เรื่องสยองของบ่อร้าง

            เหตุการณ์ทุกอย่างก็เป็นปกติทุกวัน ไม่เคยมีอะไรที่เป็นแรงดึงดูดให้ใส่ใจบ่อน้ำร้างนั้นอีก จนกระทั่งวันหนึ่งที่วิทยาลัยมีกิจกรรมพิเศษต้องทำร่วมกับเพื่อน เราจึงกลับบ้านค่ำ อากาศเริ่มโพล้เพล้ในเวลาที่เราเดินกลับบ้าน ขณะกำลังจะเดินผ่านบ่อน้ำร้าง เรารู้สึกเย็นจัด เหมือนเนื้อตัวแข็งขึ้นมา ขนลุกซู่ ก้าวขาไม่ออก เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เมฆทะมึนบดบังดวงจันทร์ไว้หมดจนฟ้าดูมืดมิด ด้วยเป็นเส้นทางลัดไปบ้าน ไฟถนนในซอยไม่มี ก็ออกจะมืดอยู่หน่อย เท่านั้นไม่พอ ยังมีเสียงสุนัขเห่าหอนมาแต่ไกลอีก เราบอกตัวเอง ต้องรีบเดินกลับบ้านให้ไวที่สุด แต่เท้าก็ขยับแทบไม่ออก มันเหมือนมีใครมาฉุดรั้งไว้ พร้อมกับเสียงแว่วๆ ดังมา...

ช่วยด้วยยยยยย....ช่วยฉันด้วยยยยยยยย !

            เสียงลากยาว ดูเยือกเย็น จนเรารู้สึกยะเยือกกว่าเดิมอีก แต่แปลกที่ครั้งนี้ ขยับเท้าต่อไปได้ แต่แทนที่จะเดินตรงไปบ้าน กลับเดินเฉียดใกล้บ่อน้ำร้าง เสียงนั่นยังดังมาเรื่อยๆ ไม่ผิดหรอก...มันดังมาจากบ่อน้ำร้างนั่น หรือมีใครตกลงไปจริงๆ ถามตัวเอง พร้อมกับรวบรวมความกล้า ชะโงกหน้าลงไปมอง แล้วก็แทบเป็นคนกรีดร้องเสียเอง ถอยหลังกรูดออกมาอย่างเร็ว ในบ่อน้ำนั่น มีใบหน้าขาวซีดลอยอยู่ ดวงตาถลนออกมานอกเบ้า เส้นผมยาวๆ ลอยเป็นแพเป็นผืนน้ำในบ่อน้ำร้างนั่น และก่อนที่เราจะขยับออกวิ่ง สองมือจากในบ่อก็เกาะขอบบ่อไว้ ให้เห็นนิ้วทั้งห้าช้ำเลือดช้ำหนอง ซีดและเละเทะ หนอนไต่กันยั้วเยี๊ยะไปหมด เราผงะถอยหลัง ก่อนที่เจ้าของมือจะดีดขึ้นมาจากขอบบ่อ เอาปลายคางวางลงบนมือ ศีรษะหมุนได้รอบ พร้อมเสียงหัวเราะบาดลึก ดวงตาถลนคู่นั้นตกลงอยู่เบื้องหน้าของเรา  ใครจะอยู่ต่อได้ก็อยู่เถอะ เราขอเผ่นก่อน...บอกตัวเองพร้อมกับออกแรงวิ่งไม่คิดชีวิต เสียงหัวเราะ เสียงกรีดร้อง จะดังตามมาจากทางข้างหลังอย่างไร จ้างให้เราก็ไม่หันไปมอง !