงเทพมหานครโดยชีวิตของนัทมีแต่การดิ้นรนเพื่อชีวิตรอด จนวันหนึ่งนัทได้ทุนสำหรับนักศึกษาเรียนดีไปเรียนต่อที่เกาหลี....ที่คนเรียกว่าแดนศรีวิไลวงวานของพวก k-pop เธอเลยขอแม่ของเธอเพื่อไปเรียนต่อที่นั้น...เธอมีพื้นฐานทางด้านภาษาอังกฤษดีเลยไม่ค่อยมีปัญหามากนัก

นัท:ค่ะ

นัทเดินตามเธอไปขึ้นรถแล้วออกไปจากสนามบินเธอขับรถมายังตึกแถวแห่งหนึ่งในย่านโซล

เจน:นี่คะ ที่พักของเรา..มาคะพี่จะพาไปห้อง

นัทเดินตามพี่เจนไปจนถึงห้องพักเธอก้าวเท้าเข้าไปในห้องพัก..

เจน:นัทนี่จร้ากุญแจ. พี่ไปแล้วนะมีอะไรเรียกพี่นะ

นัท:ค่ะ

นัทเข้ามาวางกระเป๋าไว้ที่เตียงแล้วเริ่มจัดของเข้าที่...

เวลาผ่านไปสักพักใหญ่เธอก็จัดเสร็เธอเลยนอนเล่นที่เตียง

นัท:พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแล้วสินะ

นัทพึมพำกับตัวเองแล้วก็เผลอหลับไป

เช้าวันต่อมา

นัทตื่นมาแล้วรีบแต่งตัวไปมหาวิทยาลัย...เธอเดินลงมาก็เจอเจนยืนรออยู่

เจน:หลับสบายไหม. ปะพี่พาไปส่งที่มหาวิทยาลัย

นัท:ขอบคุณคะ

แล้วเจนก็ขับรถมาส่งนัทที่มหาวิทยาลัย

เจน:ตั้งใจเรียนละ พี่ไปนะ

นัท:ค่ะ สวัสดีค่ะ

นัทเดินเข้าก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็ต้องถอนหายใจแล้วพูดว่า"สู้ๆนะนัท"ก่อนจะดูแผนที่ในโทรศัพท์แล้วเดินไปยังจุดหมายปลายทาง

นัทเดินมายังห้องวิชาการ...นัทจึงถามเขาเรื่องเรียนแล้วจัดการลงทะเบียนและไม่นานเขาก็พาไปยังห้องเรียนนัทเดินเข้ามาให้ห้องเรียนก็พบกับผู้คนมากมายทั้งคนเกาหลีและต่างชาติแบบเธอและอาจาร์ยก็ให้แนะนำตัว

นัท:เออ...สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนัทเป็นคนไทยของอนุญาติฝากเนื้อฝากตัวด้วยคะ

แล้วอาจาร์ยก็ให้นัทไปนั่ง....แล้วเริ่มเรียน...วันนี้นัทเรียนไม่รู้เรื่องเลยเนื่องจากฟังไม่ออกเธอเลยคิดว่าเธอต้องฝึกแล้วละ....และก่อนที่จะเริ่มคาสเรียนก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหาเธอแล้วพูดภาษาอังกฤษว่า

ยุนอา : สวัสดีคะ. ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อยุนอา. ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ...เราเป็นเพื่อนกันนะ

นัท: ค่ะ

แล้วยุนอาก็พานัทไปเดินเที่ยวชมมหาวิทยาลัยแล้วบอกว่าจะสอนภาษาเกาหลีให้  ก่อนจะชวนไปเดินเที่ยวที่ตลาดเมียงดง ยุนอาแนะนำสถานที่ต่างๆๆจนเราสนิทกันมากขึ้น..ก่อนจะพานัทมาส่งที่ที่พัก

นัท:ขอบคุณนะยุนอา

ยุนอา:จร้า บาย

หลังจากวันนั้นนัทก็ต้องใช้เวลาว่างเรียนภาษาเกาหลีควบคู่กับเรียนจนผ่านไป2-3อาทิตย์นัทก็สามารถพูดเกาหลีและเข้าใจภาษามากขึ้นแล้ว..ทำให้นัทเรียนรู้เรื่องขึ้นและสื่อสารกับคนอื่นๆๆได้

เวลาผ่านไปนานมากนัทอาศัยที่เกาหลีและก็หางานทำเพื่อนำเงินมาใช้ในการดำรงชีวิตนัทใช้ชีวิตที่เกาหลีอย่างยากลำบากทั้งทำงานหารายได้ เรียนก็หนักแถมยังต้องเรียนภาษาเสริมไปด้วย จนวันๆๆไม่มีเวลาว่างกลับมาถึงที่พักก็หลับเป็นตาย...จนเวลาผ่านไปเทอมหนึ่งนัทก็เริ่มคุ้นชินกับที่นี่มากขึ้นแต่ก็ต้องทำงานหาเงินเองและตั้งใจเรียนเพื่อทุนนัททำแบบนี้ซ้ำๆๆไปมาจนตอนนี้นัทสามารถหาเงินเพื่อส่งไปที่บ้านได้แล้ว

นัทเรียนมาจนเรียนถึงปี3นัทก็เริ่มปรับเปลี่ยนตัวเองจนจะกลายเป็นคนเกาหลีแล้ว

จนวันหนึ่งหลังเลิกงานที่นัทต้องมาทำทุกๆๆวันนัทก็ได้เดินกลับบ้านตามปกติแต่แล้วก็เดินเหตุการณ์บางอย่างขึ้น...นัทกำลังเดินไปซื้อขนมกินเธอล้วงกระเป๋าเพื่อหยิบเงินเดินไปชนกับคนคนหนึ่งเข้าทำให้เธอยกมือขึ้นไหว้ขอโทษตามนิสัยคนไทยทำให้ของในกระเป๋าตกที่พื้นไม่รู้ตัว

นัท:ขอโทษค่ะ.

นัทก้มหน้าก้มตาขอโทษขอโพยเขาจนไม่ได้มองหน้าก่อนที่เขาจะพูดตอบกลับมาแล้วต่างคนต่างเดินไป

ชูก้า:ครับผมขอโทษครับ.

ชายคนนั้นพูดขอโทษก่อนที่จะเดินไป....ก็เหลือบไปเห็นของตกอยู่เลยหยิบขึ้นมาจะคืนแต่พอหันมาก็ไม่เจอนัทแล้วเขาเลยเก็บเอาไว้

นัทเดินกลับมาที่ที่พักแล้วเดินเข้ามาในห้องก็พบว่าของสิ่งหนึ่งได้หายไปและสิ่งนั้นคือรูปถ่ายของนัทกับแม่เธอจึงคิดว่าไม่เป็นไร...เดี๋ยวกับไปคงหาเจอนัทไม่ได้สนใจอะไรแล้วไปอาบน้ำแล้วเข้านอนทันที

เช้า...นัทรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปที่ตลาดเมียงดงทันทีเพื่อตามหารูปถ่าย..

นัทเดินมาเรื่อยๆๆเพื่อหารูปแต่ไม่เจอเธอเลยเดินกลับไปเรียนด้วยความผิดหวัง...

ส่วนชายคนนั้นหลังจากที่เก็บของได้พอเช้าก็รีบมาที่ที่เดินชนนัททันทีแต่เป็นเวลาหลังจากนัทเดินกลับไปแล้วเลยไม่ได้เจอกัน...

และชายคนนั้นก็มาที่นั้นที่เดิมในเวลาเดิมเหมือนเมื่อคืนแต่กลับไม่เจอนัท...

จนเวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย์นัทเริ่มถอดใจกับรูปที่หายไปและไปทำงานตามปกติแต่อยู่ๆๆกับมีคนมาดึงมือนัททำให้นัทหันไปมอง

นัท:คะ..มีอะไรคะ

ชายคนนั้น:นี่ครับ...รูปคุณ

นัทก้มลงไปมองก็เห็นรูปที่ตามหาเลยพูดขอบคุณเขาก่อนจะรับรูปมาแล้วหันไปมองหน้าเขาก็พบว่าเขาคนนั้นคือศิลปินชื่อดังของเกาหลี

นัท:ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ. อปป้า

คำสุดท้ายนัทพูดเสียงดังมากจนเขาพูดห้ามไว้

ชายคนนั้น:ไม่เป็นไรครับ. ครับพูดเบาๆครับเดี๋ยวคนอื่นเขารู้หมด

นัท:ขอบคุณนะคะ  :

ชูก้า  ไม่เป็นไรครับ. ผมชูก้านะครับ เงียบไว้นะครับ

นัท:คะ อปป้าดังขนาดนี้หนูจะไม่รู้จักได้ไงคะ

ชูก้า:ครับ...ผมขอตัวนะครับ..เออคุณชื่ออะไรครับ

นัท:คะ?   เออนัทค่ะ

ชูก้า:ครับ

เขายิ้มมาให้นัทแล้วเขาก็เดินไป

ที่จริงแล้วอปป้าคนนั้นก็ได้แอบชอบนัทตั้งแต่แรกเห็นและหลังจากดูรูปไปก็ทำให้ยิ่งชอบนัทมากขึ้น...เขาเลยพยายามเอารูปมาคืนให้นัทจนได้

และหลังจากวันนั้นชีวิตนัทก็เปลี่ยนไปเนื่องจากอปป้าคนนั้นได้แอบมาดักเจอนัททุกวันจนเราได้คุยกันมากขึ้น...เขาก็เลยได้สารภาพรักที่แม่น้ำฮัน

ชูก้า:นัท..เป็นแฟนกับอปป้านะ

นัท:เออ....มันจะเป็นไปได้เหรอคะ

ชูก้า:แต่อปป้ารักนัทนะ...อปป้าหลงรักเธอตั้งแต่เจอเธอครั้งแรกแล้ว

นัท:ถ้าอปป้ามั่นใจ...นัทก็ตกลงคะ

ชูก้า:อะนี่..อปป้าให้ไว้แสดงให้รู้ว่านัทคือผู้หญิงของอปป้า

นัท:สร้อยเหรอคะ...ขอบคุณคะอปป้า

แล้วจากนั้นเราทั้งสองก็จูบกันท่ามกลางอากาศตอนกลางคืนที่หนาวเย็น

ทั้งสองแอบคบกันจนเวลาผ่านมาหลายปีจนนัทเรียนจบและได้มาทำงานเพื่อใช้ทุน..เราทั้งสองก็ยังคงคบกันอยู่..และความรักก็เริ่มเติบโตขึ้นเรื่อยๆๆถึงแม้จะไม่สามารถเปิดเผยได้แต่ก็ยังคบกันอยู่...

ชูก้า:เป็นไงบ้าง. ทำงานเหนื่อยไหมอปป้าเป็นกำลังใจให้นะ

นัท:ขอบคุณคะ...อปป้าละคะทำงานเหนื่อยไหม

ชูก้า:ก็ศิลปินอ่ะนะ...เหนื่อยปกติธรรมดาแต่พอเจอนัทก็หายเหนื่อยแล้วละ

นัท:คะ...

ชูก้า:ไปเดินเล่นกันไหม..

นัท:ไปสิคะ

ชูก้า:นัทครับ...อปป้าขอโทษนะที่ไม่สามารถเปิดเผยตัวได้

นัท:ไม่เป็นไรคะ..หนูเข้าใจอปป้า

ชูก้า:แต่อปป้ารักเรานะ....

นัท:หนูก็รักอปป้าค่ะ

เราทั้งสองเดินจับมือมาถึงแม่น้ำฮันและนั่งเล่นด้วยกันที่แม่น้ำฮัน...ช่วงค่ำๆไม่ค่อยมีคนมากทำให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันได้มากขึ้นท่ามกลางแสงไฟและบรรยากาศหนาวๆๆของยามค่ำคืน

ชูก้า:นัทครับ...อปป้าขอนอนตักได้ไหม

นัท:คะ..

เวลาผ่านไปนาน

นัท:อปป้าค่ะ

ชูก้า:ครับ..ว่าไงตัวเล็ก

นัท:นัทว่ามันดึกแล้ว..เรากลับกันเถอะค่ะ

ชูก้า:ครับ....

แล้วทั้งสองก็เดินกลับไปยังที่พักของตนเองและนี่คือจุดเริ่มต้นของนัทสาวน้อยคนหนึ่งที่มาเรียนในต่างประเทศและพบรักกับชายหนุ่มศิลปินดัง

ด้ายแดงจะคอยนำพาเนื้อคู่ของเรามาให้พบเจอไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องมาเจอกันและได้รักกันถึงแม้ความเป็นไปได้ที่จะรักกันมันน้อยมากแค่ไหนแต่ถ้าเป็นคู่กันมันก็ไม่สามารถต้านทานพรหมลิขิตได้

คุณทุกคนอาจจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ได้ในอนาคตแตกต่างกันไป....แล้วแต่โชคชะตาจะนำพาให้มาพบเจอ....ดังด้ายแดง.....ในเรื่องนี้

ขอให้ทุกคนพบรักแท้เหมือนดังด้ายแดงในเรื่องนี้นะค่ะ..ขอบคุณค่ะ

.......จบ.......

ไม่สนุกยังไงต้องขอโทษด้วยนะค่ะ....สามารถให้คำแนะนำได้นะค่ะ...ขอบคุณค่ะ

ปล. พึ่งหัดแต่ง...

อ้างอิงรูปภาพ

https://www.google.com/search?q=สนามบินอินชอน&client=ms-android-samsung&prmd=mivn&sxsrf=ACYBGNS-nOKEbzEMNkyuzT2wmMrBafHrhw:1574196291824&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=2ahUKEwiZrJ-WkvflAhWcyzgGHeFDAm0Q_AUoAnoECA4QAg&biw=412&bih=652&dpr=2.63#imgrc=fOWjfBMRS82GRM

https://travel.mthai.com/world-travel/202786.html

https://www.chilloutkorea.com/hangang-river-ferry-cruise/

https://www.google.com/search?q=%E0%B9%81%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B9%8D%E0%B8%B2%E0%B8%AE%E0%B8%B1%E0%B8%99&tbm=isch&ved=2ahUKEwjtv83Jk_flAhUow3MBHYZMDh4Q2-cCegQIABAC&oq=%E0%B9%81%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%B3%E0%B8%AE%E0%B8%B1%E0%B8%99&gs_l=mobile-gws-wiz-img.1.0.0l5.53273.57809..59191...2.0..0.135.1110.0j9......0....1.......5..35i362i39j35i39j0i67.n2E4QULBSBA&ei=u1XUXa32OqiGz7sPhpm58AE&bih=652&biw=412&client=ms-android-samsung&prmd=ivn#imgrc=0wrpxTuBbkBuDM&imgdii=--pLrfkWpA_sXM

รูปปก

​​​​​​https://www.pinterest.com/pin/720224165379251073/