เจ้าที่ต้นไทร

เหตุการณ์นี้ย้อนกลับไปเมื่อสมัยผมอยู่จังหวัดเพชรบูรณ์ ครอบครัวผมมีความจำเป็นต้องย้ายจากกรุงเทพไปที่นั่น เนื่องจากหน้าที่การงานของพ่อ ผมจึงต้องย้ายตามไปเรียนพร้อมกับแม่และพี่ชายของผม ผมอาศัยอยู่ที่เพชรบูรณ์ 6 ปี ตอนนี้อาจจะจำสถานที่ไม่ค่อยได้ แต่เหตุการณ์นี้ผมจำได้ชัดเจนมาก ซึ่งแม่ ผม และพี่ชาย ได้พบเจอพร้อมกัน

เช้าวันเดินทาง แม่ พี่ชาย และผม เดินทางจาก กรุงเทพ โดยรถบรรทุกขนของ ส่วนพ่อออกเดินทางล่วงหน้าไปรอที่เพชรบูรณ์ก่อนแล้ว เพื่อติดต่องาน เราไปถึงเพชรบูรณ์ก็เกือบเย็นแล้ว พ่อได้ขับรถมารอรับและนำทางรถบรรทุกไปยังบ้านที่เราจะอาศัยอยู่กัน

หมู่บ้านนั้นชื่ออะไรผมก็จำไม่ได้แล้ว แต่เป็นหมู่บ้านจัดสรร ออกจากตัวเมืองไปประมาณไม่เกิน 4 กิโลเมตร ฝั่งตรงข้ามทางเข้าหมู่บ้านจะเป็นแม่น้ำป่าสัก ทางเข้าหมู่บ้านเหมือนจะอยู่ตรงทางโค้งพอดี ตอนที่ผมไปอยู่นั้น ริมถนนทางไปหมู่บ้านส่วนใหญ่จะเป็นป่า มีบ้านอยู่ไม่กี่หลัง พอขับเข้าไปบนถนนของหมู่บ้านซึ่งเป็นลูกรัง มีซอยที่มีบ้านสร้างแล้วอยู่ 2 ซอย และมีทางแยกเข้าไปทางหลังหมู่บ้านมองเห็นไกล ๆ ว่าทางนั้นหลบหายเข้าไปในป่า รถบรรทุกวิ่งผ่านไปตามทางเรื่อย ๆ ตอนนั้นบ้านจะมีอยู่ประมาณ 20 หลังได้ ซึ่งก็ถือว่าไม่น้อยเลย พอขับมาถึงตรงที่ที่เป็นสนามเด็กเล่น ซึ่งไม่ไกลจากทางเข้ามากนัก ผมมองไปทั่ว ๆ และเห็นตรงมุมฝั่งตรงข้าม เป็นต้นไทรต้นใหญ่มาก ๆ กิ่ง ก้าน ใบ ให้ความร่มรื่นกับสนามเด็กเล่น ผมเลื่อนสายตาลงมองที่โคนต้นไทร จะมีผ้าเจ็ดสีพันอยู่รอบลำต้น และมีศาลเล็ก ๆ ซึ่งในความทรงจำของผมน่าจะเป็นทรงเรือนไทย

ผมกับพี่ชายช่วยกันปิดหน้าต่างบานเกร็ดให้สนิทไม่ให้ฝนสาดเข้ามา แล้วก็มานอนดูทีวีกัน โดยปิดไฟดูด้วย สมัยนั้นที่บ้านผมชอบปิดไฟดูทีวี นอนดูได้สักพัก ผมได้กลิ่นเหม็น เป็นกลิ่นที่เหม็นมาก ๆ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้นไม่มีกลิ่นนี้ ผมจึงพูดขึ้นมาว่า “กลิ่นอะไรเหม็นมาก”

ผมเลยโดนแม่ดุว่าจะพูดทำไม เค้าไม่ให้พูด ตอนกลางคืนได้กลิ่นอย่างนี้ห้ามทัก ห้ามพูด ตอนนั้นเองพี่ชายผมก็ลุกขึ้นนั่งนับนิ้ว แล้วบอกว่า ใช่แน่ ๆ  ต้องใช่แน่แล้วแม่ พี่ชายผมเลยโดนแม่เอ็ดตะโรไป แม่บอกว่าให้นอนดูทีวีไปเฉย ๆ แล้วก็พูดว่า “ไปซะ อย่ามาเลย” เราสามคนก็นอนดูทีวีต่อไป พี่ชายผมดูไม่ค่อยกลัว แต่ผมรู้สึกหวั่นใจนิด ๆ

พอปิดทีวีแล้วเราก็นอนกันแล้ว ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงทีวีเปิด ซึ่งสมัยนั้นทีวียังไม่มีรีโมท เป็นแบบปุ่มกดที่ตัวทีวีเลย ผมมองไปข้าง ๆ ปรากฏว่าทั้งพี่ชายและแม่หลับสนิทเลย ผมจะเรียกแม่แต่ก็กลัวโดนดุ ก็กลั้นใจลุกไปปิดทีวีแล้วนอนคลุมโปงจนหลับไปอีกครั้ง แต่ก็ต้องมาตื่นอีกครั้งเพราะได้ยินเสียงแม่ร้องโวยวาย ผมกับพี่ชายตกใจตื่นขึ้นมา เรียกแม่ให้ตื่นเป็นการใหญ่ แม่ก็ไม่ยอมตื่น กลับร้องโวยวายเป็นภาษาอะไรก็ไม่รู้ผมฟังไม่ออก รัองดังมาก ๆ แถมมือก็ยังปัดไปปัดมาทั้งที่แม่ไม่รู้ตัว พี่ชายผมต้องตีที่ตัวแม่แรง ๆ แม่ถึงจะตื่น เราสองคนถามแม่ว่า แม่เป็นอะไร แม่บอกเดี๋ยวเล่าให้ฟังตอนเช้า ตอนนี้นอนไปก่อน

พอตอนเช้าพี่ชายผมเล่าก่อนว่าเมื่อคืนตอนกำลังจะเคลิ้ม ๆ หลับไป มองเห็นคนใส่ชุดขาวมายืนตรงปลายเตียง แล้วก็เดินไปรอบ ๆ พวกเรา พี่ชายก็พยายามหลับตานอนให้หลับ แล้วก็ไม่กล้าลืมตาขึ้นมาอีก

พอแม่ทำงานบ้านเสร็จ แม่เล่าให้ฟังว่า เมื่อคืน มีผู้ชายกับผู้หญิงเดินมาที่ข้าง ๆ แม่ (แม่กับพึ่ชายผมนอนริม ส่วนผมนอนตรงกลาง) แล้วผู้หญิงก็มานั่งขยำอะไรไม่รู้อยู่ข้าง ๆ หูแม่ เสียงเหมือนขยำถุงพลาสติก แล้วก็ชโงกหน้ามามองแม่ ส่วนผู้ชายก็เดินไปรอบ ๆ แล้วก็เหมือนจะเข้ามาบีบคอแม่ ๆ เลยใช้มือปัดสู้ไม่ให้เข้ามาบีบแต่สู้แรงไม่ได้และแม่รู้สึกเหมือนกับทั้งสองนั้นบอกแม่ว่า ให้ไปไหว้ที่ต้นไทรก่อนเพราะครอบครัวเราเข้ามายังไม่ได้ไปไหว้ แล้วแม่ก็รู้สึกตัวตอนที่พี่ชายตีตัวแรง ๆ

ช่วงสาย ๆ ครอบครัวเราจึงไปไหว้ศาลที่ต้นไทร และขออนุญาตเข้ามาอยู่อาศัยที่หมู่บ้านแห่งนึ้ การใดที่เป็นการไม่เคารพก็ขออภัย หลังจากนั้นก็ไม่มีสิ่งใดมารบกวอีกเลย และตั้งแต่นั้นมาผมก็มีความเชื่อว่า ไม่ว่าจะไปที่ใด ที่นั่นจะต้องมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองรักษาอยู่ในทุก ๆ ที่แน่นอน