ต่างไป...เพียงใจคิด

       ฉันเป็นคนทำงานศิลปะ อาศัยอยู่ต่างจังหวัด มีบ้านไม้ไต้ถุนสูง ซึ่งถูกใช้เป็นที่ทำงานศิลป์ วาดรูปต่างๆ บริเวณที่นั่งทำงานจึงเต็มไปด้วยกองหนังสือ การ์ตูนบ้าง รวมภาพสวยๆที่เก็บสะสมไว้ใช้ศึกษาและประกอบการทำงาน สีและอุปกรณ์มากมาย ฉันชอบนั่งที่นี่เพราะบรรยากาศเงียบสงบ ลมเย็นพัดตลอดเนื่องจากไม่มีรั้วตามแบบบ้านโบราณ และอยู่กับเพื่อนบ้านเหมือนญาติพี่น้อง

cr. https://pixabay.com/

       ทุกวันในช่วงปิดเทอมนอกจากเจ้าตัวเล็กหลานชายจะชอบมาเล่นสีและซุกซนตามประสา ยังมีน้องชายข้างบ้านอีกคนที่แวะเวียนมาบ่อยๆ น้องเป็นเด็กพิเศษ “ออทิสติก” แรกๆยอมรับครับว่ากลัว เนื่องจากน้องเป็นเด็กตัวโต อายุ 18-19 แล้ว (แต่โลกของน้องน่าจะอยู่แค่ 7-8 ขวบ) ท่าทางเงียบๆ ทำให้เดาอารมณ์ไม่ถูก ตอนเริ่มรู้จักกันไม่ค่อยได้คุยเพราะฉันเองก็เป็นคนพูดน้อย แต่ก็ไม่หวง ไม่ปฏิเสธที่น้องเขามานั่งเล่นใกล้ๆ มาดูฉันวาดรูป หยิบยืมสีไม้ สีเทียนแท่งเล็กๆไประบายบ้าง หลังจากรู้จักไปนานๆจึงได้รู้ว่าน้องมีความสามารถในการวาดรูป และชอบวาดมอเตอร์ไซค์ สามารถวาดได้โดยไม่ต้องร่างภาพก่อน แถมเป็นเด็กสุภาพ เวลาอยากอ่าน อยากหยิบอะไรจะขอยืมก่อนเสมอ ไม่ได้วุ่นวายอะไร ฉันจึงมีเพื่อนแก้เหงาบ้าง

cr. https://pixabay.com/

          วินาทีหลังจากนั้นมันเกิดความรู้สึก อิ่มใจ แม้จะไม่ใช่เรื่องยิ่งใหญ่ และก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองวิเศษ วิโสกว่าน้องเขาตรงไหน ตรงข้ามเรากลับรู้สึกว่าน้องเขาจิตสะอาดกว่าเราเสียอีก จากการรู้จักกัน ไม่เคยนินทา ไม่เคยหยิบฉวย เอาเปรียบ  เคยรู้สึกไหมครับเวลาได้เจอใครบางคนที่จิตใจบริสุทธุิ์จริงๆ เราจะรู้โดยอัตโนมัติcr.https://www.vecteezy.com/

         ในโลกของฉันผ่านวัยมาพอสมควร เจอผู้คนหลายแบบ จนทำให้ฉันกลายเป็นคนระแวงไม่ไว้ใจคน แต่เมื่อได้รู้จักบางคนแม้จะไม่สมบูรณ์พร้อมทางกาย กลับคบได้สบายใจกว่า นี่อาจเป็นความหมายจริงๆของคำว่า “เด็กพิเศษ” ที่ซ่อนอยู่ในตัวน้องก็ได้ เมื่อกลับมาย้อนคิดคนที่ถูกรักษา ถูกทำแผลกลายเป็นตัวเราเอง หัวใจที่หวาดระแวง หัวใจที่เห็นแก่ตัว มีแผลจากการมองคนอื่นแตกต่าง ได้รู้ว่าทุกคนมีเจ็บปวด ร้อนหนาว มีเลือดสีแดงเหมือนกัน เราเองมากกว่าที่ต้องขอบคุณน้องที่ช่วยให้สีดำในใจเบาบางลงไปบ้าง