ดาดฟ้าบนตึกร้าง

     ป้อเป็นเด็กมัธยมปลาย ที่ชื่นชอบการเตะบอลมาก ทุกคืนวันศุกร์เขามักจะชอบชวนเพื่อนๆ หาลานโล่งเตะบอลกันตอนดึกๆ บางครั้งพวกเขาเตะบอลกันถึงตีสามก็มี  พวกเขาไม่มีสนามที่ใช้เตะประจำ จะอาศัยหาพื้นที่ที่เป็นลานว้างๆ ตามตึกร้างจะได้ไม่ต้องเสียค่าเช่าสนาม เพราะถ้าจะไปเช่าสนามก็ดูจะเกินกำลังทรัพย์ของเด็กมัธยมอย่างพวกเขา  ดังนั้นพวกเขาจะต้องหาสถานที่ไว้หลายๆ ที่หมุนเวียนกันไป เพราะบางทีมีกลุ่มอื่นมาใช้พื้นที่พวกเขาจะได้ย้ายไปใช้ที่อื่นได้

      วันหนึ่งป้อได้ไปเจอลานกว้าง ตรงตึกร้างท้ายซอยหลังหมู่บ้าน เขาจึงได้ชวนเพื่อนๆ ให้ไปเตะบอลที่นั่นกัน เพราะดูทำเลแล้วเหมาะสมเป็นอย่างมาก  อาจะดูน่ากลัวไปหน่อย เพราะมีตึกร้างสภาพผุพังสูง 7 ชั้น ตั้งอยู่ด้านข้างของสนาม  แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขา เพราะเวลาที่มาเตะบอลกันก็มักจะมากันสิบกว่าคน จึงทำให้พวกเขาไม่รู้สึกกลัวเท่าไรนัก

   ป้อจึงพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรต่อ  และพวกเขาก็เตะบอลกันไปจนเวลาผ่านไปถึงเที่ยงคืนกว่า พวกเขาได้มานั่งพัก รวมกลุ่มกัน  ขณะที่นั่งพักอยู่นั้นป้อหันไปมองที่ตึกร้าง เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินขึ้นไปบนตก เขาได้ชี้ให้เพื่อนๆ เขาดู ซึ่งทุกคนก็เห็นเหมือนกัน และป้อได้พูดว่า “พวกมึงคนนี้ไงที่กูเห็นตอนที่ เดินกลับมาจากซื้อน้ำ” 

ปองเพื่อนคนได้พูดขึ้นมาว่า “เขาเดินเข้ามาตอนไหนวะ ทำไมเราไม่เห็น”

ต้องก็พูดว่า “นั่นสิ แล้วเขาขึ้นไปทำอะไรบนตึกวะมืดๆ แบบนี้”  

        แล้วพวกเขาก็พยายามตามผู้หญิงคนนั้น จนเธอเดินขึ้นไปถึงบนชั้นดาดฟ้า  เธอหันมามองที่กลุ่มของพวกเด็กๆ และเธอได้ทำสิ่งที่ป้อกับเพื่อนๆ ไม่คาดคิดคือ กระโดดลงมาจากดาดฟ้าร่างกระแทกพื้นอย่างจังต่อหน้าต่อตาของพวกเขา  ทำให้ทุกคนยืนตกใจอ้าปากค้างกันจนตาเหลือก  แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาช็อคยิ่งกว่าคือ ผู้หญิงคนนั้นกลับลุกขึ้นมายืนใหม่ด้วยอาการที่ปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  และเดินกลับขึ้นไปบนดาดฟ้าอีกครั้งพร้อมกับยืนหันหน้ามาทางพวกเขาอีก  พวกเขายืนกอดกันด้วยความกลัวจนตัวสั่น  ทันใดนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ได้กระโดดลงมาจากตึกอีกครั้ง  คราวนี้พวกเขาวิ่งหนีกันอย่างไม่คิดชีวิต  วิ่งไปตะโกนร้องว่าผีหลอกไป  ไม่มีใครกล้ากลับบ้านจึงวิ่งไปรวมกันที่บ้านป้อเพราะอยู่ใกล้ที่สุด และนอนกันที่นั่นจนเช้า  หลังจากนั้นมาพวกเขาก็ไม่กล้าไปเตะบอลกันตอนกลางคืนในสถานที่ร้างเปลี่ยวอีกเลย