"เมื่อความเศร้า​เกิดขึ้น​"?

คงจะเป็นวันที่แย่ๆ... ของเด็กสาววัยรุ่น​คนหนึ่ง เธอเลยตัดสินใจจับปากกาขึ้นมาแล้วเขียนลงบนสมุดบันทึกของเธอ... ในวันที่เหงา​ เศร้า​ และคิดมาก... การจดบันทึกและบรรยายเรื่องราวต่างๆออกมาเป็นตัวหนังสือ​ก็อาจจะเป็นวิธีการคลายเหงาและเลิกคิดมากได้บ้าง... แม้ไม่มากก็น้อยแต่อย่างน้อยมันก็เป็นที่ระบายให้กับเธอได้บ้าง...........ในช่วงเวลาที่เธอไม่สามารถพูดเรื่องราวในใจของเธอให้ใครฟังได้

ภาพโดยผู้เขียน

ถ้าเป็น​คนอื่นหรือ​ใครหลายๆคนเหงา... ก็คงจะนัดเพื่อนๆออกไปเที่ยวกัน​ หรือนัดกันออกไปกินข้าว.. หากิจกรรมดีๆร่วมกันทำ

"แต่สำหรับเธอแล้วการที่จะออกไปข้างนอกมันก็สนุกและน่าสนใจมากเลยทีเดียว" เพียงแต่เธอชอบที่จะอยู่​ในบ้านในห้องของเธอเองมากกว่า... เพราะด้วยความที่เธอเป็นวัยรุ่นเลือดร้อน​ อยากจะทำงานหาเงินเองถึงแม่จะห้าม!​ แต่เธอก็ดื้อที่จะไปและนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวเหตุการณ์​ทั้งหมดที่เธออยากจะระบายมันออกมาจากข้างในใจที่เธอเก็บมันเอาไว้มานานพอสมควร..... หลังจากที่เธอได้เข้าไปใช้ชีวิตในเมืองใหญ่....... เธอก็เริ่มได้เรียนรู้ว่าชีวิต​ เพราะต่างคนต่างที่มา​ ต่างคนต่างครอบครัว​ ถูก​สอนมาคนละแบบ..... ส่วนในชีวิตของเธอตั้งแต่วัยเด็ก​ จนกระทั่งบัดนี้​เธอบรรลุนิติภาวะ​แล้ว​ ยังไม่เคยโดนหรือเจอคำพูดที่ไม่ดีเลย.... จนเธอได้มาเจอกับตัวเองนี่มันคือชีวิตจริงๆที่เธอต้องการมันมาโดยตลอด

เธอขังตัวเองไว้เอาแต่อยู่ในห้องนอน...ไม่ยอมกินข้าว​ เธอคิดมากจนหัวจะระเบิด💢แต่ก็คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงต่อไปดี.... เธอไม่ได้พูดกับใครเลยในบ้านจนทุกคนดูห่างเหินกับเธอเหลือเกิน... ทุกอย่างผ่านไปวันแล้ววันเล่า

จนกระทั่งมีพี่พยาบาลเข้ามาคุยกับเธอ....เค้าไม่ได้พูดอะไรมากเลย...เค้าพูดแค่ว่า​ "น้องเป็นยังไงบ้าง​ กินข้าวรึยัง? มีเรื่อง​ไม่สบายใจอะไรรึป่าว? อยากเล่าอะไรให้พี่ฟังมั้ย?.... เพียงคำพูดไม่กี่คำทำไห้น้ำตาของเธอนั่นหลั่งไหลออกมามากล้นอย่างกับเขื่อนแตกTT_TT

เธอจึงได้เล่าเรื่องราวที่เธอต้องเจอตลอดระยะเวลาที่เธอไปใช้ชีวิตอยู่ในเมืองใหญ่เธอต้องเจอกับอะไรบ้าง.... ไม่มีคนเคยถามเธอเลยว่าวันนี้ได้กินข้าวรึยัง? กินข้าวอิ่มไหม? มีรถไปทำงานรึเปล่า? ที่พักอาศัย​ปลอดภัยดีมั้ย? ทำการกลับกี่โมง? มีเพื่อนบ้างมั้ยเข้ากันได้ดีกับเพื่อนร่วมงานรึป่าว? นอนหลับเพียงพอมั้ยในแต่ละวัน.... บางเรื่อวมันอาจจะเป็นเรื่องแค่นี้เอง!!! ของใครหลายๆคน​ แต่..... สำหรับเด็กสาวคนนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น​ เพราะเธอลำบากมาตั้งแต่เด็กเธอจึงต้องดิ้นรนหาเงินมาเลี้ยงตัวเองและครอบครัว​ของเธอ... เธอเสียพ่อไปตั้งแต่เธออายุ​ 8​ ขวบ​ ตลอดระยะเวลาที่เธออยู่มาได้โดยการเลี้ยงดูจากยาย.... ซึ้งทางครอบครัวของพ่อเค้าไม่ได้มาส่งเสียเลี้ยงดูเธอเลยเงินแม้แต่บาทเดียวก็ไม่เคยให้เลย____

จนเธอโตขึ้นมาเรีย​นจบมัธยมปลาย.... ทางย่าก็ได้เข้ามาเพื่อที่จะเอาตัวเธอไปทำงานด้วยแต่ยายไม่ยอม....ดั้งนั้นเธอจึงตั้งหน้าตั้งตาเพื่อที่จะหาเงินมาเลี้ยงดูยายที่แก่ชราลงทุกวัน.....

นั่นแหละค่ะ...จากเด็กบ้านนอกที่มีความมุ่งมั่นเต็ม​เปี่ยมหัวใจเต็มร้อยในวันนั้น.... เจอสังคมที่ไม่ได้มีความจริงใจต่อกันเลยใครที่ได้ดีกว่าตัวเองจะพยายามหาข้อเสียของเค้า​แล้วมาว่ามาพูดจนทำไห้คนที่ทำดีอยู่นั้น... จิตใจย่ำแย่เสียความมั่นใจ.... จากสิ่งต่างๆเหล่านี้ที่สังคมมอบไห้สาวน้อยคนนี้คือ"เธอต้องไปพบแพทย์​ผลการตรวจพบว่าเธอเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุ่นแรงแต่อยู่ในระยะรักษาได้"

เพราะตลอดระยะเวลาที่เธอได้รับบทเรียนจากสังคม​  ได้สอนเธอทำไห้เธอเครียดและคิดอยากตายอยู่ตลอดเวลา...... เธอคิดแต่ว่าตัวเองเป็นพาระให้กับคนอื่น... แม้แต่กระทั่งคนในครอบครัวเธอก็ไม่อาจดูแลพวกเขาให้มีชีวิตที่มีความสุขสบายได้.....

เธอเสียใจที่เธอไม่สามารถไปเรียนต่อ​มหาวิทยาลัยเหมือน​เพื่อนๆเธอได้....เพราะไม่มีเงิน เธอเลยตัดสินใจมาทำงานพอเธอมาทำงานก็เจอสังคมที่โหดร้ายกับเธอเหลือเกิน... จนทำไห้เธอคิดว่าจะมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไรในเมื่อ​อยู่​ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลยมีแต่แย่ลงในทุกๆวัน....... เป็นเด็กที่ไม่รู้​จักโตสักทีอยู่​ไปก็ไร้ประโยชน์....... ToT

ภาพโดยผู้เขียน

พยายามทำงานหาเงินหวังว่าวันหนึ่งจะได้มีโอกาสเรียนต่อ... แต่... ได้เงินมาค่าใช้จ่ายในชีวิตก็มากขึ้นค่าที่พัก​ ค่าครองชีพ​ ไหนจะส่งให้ทางบ้าน​ ไม่เหลือเงินเก็บ​ ไม่มีแม้เงินกินข้าวในบางวันกินข้าวกับน้ำปลา.... แต่ไม่ว่ายังไงก็หวังว่ามันจะดีขึ้น.... แต่จนกระทั่งทุกวันนี้เธอก็ยังต้องกินยาอยู่​ตลอดเพราะไม่ให้อาการหนัก​ไปกว่านี้.........

#​ในช่วง​บรรยายสุดท้ายนี้ก็อยากจะบอกว่าอยากให้ทุกคนนั้นพูดแต่สิ่งดีๆอย่าดุอย่าด่ากันเลยย... เพราะทุกคนก็มีความรู้สึก​เราไม่รู้​หรอกว่าชีวิตคนๆหนึ่งเค้าจะผ่านอะไรมาบ้าง... จากที่จะไปพูดตอกย้ำหรือทำร้ายจิตใจเค้า... อยากให้เปลี่ยนเป็นการพูดไห้กำลังใจกัน​ ถ้าเค้าได้ทำอะไรพลาดไปโปรดให้อภัยกันเถอะนะคะ... ก่อนจะไม่มี​โอกาส​

#​คำพูด​บางคำก็เหมือนปืนลั่นไก

เขม่าติดอยู่ในใจ​คนพูด

กระสุนฝังในใจคนฟัง

ขอบคุณ​คำคมจาก facebook.com

เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !