สุดสยองผีนางรำ ที่ขึ้นมารำด้วยในวันงาน

เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนเรา ม.5 เราได้ถูกอาจารย์คัดเลือกให้รำเปิดพิธีเปิดตึกเรียนใหม่
การแสดงมีหลายชุด ชุดแรกเป็นรำอวยพร ชุดที่สองเป็นรำสุโขทัย
ส่วนเรารำระบำกฤษดาภินิหารคู่กับตัวพระ ซึ่งเป็นกระเทยเพื่อนเราเอง
ปกติรำกฤษดาภินิหารจะนิยมรำ 2 คู่ คือตัวพระ 2 ตัวนาง 2 แต่ด้วยความที่
ตัวพระของโรงเรียนเรานั้นหายาก จึงรำแค่คู่เดียวคือเรากับเพื่อน ทุกครั้งที่ซ้อม

ทุกครั้งที่ซ้อม เราจะไหว้พ่อแก่ทุกครั้งและกล่าวขอโทษทุกครั้งหากรำผิดพลาดตรงไหน

เรารู้สึกใจหวิวๆ ตั้งแต่ตอนซ้อมก่อนวันงาน 2 อาทิตย์แล้ว แต่เราก็คิดซะว่าเราคงคิดมากไปเอง
เพราะกระเทยเพื่อนเรา นางก็พอมีเซ้น แต่นางไม่ได้พูดหรือทักอะไร เราจึงไม่คิดอะไรมาก
ทุกวันตอนเรารอซ้อมรำพร้อมเพื่อน เราจะซ้อมท่าต่างๆ รอก่อน
ห้องซ้อมรำจะเป็นห้องกระจกนะคะ กระจกรอบห้องเลย ด้านหลังบนสุดจะเป็นพ่อแก่
ถัดมาจะเป็นพวกชฎา เกี้ยวหัว และชุดไทย เครื่องประดับต่างๆ

อึดอัดอยู่ในอก พอเราแต่งตัวเสร็จสักพัก
กระเทยเพื่อนเราก็เดินมาหา นางแต่งตัวเสร็จแล้วเหมือนกัน นางพูดออกมาว่า
“จะเกิดไรขึ้นก็รำให้จบเพลงนะ มีสติไว้มากๆ” เราแทบอยากจะร้องไห้
เพราะคำพูดของมันเราทำได้แค่พยักหน้ารับเท่านั้น
จนเวลาใกล้ 9 โมงที่พิธีเปิดงานจะเริ่ม การแสดงชุดต่างๆ ก็ไปแสตนบายที่หลังเวที
ในสนามหน้าเสาธง การแสดงชุดแรกและชุดสองผ่านไป จนถึงการแสดงของเรา
เราและเพื่อนร่ายรำตามแบบที่ซ้อมกันมา ใบหน้ายิ้มแย้ม ทั้งๆ ที่ในใจเรากลัวเหลือเกิน
ความรู้สึกอึดอัดก็ทวีเพิ่มขึ้น จากรำแค่ 2 คนเราสัมผัสได้ถึงนางรำตัวนางอีกคน
ที่ยืนรำอยู่ข้างหลังเรา เสียงดนตรีดังขนาดไหน แต่เราได้ยินเสียงหายใจฟืดฟาดอยู่ข้างหลัง
เราอยากจะวิ่งหนีให้รู้แล้วรู้รอด แต่เพื่อนเราบอกเราไว้ให้รำให้จบเพลง
จนถึงช่วงสุดท้ายของเพลงเราเอียงหัวไปทางซ้าย เราได้ยินเสียงผู้หญิงพูดว่า “ตั้งใจรำสิ”
พร้อมกับความรู้สึกเหมือนโดนมือจับหัวเราให้เอียงอย่างช้าๆ ตามจังหวะเพลง
เราเริ่มน้ำตาคลอ เหมือนมือเย็นเฉียบทั้งๆ ที่อากาศร้อนมาก ในใจอยากเร่งให้เพลงจบไวๆ
จนอีกอึดใจการแสดงของเราก็สิ้นสุดลง เราตัวสั่นเทิ้ม จนต้องมีคนพยุงเราออกจากตรงนั้น
อาจารย์พามานั่งพัก กระเทยเพื่อนเราวิ่งตามมา
อาจารย์ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เรายังไม่ทันพูดอะไร เพื่อนเราพูดว่า
“มีคนมารำกับพวกหนู เป็นตัวนางมายืนรำอยู่ข้างหลัง..(ชื่อเรา)”
เราหันไปมองหน้าเพื่อน เราถามมันว่ารู้ได้ยังไง คำตอบที่ได้คือ
“ก็กูเห็นเงาใส่ชุดไทยเดินตามตั้งแต่ตอนแต่งตัวเสร็จแล้ว พอตอนรำ
กูก็เห็นเค้ายืนรำอยู่ข้างหลัง บางทีเขาก็ประคองมือรำ”
วันนั้นทั้งวันเราอยู่ในอาการหวาดกลัวจนต้องโทรบอกให้แม่มารับกลับบ้าน
วันถัดมาเรามาโรงเรียนตามปกติ แต่มีอาจารย์ท่านหนึ่งทักเราว่า
“กฤษดาภินิหารมันต้องรำเป็นคู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมเมื่อวานรำกัน3คน?”
หลังจากวันนั้นเรารีบชวนกระเทยเพื่อนเราไปทำบุญ อุทิศส่วนกุศลให้แก่สิ่งที่เรามองไม่เห็นนั้น
จากนั้นเราก็ทำใจอยู่นานกว่าจะเข้าห้องนาฎศิลป์ได้ แต่ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้เวลารำอะไร
ก็ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเลย อาจารย์และคนอื่นๆ เชื่อว่าวิญญาณตนนั้น
คงอยากให้การแสดงของเราออกมาอย่างไม่ผิดพลาดจึงมาคอยช่วยเหลือ

ขอบคุณแหล่งที่มา : https://pantip.com/topic/34965979

ขอบคุณภาพจาก                                          Saksih Banyatiseree