ตายโหงไม่รู้ตัว

           เขาได้เดินไปถามคนขับรถสองแล้วว่า “แถวนี้พอจะมีที่พักไหมครับ” คนขับรถสองแถวไม่ได้ตอบอะไร แต่ชี้ไปที่บ้านไม้เล็กๆ หลังหนึ่งที่มีชายแก่นั่งอยู่  เทิดกับชายจึงเดินเข้าไปถามชายแก่เรื่องที่พัก ชายแก่จึงเปิดบ้านให้ทั้งสองเข้าไปพัก แต่ไม่เอาเงินแล้วเดินจากไป  ทั้งสองจึงเข้าบ้านพักไปและอาบน้ำนอน เทิดพยายามชวนชายคุยแต่ชายไม่ตอบอะไรกลับมา พอหันมาดูก็เห็นว่าชายหลับไปแล้ว เทิดก็สงสัยว่าชายดูแปลกๆ ไปตั้งแต่เมื่อเย็นไม่พูดไม่จา จนเทิดเผลอหลับไปสะดุ้งตื่นขั้นมากลางดึก ไม่เห็นชายนอนอยู่ข้างๆ จึงเดินออกมาตามหานอกบ้าน แต่เมื่อเทิดเดินออกมา เขาแทบช๊อคเพราะทุกคนในหมู่บ้านที่เขาเห็นเป็นผีหมดทุกคน บางหน้าเละ บางคนแขนขาด บางคนขาขาด บางคนมีแค่ครึ่งตัว เทิดตกใจมากรีบเข้ามาในห้องปิดประตูทันดี แล้วก็สะดุ้งอีกทีเมื่อมีมือมาตบที่ไหลเข้าแล้วถามว่า “เป็นอะไรเทิด” เทิดหันมาเจอชายแล้วถามว่า “เฮ้ย มึงมาตอนไหนว่าเมื่อกี้กูยังไม่เห็นมึงเลย”  ชายจึงตอบว่า “กูก็นอนอยู่ที่นี่ มึงนั่นแหล่ะไปไหนมา”  เทิดจึงบอกว่า “ก็กูไม่เห็นมึงนึกว่ามึงอยู่ข้างนอก  พอกูออกไปเจอผีเต็มไปหมดหมู่บ้านนี้มีแต่ผีเต็มไปหมด” ชายจึงบอกเทิดว่า “มึงจะกลัวทำไม ในเมื่อมึงกับกูก็เป็นผีเหมือนกัน”  เทิดตอบกลับมาอย่างตกใจ “มึงพูดอะไรของมึง กูไปเป็นผีตอนไหน”  ชายก็ตอบว่า “มึงจำไม่ได้หรอว่าเราสองคนรถคว่ำตรงทางโค้งนั่น  กูยังเห็นศพเราสองคนอยู่เลยตอนที่ขึ้นรถสองแถวมา” เทิดจีงบอกว่า “ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ ถ้าจริงทำไมมึงไม่บอกกูแต่แรก”  ชายจึงดึงแขนตัวเองออกมาให้เทิดดู และดึงขาของเทิดออกมาเพื่อให้เทิดเชื่อ แล้วพูดว่า “มึงเห็นรึยังว่าพวกเราตายแล้ว ตอนนี้หน้ามึงก็เละจนเห็นกะโหลก แล้วที่กูไม่บอกมึงตั้งแต่แรกก็เพราะว่ากูคิดว่ามึงรู้ตัวแล้ว”