ตุ๊กตาใต้น้ำ

หุ่นใต้น้ำ

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับพร่างพิชญ์ค่ะ  เนื่องจากตอนที่พร่างพิชญ์ยังอยู่ชั้นประถมศึกษา พร่างพิชญ์ไปเที่ยวที่บ้านย่าบ่อย ๆ บ้านย่าเป็นบ้านไม้แบบโบราณ ตั้งอยู่ริมตลิ่งแม่น้ำยม มีต้นจำปาต้นใหญ่ยืนต้นตระหง่านให้ความร่มรื่นและหอมเย็น บริเวณตลิ่งจะมีบันไดดิน (บันไดที่ชาวบ้านขุดตลิ่งให้เป็นขั้นบันไดสำหรับขึ้น – ลง  แม่น้ำ)  และมีแพไม้ไผ่เล็ก ๆ ผูกติดกับต้นไม้ใหญ่ไว้  สำหรับให้เด็ก ๆ ได้นั่งเล่นหรือเป็นจุดกระโดดน้ำเล่นของเด็ก ๆ  ตามวิถีชนบท

(ภาพจาก : pixabay.com)

ในช่วงวันหยุดเสาร์ – อาทิตย์ คุณตาแถวบ้านมักจะไปงมหอยขมในแม่น้ำ  เหล่าแกงค์เด็กก็จะติดสอยห้อยตามแกไปด้วย  พร้อมกับตระกร้าพลาสติกคนละ 1 ใบ เมื่อลงมาจนถึงแพ สิ่งแรกที่เด็ก ๆ ทำก็คือ โดดลงแม่น้ำยมอวดท่วงท่ากัน พอเริ่มเหนื่อย ก็จะเดินข้ามมาอีกฟาก ซึ่งเป็นแหล่งสำหรับงมหอยขม พวกเราเห็นคุณตางมหอยโดยการเอาตะกร้าตักทรายขึ้นมาแล้วร่อนให้ทรายซึ่งมีอนุภาคเล็กลงไปในน้ำ ส่วนตัวหอยขมที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ก็จะยังคงอยู่ในตะกร้า  เหล่าแกงค์เด็กจึงได้นำตะกร้าสีฉูดฉาดของตนขึ้นมาตักหอยขมตามคุณตา แรก ๆ ก็ได้หอยขมตามปกติ แต่เมื่อตักไปตักมา  ป๊อบเพื่อนของฉันกลับตักได้สิ่งที่ไม่ใช่หอยขม แต่สิ่งสิ่งนั้นก็คือ ตุ๊กตาเด็ก ซึ่งน่าจะทำมาจากดินเผาโบราณด้วยความเป็นเด็กจึงไม่ได้คิดหวาดกลัวอะไร  จึงได้ก็บตุ๊กตาตัวนั้นกลับไปบ้านด้วย

ของที่ไม่ใช่ของเรา หากเรานำมาเป็นของเรา อาจจะไม่ได้เพียงสิ่งของ แต่มีเจ้าของสิ่งของนั้นตามติดไปด้วย