หลอนในโรง

หลอนในโรง

ผมชอบการดูหนังในโรงภาพยนตร์ โดยเฉพาะคืนวันศุกร์ที่วันรุ่งขึ้นไม่ต้องตื่นแต่เช้า และมันช่วยคลายความเครียดที่สะสมมานานตลอดสัปดาห์ ทั้งความเครียดจากเนื้องาน จากตัวหัวหน้ารวมทั้งเพื่อนร่วมงาน ทว่าภรรยาผมไม่เข้าใจ

ณัฐริกาเป็นเจ้าของกิจการร้านกาแฟเล็กๆ ไม่ชอบออกไปไหนเกินความจำเป็น เธอจึงอารมณ์เสียทุกครั้งที่ผมมีกิจกรรมส่วนตัวในคืนวันศุกร์หลังเลิกงาน โดยไม่ฟังคำอธิบายใดๆ และนั่นเป็นสาเหตุที่พวกเรามีปากเสียงกันบ่อยครั้ง ช่วงหลังมักเลยเถิดถึงขั้นลงไม้ลงมือ

ใครจะคิดว่าเพียงแค่ดูหนังจะก่อเรื่องได้ขนาดนั้น เอาเถอะ ภรรยาผมเสียชีวิตไปแล้วเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา คืนนี้ผมยังคงทำกิจกรรมโปรดเช่นเดิม ในสถานที่เดิมแค่ชื่อเรื่องเปลี่ยน

ช่วงเวลาประมาณสี่ทุ่มผู้คนบางตา ผมมองหน้าจอขนาดยักษ์ ไฟหรี่ลง โฆษณาถูกจับยัดใส่ชนิดไม่เกรงใจเหมือนเก่า เสียงหนุ่มสาวจู๋จี๋กันลอดจากด้านหลังให้ได้ยิน ผมสลัดทิ้งไม่สนใจเพราะหนังบู๊สนั่นเริ่มฉาย

ผมหวังขยับตัวเพื่อจะลุกหนี ทว่าพยายามแค่ไหนก็ไม่เป็นผล ขณะหญิงสาวในจอหมุนกลับมาเผชิญหน้ากับผม แค่หัว!

“ ไอ้เข้ม ไอ้เลว แกฆ่าฉัน” เสียงแหลมตวาดลั่น

“ คุณเป็นคนบีบบังคับผมเองนะนัท” ผมเปล่งถ้อยคำลอดผ่านลำคอแห้งผาก

“ ถ้าแกชอบดูหนังมาก ก็ตายอยู่ที่นี่แหละ”

ณัฐริกาเคลื่อนตัวออกจากหน้าจอเข้าประชิด ผมได้แต่หลับตาร้องคราง ภาพตอนผมผลักเธอตกบันไดคอหักและนำศพไปฝังไว้ในสวนหลังบ้านเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมาผุดขึ้นในหัว

_______________จบค่ะ