ห้องเรียนหลอน

สุชาตินี่เธอโดดเรียนอีกแล้วใช่ไหม​ ถ้าเธอโดดอีกแค่ครั้งเดียวได้หมดสิทธสอบแน่​ อยากเรียนกับครูอีกปีเหรอไง​ อยากเรียนซ้ำชั้นหรือเปล่า​ ถ้าไม่ก็ต้องตั้งใจเรียนด้วยเช้าใจไหม

สุชาติได้แต่พูดครับ​ พร้อมถอนหายใจแรง​ ๆ​ เพราะรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน​ ทำไมเด็กในวัยเรียนอย่างเขาต้องมาทำงานหนัก​ จนทำให้เข้าเรียนไม่ครบ​ พอจะอธิบายเหตุผลที่ไม่สามารถเข้าเรียนได้  กลับไม่มีใครรับฟังเขาสักคนเดียว

หลังเลิกเรียนทุกวันเขาต้องเดินเท้าลับบ้าน​ ซึ่งก็ไกลมาก  และต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะถึงบ้าน​ ทำให้เขาไม่ค่อยอยากกลับบ้านเท่าไหร่​ ได้แต่คิดว่า...

เหนื่อยจัง​ ทำไมเราต้องมาเหนื่อยขนาดนี่ด้วย​ แค่มีชีวิตง่าย​ ๆ​ สบายเหมือนคนอื่นทำไมเราถึงไม่มี​ สุชาติก็ได้แค่ค​ิดไป​ และยอมรับกับชะตากรรมของตัวเอง​ พร้อมเดินไปห้องสมุด​ เพื่อแอบงีบหลับสัก​ 10​ นาทีก็ยังดี​ แล้วค่อยเดินกลับบ้านไป

ไม่ว่าจะถีบประตูแรงแค่ไหน​ ก็ดูไม่มีท่าทีที่ประตูจะยอมใจอ่อนเปิดให้เขาเลย​ มีเสียงเบา​ ๆ​ แว่วเข้ามาในหัวของสุชาติ​ เหงาจัง​ อยู่ด้วยกันก่อนนะ​ ไม่ชอบเหรอ​ ไม่อุ่นเหรอ​ นอนหลับสบายดีไหม​ ขอโทษที่เสียงดังจนทำให้ต้องตื่นนะ

สุชาติเมื่อได้บินเสียงดังกล่าวก็เริ่มรู้สึกผ่อนคลายลง​ และเกิดสนทนากับสิ่งที่เขาเองก็มองไม่เห็น​ พร้อมเล่าเรื่องของตัวเอง​ แชร์ความรู้สึกที่มีออกไป​ เหมือนได้ระบายความรู้สึกกับคนที่คุ้นเคย​ เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รับสักครั้งเดียว​ ตั้งแต่เกิดมา...

ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับคนอื่นคงเป็นเรื่องหลอนไปแล้ว​ แต่เมื่อมันเกิดขึ้นกับสุชาติ​มันได้กลายเป็นความทรงจำดี​ ๆ​ ที่เขาพร้อมจะจำมันไปตลอดชีวิต

ติดตามอ่านตอนใหม่ ๆ ได้ที่ https://cities.trueid.net/@3135

แฟนเพจ Malin (ผู้เขียน) : https://fb.com/Malin-100332584770140

ขอบคุณรูปภาพจาก pixabay