รับลม ชมเล บางปู

เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือดังขึ้น มันเป็นเวลาตีห้าของวันอาทิตย์ ผมยังไม่อยากลุกจากที่นอน เอื้อมมือคว้ามือถือมาปิดเสียง พยายามข่มตาหลับอีกรอบ แต่นอนไม่ได้ เพราะเสียงที่คุยกับดาต้าเมื่อวานตอนเย็นมันก้องอยู่ในหัว

“พ่อต้องพาไปให้ได้นะ” เสียงดาต้ากำชับมาเป็นมั่นเป็นเหมาะ เรื่องที่ผมจะพาไปเดินเล่นที่สถานตากอากาศบางปูในวันอาทิตย์ ผมดีดตัวลุกขึ้น เขย่าปลุกดาต้าจากที่นอน ดาต้าไม่มีอาการงัวเงีย กุลีกุลจอออกจากที่นอนไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็ทะยอยปลุกคนอื่นๆ จนครบ

ระหว่างที่ผมเตรียมรถอยู่ที่หน้าบ้าน บ้านของน้ำฝนบริเวณชั้นล่างเปิดไฟสว่างอยู่ นั่นหมายความว่า เพื่อนซี้ของดาต้าอาจตื่นนอนแล้ว และอาจไปกับบ้านของเราด้วย ตามคำชักชวนของดาต้าเมื่อวานเย็น ผมลังเลและประเมินสถานการณ์อยู่พักหนึ่ง คิดอยู่ว่ารถเก๋งวิออสของเราจะขนกันไปครบทุกคนไหม? ลำพังบ้านเราก็ 5 คนแล้ว เพิ่มน้ำฝนอีกคนที่ร่างอวบไม่น้อย รถจะไหวไหม สุดท้ายก็ตัดใจ “ถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ไหวก็ต้องไหว”

ผมกับปู่ยืนดักรอ 2 สาวอยู่ก่อนถึงวงเวียน ระยะทางไม่น้อยกว่า 500 เมตร ดาต้ากับน้ำฝน สไลด์โรลเลอร์เบรดเคียงคู่กันมา พูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน 2 สาวแล่นผ่านพวกเราตรงไปขึ้นสะพานสุขตาที่อยู่เบื้องหน้า ขณะนั้นมีบรรดาคนรักสุขภาพหนาตาแล้ว ส่วนใหญ่ออกกำลังกายด้วยการวิ่ง เป็นกลุ่มบ้าง เป็นคู่บ้าง ที่ฉายเดี่ยวก็มีไม่น้อย

เราที่เหลือทั้งหมดเดินตามไปสมทบกับ 2 สาวบนสะพาน เนิร์สมีความสุขอยู่กับการใช้มือถือถ่ายภาพมุมต่างๆ บางครั้งก็มาเป็นนางแบบให้ผมถ่ายภาพเก็บไว้ด้วย ปู่มีความสุขอยู่กับการเดินเบาๆ ไปตามความยาวของสะพาน พลางคอยดูแลหลานสาวไปด้วย สุเดินไปหยุดอยู่กลางสะพาน และค่อยเป็นจุดพักให้ 2 สาว ผมก็ไม่ต่างจากเนิร์สที่คอยตามเก็บภาพของทุกคน

ชั่วโมงเต็มๆ ที่ 2 สาวเล่นโรลเลอร์เบลด หน้าตา เนื้อตัว เต็มไปด้วยเหงื่อ ทั้งคู่มานั่งหมดแรงอยู่ที่หัวสะพาน พลางดื่มน้ำเย็นๆ ดับกระหาย

“เป็นยังไงกันบ้าง สะใจไหม” ผมถาม 2 สองที่กำลังนั่งหอบอยู่ ทั้งคู่พยักหน้ารับ เสียงหายใจหอบแรง “อาทิตย์หน้ามากันอีกนะ” ผมถามอีก แทนคำตอบ 2 สาวชูมือขวาขึ้นทำสัญลักษณ์โอเค ผมอดขำไม่ได้กับอาการของทั้ง 2 คน

ผ่าน 7 โมงมาเล็กน้อย เก๋งวิออสคันเดิมก็ทะยานพาเราทุกคนออกจากสถานตากอากาศบางปู มุ่งหน้ากลับเข้าหมู่บ้านของเราอีกครั้ง.