ในวันที่ไม่รู้จะเขียนอะไร กับ '9 คำคมสร้างแรงบรรดาลใจนักเขียน'

คุณแก้หน้าที่เขียนแย่ได้เสมอ แต่คุณแก้หน้าที่มันว่างเปล่าไม่ได้หรอก

― Jodi Picoult

ในฐานะนักเขียนคนหนึ่ง ผมเชื่อว่านักเขียนหลายคนก็คงจะมีวันเปื่อยๆเหมือนกัน หลังจากเขียนติดต่อกันมาหลายวัน เรื่องราวไม่ซ้ำเรื่อง ก็มาถึงวันที่หัวตัน วันที่ไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไรลงไปดี แถมวันนี้ดันเป็นวันที่ไม่มีแพลนจะออกไปไหนอีก

เริ่มเขียนซะ อย่ามีข้ออ้าง น้ำมันมันไหลไม่ได้หรอกจนกว่าจะเปิดก๊อกน้ำ

— Louis L’Amour

ในวันที่ช่วงฤดูหนาวมาถึงได้สักพักแล้ว ผมมุดตัวอยู่ในผ้าห่มพร้อมกับเปิดดูซีรีย์เรื่องโปรด ช่างเป็นความเพลิดเพลินระหว่างวันที่รู้สึกสบายแบบที่ไม่ได้รู้สึกมาหลายปี หลังจากดูซีรีย์จบ...ผมยังคงมุดตัวอยู่ในผ้าห่มพร้อมกับไถมือถือดูชีวิตของเพื่อนๆบนเฟสบุ๊คไปเรื่อย

ผมคิดว่าวันนี้คงต้องเขียนอะไรสักอย่างเหมือนในทุกๆวัน แต่ในหัวของผมโล่งไปหมด ไม่รู้จะสรรหาเรื่องราวอะไรมาเขียนดี ผมพยายามเปิดข่าวจากต่างประเทศอ่าน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีข่าวไหนที่ผมสนใจเลยแม้แต่น้อย

ในแต่ละวันทุกคนเดินผ่านเรื่องราวเป็นพันเรื่อง นักเขียนที่ดีคือคนที่เห็น 5-6 เรื่องจากเรื่องเหล่านั้น คนส่วนใหญ่ไม่เห็นมันเลย

— Orson Scott

และผมก็ได้ไปร้านหนังสือจริงๆ ผมเจอหนังสือ 'สิ่งสำคัญของชีวิต' ตั้งโชว์อยู่อย่างสง่าหน้าร้าน ผมมองรอบๆ แล้วไม่พบเล่มอื่นๆของเขาเลย มันมีเพียงเล่มเดียว...ผมรีบเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน แต่พนักงานกล่าวกับผม 'มีเล่มแรกแล้วหรอคะ?' พลางชี้ไปทางชั้นหนังสือที่มีทั้งสองปกของนิ้วกลมอยู่คู่กัน ผมรีบเดินไปคว้า 'สิ่งสำคัญของหัวใจ' มาจ่ายเงินทันที

แม้ตอนนี้ผมจะพึ่งกลับมาอ่านหนังสือเพียงสองเล่ม แต่ก็นับว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี เพราะสิ่งที่พี่นิ้วกลมเขียนช่างมีคุณค่ามาก หลังจากนี้ผมคงพยายามค้นหาหนังสือที่มีแรงดึงดูดใจในการอ่านของผมมากขึ้น

อย่าบอกฉันว่าดวงจันทร์มันส่องแสง จงแสดงให้ฉันเห็นแสงแวววาวบนกระจกที่แตก

― Anton Chekhov

ผมไม่แน่นักว่าประโยคนี้หมายความว่าอย่างไรกัน และผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่า Anton Chekhov คือใคร ผมเดาว่าเขาคือนักเขียนชื่อดังคนหนึ่ง แต่อย่าได้ถือโทษโกรธในความไม่รู้ของผมเลย ผมไม่ใช่พลเมืองประเภทที่จะหยิบหนังสือของนักเขียนชื่อดังทุกเล่มมาอ่าน แต่อย่างน้อยผมก็ได้ประโยคที่น่าประหลาดนี้จากเขา

ขณะที่ผมกำลังมุดอยู่ใต้ผ้าห่มในวันที่อากาศเย็นเฉียบ ผมพยายามใช้สมองทุกส่วนวิเคราะห์ประโยคนี้ ด้วยประสบการณ์อันน้อยนิดก็ผมนั้นก็จับความได้ว่า ศาสตร์การเขียนเล่าเรื่องที่ดีมันไม่ใช่การแสดงให้เห็นตรงๆ แต่ควรแสดงให้เห็นจากบรรยากาศ จากเศษเล็กๆ ให้เป็นปริศนาเล็กๆ ให้คนอ่านได้คิดต่อ เรื่องราวถึงจะสนุก

ผมไม่ได้หวังว่าจะตีความออกมาได้ถูกต้องหรอก แต่ผมคิดว่าผมเข้าใจมัน แม้จะอธิบายออกมาเป็นข้อความได้ไม่ดีและไม่ชัดเจนเท่าที่ควร

มันไม่มีความเจ็บปวดใดที่ยิ่งใหญ่ไปกว่าการเล่าเรื่องในตัวคุณ

― Maya Angelou

ในชีวิตผมก็มีเรื่องราวที่ไม่ต้องการจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาเช่นกัน ยิ่งเวลาผ่านไปผมพบว่า 'ผมอยากกระทืบหน้าตัวเองในปีที่แล้วทุกปี' ความรู้สึกแบบนี้มันมาในทุกปี ยิ่งพอเรากลายเป็นคนที่ได้เปิดโลกและเรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง เมื่อย้อนมองตัวเองในอดีตก็รู้สึกว่าตัวเองในตอนนั้นช่างโง่เขลา เย่อหยิ่ง โอหัง

แต่ยังไงซะเราก็เปลี่ยนอดีตไม่ได้ ในตอนนี้แค่หวังว่าตัวเองจะเป็นที่ดีขึ้นเรื่อยๆในทุกปี ดีขึ้นไปตลอด และหวังว่าจะดีขึ้นจนตัวเองในอนาคตปีหน้าจะไม่มีความรู้สึกอยากกระทืบหน้าตัวเองในปีนี้อีก...

นักเขียนมืออาชีพ คือ มือสมัครเล่นที่ไม่ได้หยุดเขียน

— Richard Bach