เงาใคร?

นาฬิกาบอกเวลาตีสอง อากาศข้างนอกเย็นยะเยือก ฉันขยับตัวตื่นเข้าห้องน้ำเมื่อทำธุระเสร็จล้มตัวนอนห่มผ้าเพราะสัมผัสได้ถึงความเย็น ลมพัดผ่านเข้าช่องหน้าต่างยิ่งทำให้รู้สึกหนาว กำลังเคลิ้มหลับก็เห็นมีเงาดำๆ ยืนก้มหน้าอยู่ปลายเตียงเห็นใบหน้ารางๆค่อนข้างขาวซีด ส่งเสียงเรียกเบาๆ แต่ไม่ชัดเจนมันช่างแผ่วเบาเสียเหลือเกิน สักพักเจ้าของเสียงนั้นก็เริ่มเคลื่อนตัวคล้ายลอยมาจนใกล้เอื้อมมือมาจับแขนเขย่าตัวฉัน มือนั้นเย็นเฉียบเล็บจิกจนถึงเนื้อ แล้วก้มหน้าลงมากระซิบข้างหู ฉันรับรู้เสียงนั้นช่างแผ่วเบาปนแหบเครือแต่ฟังไม่ได้ศัพท์ ฉันเริ่มรู้สึกกลัวและขยับปากจะร้องแต่รู้สึกว่าไม่สามารถขยับตัว ได้แต่นอนนิ่งๆ

ลมกรรโชกวูบเข้าทางหน้าต่างจนม่านไหว เสียงสุนัขจรจัดนอกบ้านเริ่มเห่าโหน ฉันรวบรวมกำลังทั้งหมดดิ้นและร้องสุดเสียงแต่ไม่มีเสียงใดๆ ทั้งสิ้น สักพักเหมือนได้ยินเสียงสวดมนต์ดังมาแว่วๆ เงานั้นเริ่มเคลื่อนออกห่างจากตัวฉันไปยืนอยู่ปลายเตียง จังหวะนั้นรู้สึกว่าร่างกายเริ่มขยับได้ ฉันขยับตัวลุกขึ้นนั่งเหงื่อท่วมตัวทั้งที่อากาศเย็นจนหนาว นี่ฉันฝันไปหรือนี่ทำไมช่างเหมือนกับความจริงเหลือเกิน ฉันรู้สึกกลัวเมื่อเหลือบตามองไปทางปลายเตียงเห็นเงาดำนั้นค่อยๆ จางหายไป เมื่อยกแขนตัวเองขึ้นดู อะไรกันนี่!!! แขนฉันมีร่องรอยเป็นมือที่บีบบนเนื้อจนเป็นรอยจ้ำและรอยเล็บที่จิกลงบนแขนเห็นชัดเจน