ปู่ผมเป็นสัปเหร่อ

สวัสดีครับ ปู่เคยเล่าให้ฟังว่า ปู่ผมเคยเป็นสัปเหร่ออยู่ที่วัดแห่งหนึ่งในจังหวัดนครสวรรค์ ปกติแล้วนั้นคนที่เป็นสัปเหร่อจะมีคาถา อาคม ไว้คอยกำกับวิญญาณให้สงบ แล้วก็ไม่ใช่ว่าใครจะมาทำหน้าที่นี้ได้ คนนั้นต้องเกิดวันนั้น ช่วงเวลานี้ อันนี้ผมจำได้ไม่แม่นครับ  ซึ่งปู่ผมเองแกบอกว่า ในช่วงวัยรุ่นก็เป็นคนเกเรคนนึงเลยเหมือนกัน แต่ก็เป็นเด็กวัดที่กลัวผีมากกกกก

สมัยนั้นจะมีสัปเหร่อขี้เมาอยู่คนนึงชื่อตาบุญ ค่อนข้างจะสนิทกับปู่ผมมาก ด้วยความที่ปู่กับเพื่อนๆ ชอบมาหาเพื่อขอของขลังบ้าง มาให้สักบ้าง หรือมากินเหล้าด้วยกันบ้าง ช่วงนั้นตาบุญก็ต้องการหาลูกศิษย์มาสืบทอดหน้าที่นี้ ก็มองเห็นว่าปู่ผมน่าจะทำหน้าที่ได้ดีเพราะดูเป็นคนสนใจเรื่องแบบนี้อยู่ แต่ปัญหาก็คือ ปู่ผมกลัวผีมาก แต่ปู่ก็อยากลองทำหน้าที่นี่ดู (จริงๆก็อยากได้วิชาด้วย) ตาบุญก็พาไปนั่งทำสมาธิที่ป่าช้าบ้าง ตาก็บอกว่าช่วงนั้นก็กลัว แต่ถ้าตาบุญอยู่ด้วยก็ไม่ได้กลัวอะไรมาก จนมาถึงวันที่ตาบุญให้ปู่มาช่วยงานที่บ้าน แล้วก็นั่งคุยกัน

ตาบุญก็หัวเราะ ก็มี แต่ฟังนะ สักวันเองก็ต้องตาย ตายไปก็ต้องเห็น เห็นทุกอย่าง เองจะกลัวตัวเองไหม ถ้าเพื่อนรักเองตาย เองจะกลัวเพื่อนเองไหม

ปู่ผม : ใครตายก็กลัวครับ

ตาบุญ : ถ้าเองเป็นสัปเหร่อ หน้าที่ของเองคือช่วยจัดการร่างให้คนตาย ถ้าเราไม่ทำศพก็จะเน่าจะเหม็น รบกวนคนอื่น กูเป็นสัปเหร่อมา 20 ปี ไม่เคยมีผีมาหลอก มีแต่ผีมาช่วย ผีมาคุ้มครอง เพราะฉะนั้นเองไม่ต้องกลัว เข้าใจที่พูดหรือยัง

ปู่ผมก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็รู้สึกดีขึ้น แต่ไม่เห็นผีแล้ว

หลังจากนั้นมาปู่ผมก็เริ่มเข้าไปช่วยในงานศพ ฝังศพ เผาศพแบบเชิงตะกอน (สมัยก่อนไม่มีเมรุ) และก็หายกลัวผีไปโดยปริยาย...