อื่นๆ
หอสยอง...หึหึ
เขียนโดย อ.อเวจี
หอสยองหึหึ
กว่าพ่อจะอนุญาตให้ธิดาไปพักในหอ ก็ต้องหลังจากที่พ่อต้องเป็นฝ่ายขับรถตระเวนตรวจสอบหอรอบๆมหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง
และคัดเลือกหอพักหญิงที่มีระบบรักษาความปลอดภัยดีที่สุดให้ลูกสาวคนเดียวแม้เป็นห่วงลูกสาวใจแทบขาด เพราะตั้งแต่เลี้ยงดูจนเติบใหญ่ ไม่เคยปล่อยให้ไปไหนเพียงลำพัง พ่อเชื่อว่าโลกปัจจุบันเต็มไปด้วยความเลวร้าย ไม่มีอะไรน่าไว้วางใจทั้งสิ้น แต่แม่ต่างหากที่เป็นฝ่ายเตือนสติพ่อบอกว่า ต้องปล่อยบ้าง อนาคตเธอจะต้องอยู่ต่อไปให้ได้ และเรื่องแบบนี้คงต้องฝึกเสียตั้งแต่เดี๋ยวนี้ รอไม่ได้ เหตุผลอีกอย่างหนึ่งที่พ่อยินยอมให้ธิดาเข้าพักในหอได้ ก็คือเพื่อนสาวอย่างดรุณี เพื่อนที่กำลังจะเข้าพักรวมอยู่ห้องเดียวกัน ความประพฤติของดรุณี พ่อได้รู้ได้เห็นตั้งแต่ยังเรียนอยู่มัธยมปลาย ครอบครัวของดรุณีก็ไปมาหาสู่กับครอบครัวของธิดาจนเหมือนญาติ
Advertisement
Advertisement
วันที่ธิดาเข้าพักในหอนั้น ดรุณียังอยู่ต่างจังหวัด และยืนยันหนักแน่นว่าจะตามมาในวันรุ่งขึ้น ธิดาจึงบอกพ่อว่าไม่ต้องเป็นห่วง เธอสามารถอยู่ตามลำพังได้ แค่คืนเดียวเท่านั้น ตอนแรกพ่อทำท่าจะไม่ยอม แต่แม่อีกนั่นแหละช่วยพูดจนกระทั่งพ่อยอมออกจากหอพัก เมื่อพ่อกับแม่ออกจากบริเวณหอพักไปแล้ว ธิดาถึงกับเป่าลมออกจากปาก รู้สึกโล่งอิสระอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนน เด็กสาวเข้าใจดีถึงความรักความห่วงใยของพ่อที่มีต่อเธอ แต่เธอโตเพียงพอที่จะดูแลตัวเองได้บ้างแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ
คืนนี้ ธิดาจะต้องพักอาศัยอยู่ภายในห้องพักเพียงลำพัง สำหรับเธอต้องเรียกว่าเป็นความตื่นเต้น ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวใดๆ หลังอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ธิดาไม่ลืมสวดมนต์ไหว้พระด้วยบทสวดง่ายๆตามความเคยชินและตามคำสั่งของพ่อ แต่เป็นเพราะแปลกที่ จึงข่มตาให้หลับไม่ได้ง่ายนัก ธิดานอนเล่นเกมผ่านโทรศัพท์มือถือ หวังว่าคงจะง่วงหลับไปเองในที่สุด จนกระทั่งเริ่มหาว ธิดาปล่อยให้มือถือหลุดจากมือ หลับตาลง ส่วนไฟเปิดทิ้งเอาไว้ เวลาขณะนั้น เหลืออีกเพียงไม่กี่นาทีเที่ยงคืน บรรยากาศเงียบ ภายนอกแม้จะมีเสียงรถรบกวนอยู่บ้างก็ถือเป็นเรื่องปกติของความเป็นเมือง และไม่เรียกว่าเป็นการรบกวนการนอน
Advertisement
Advertisement
จู่ๆ ไฟในห้องดับวูบลง
จู่ๆ ไฟในห้องดับวูบลง เพียงชั่วครู่ก็สว่างขึ้น ดับสว่าง ดับสว่างอยู่อย่างนั้นหลายครั้ง ก่อนจะดับสนิทลงอย่างสิ้นเชิง ที่หน้าห้องเหมือนมีเงาร่างของใครคนหนึ่งมายืนนิ่งงันอยู่นับตั้งแต่ไฟเริ่มติด ๆดับ ๆ อุณหภูมิภายในห้องค่อนข้างเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ทว่ายามนี้ดูเหมือนจะเย็นเกินไปจนกลายเป็นหนาว
ทันใด...
ลูกบิดประตูขยับเขยื้อน เหมือนมีคนกำลังพยายามจะบิดเพื่อเปิดออก
กริ๊ก...
เสียงปลดล็อกดังขึ้น แสดงว่าคนข้างนอกมีกุญแจไขเปิดเข้ามา ธิดายังหลับสนิทไม่รู้สึกรู้สาใดๆทั้งสิ้น แต่น่าประหลาด พลันที่ประตูเปิดออก กลับไร้เงาของใครก้าวเข้ามา ในที่สุดประตูก็ปิดลงเองพร้อมกับเสียงล็อกกลอนดังกริ๊ก ธิดาพลิกตัวกระสับกระส่าย และดูเหมือนว่าอุณหภูมิภายในร่างกายของเธอจะร้อนขึ้นอย่างผิดปกติ เพราะใบหน้าใสๆปราศจากการแต่งแต้มบัดนี้เริ่มมีเหงื่อเม็ดโป้งๆผุดพรายขึ้นมา ทั้งๆที่อุณหภูมิของห้องอยู่ในระดับหนาวด้วยซ้ำ
Advertisement
Advertisement
ด้านนอกหอพัก...จู่ๆลมกระโชกวูบ แล้วไอ้หมาขี้เรื้อนที่ขดตัวอยู่ข้างรถเก๋งคันหนึ่งก็ดีดตัวขึ้น ขนบริเวณลำตัวที่เหลือเพียงหรอมแหรมก็ลุกตั้งชันเหมือนกำลังเผชิญหน้าอยู่กับศัตรู ท่าทางของหมาขี้เรื้อนไม่ต่างอะไรกับกำลังพบเห็นอะไรบางอย่างที่น่ากลัวมันเห่ากระโชกแล้วเปลี่ยนเป็นหอนในเวลาต่อมา เสียงของหมาขี้เรือนตัวแรก ส่งต่อไปยังหมาอีกหลายตัวที่อาศัยอยู่ในรัศมีเดียวกัน
รปภ.วัยกลางคนกำลังเดินไปมาเพื่อไม่ให้ง่วงหลับ ถึงกับหยุดชะงัก มองไปทางหมาขี้เรื้อน ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้วม่านตากลับขยายเบิ่งกว้าง เมื่อมองเห็นอะไรบางอย่างในเงาสลัว กลิ่นสาบรุนแรงราวกับกลิ่นเลือดสดๆกระแทกเข้าเต็มสองรูจมูก พลัน ไฟฟ้าบริเวณหน้าป้อมยามก็ดับวูบลง รปภ.มีอาการเข่าอ่อน หูตาพร่าพราย โลมาทุกขุมขนลุกตั้งชันราวกับมีกระดูก
สายลมกระโชกวูบผ่านร่างอีกครั้ง คราวนี้ รปภ.มีอาการตัวแข็งทื่อ ดวงตาขยายมากกว่าเดิม และอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง เพราะ...ใครคนหนึ่งกำลังยืนเผชิญหน้าในระยะประชิดกับเขา!
ก็ฉันเป็นผีนะซี่
ภายในห้องพักของธิดา...เด็กสาวคล้ายกับอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น มองเห็น รับรู้ ได้กลิ่น ทุกประสาทสัมผัสเป็นความรู้สึกเหมือนอยู่ในความจริง ทว่าเธอยังนอนขดตัวอยู่บนเตียง เหงื่อไหลไคลย้อย ประสาทบนใบหน้าขยับเขยื้อน ดวงตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกตาขยับเขยื้อน ริมฝีปากก็ไม่ได้อยู่นิ่ง และถ้าหากสามารถเข้าไปในความฝันของเธอได้จะเห็นความจริงว่า เธอกำลังอยู่กับดรุณี
“ไหนเธอบอกว่าจะมาพรุ่งนี้ไงล่ะ” ในความฝัน ธิดากำลังประหลาดใจกับการมาของดรุณี เพราะเพื่อนบอกว่าจะมาในวันพรุ่งนี้ แต่กลับโผล่เข้ามาในห้องกลางดึก ที่น่าประหลาดกว่านั้น ตอนเจอกับดรุณีครั้งสุดท้ายนั้น เพื่อนยังคงใส่เสื้อผ้าตัวเก่ง ชุดเดียวกันเป๊ะ
“ฉันเกรงว่าเธอจะกลัว” ดรุณีตอบ น้ำเสียงยานคาง ล่องลอย
“ไม่เลยณี อย่าทำนิสัยเหมือนพ่อฉันหน่อยเลย”
“เป็นห่วง” ดรุณีเลียนเสียงพ่อของธิดา “สมัยนี้ไว้ใจได้ที่ไหน”
ธิดาขึงตาใส่เพื่อนไม่ให้ล้อแล้วตัดบทว่า “ฉันว่าเธอเพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ อาบน้ำอาบท่าเสียก่อนสิ”
“ไม่ดีกว่า” ดรุณีปฏิเสธ
ธิดาทำจมูกฟุดฟิด “เธอเหม็นไปทั้งตัว อาบน้ำมาบ้างหรือเปล่า”
“ไม่”
“โห ซกมกมาก”
“ไม่แปลกใช่มั้ยล่ะ”
“มากกกก” ธิดาลากเสียง “แต่ถึงฉันจะคุ้นเคยกับเธอแค่ไหน ฉันก็ไม่ชินอยู่ดีแหละ ขืนเธอปีนขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกับฉันสภาพแบบนี้ สงสัยนอนไม่หลับยันเช้าแน่”
ดรุณีหัวเราะ เสียงนั้นก้องกังวานประหลาด
ธิดาถึงกับขนลุกซู่ เอ็ดเพื่อนว่า “หัวเราะอะไรยังกะผี”
“ก็ฉันเป็นผีนะซี่”
“บ้า คิดเหรอว่าฉันจะกลัว”
“ไม่ได้ให้กลัวนี่นา”
“พ่อยิ่งขู่ๆอยู่ด้วยนะ แต่ไม่มีทางกลัวหรอก ฉันไม่เคยเห็นผีตัวเป็นๆ นอกจากในหนัง”
“เธอไม่เชื่อเรื่องผีเหรอ”
“นี่ยัยณี มาพูดอะไรตอนนี้เล่า”
“แสดงว่าเธอกลัว” ดรุณีเหมือนต้องการคาดคั้นให้ธิดายอมรับความจริงให้ได้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ แค่พูดถึงเรื่องความตายหรืออะไรสักอย่างที่เกี่ยวข้องกับความลึกลับ ดรุณีนั่นแหละเป็นฝ่ายห้ามไม่ให้ธิดาเอ่ยถึง
“ณี ยังไงดีเนี่ย ฉันว่าฉันนอนต่อดีกว่านะ”
“ดา...” คราวนี้ น้ำเสียงของดรุณีอ่อนลง เช่นเดียวกับสายตามีแววอ้อนวอน ซึ่งทำเอาธิดาประหลาดใจ เพราะไม่เคยเห็นท่าทางของเพื่อนเป็นแบบนี้มาก่อน
“มีอะไรหรือเปล่าณี” ธิดาหลุดปากถาม
“ฉัน...แค่อยากมาบอกเธอ”
“บอกฉันเรื่องอะไร ถ้ามีอะไรเก็บไว้คุยพรุ่งนี้ดีกว่า ฉันง่วงจัง”
“ดา... ไม่ได้นะ”
“ณี เราต้องอยู่ด้วยกันอีกนานนะ มีเรื่องอะไรเก็บไว้คุยกันตอนหลัง เดี๋ยวไม่มีเรื่องคุยนะ”
ธิดาตัดบท ไม่แน่ใจว่าดรุณีจะตอบว่าอย่างไร ที่แน่ๆประตูห้องค่อยเปิดออก ทั้งๆที่ไม่เห็นว่าจะมีใครเปิด และธิดาก็ยังนอนหลับอยู่บนเตียง ด้านนอกห้อง เหมือนกับมีลมรำเพยผ่านเข้ามา แสงสว่างตามทางเดินสาดกระทบลงกับพื้นเงาวับ ทำให้เห็นว่ามีเงาคล้ายกับเงาของคนกำลังเดิน และด้านนอกหอพัก หมายังหอนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ
รปภ.กำลังนั่งตัวสั่นงันงกอยู่ในป้อมยาม เขาพยายามสวดมนต์ผิดๆถูกๆ แต่ดูเหมือนว่าจะผิดมากกว่าถูก และไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย และในระหว่างนั้นเอง ไฟฟ้าในป้อมก็ดับวูบลงเหมือนจงใจกระตุกต่อมความกลัวของรปภ.ตาขาวให้กระเจิดกระเจิงทวีขึ้น
“นะโม...นะโมสังโฆ พุทโธ...โธ่เว้ย!”
ทันใดนั้นเอง ไฟจึงสว่างขึ้นอีกครั้ง แต่แทนที่จะทำให้สถานการณ์ดีขึ้น กลับกลายเป็นแย่กว่าเดิม รปภ.ดวงซวยเบิกตากว้างแทบหลุดจากเบ้า หัวใจกระตุกเต้นอย่างแรงราวกับจะกระเด็นหลุดออกมานอกอก เพราะผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา เป็นเด็กสาวร่างโชกไปด้วยเลือด เสียงหมาหอนแทบขาดใจนั้นเป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีว่า เด็กสาวผู้ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ไม่ใช่คนแน่นอน
“ผะ...ผะ...ผี...”
รปภ.หลุดปากอุทานด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะค่อยๆทรุดแน่นิ่งไม่ไหวติง
เด็กสาวผู้เต็มไปด้วยเลือดค่อยๆเลือนหายแล้วย้อนกลับเข้าไปในหอพักอีกครั้งหนึ่ง...
ที่ห้องของธิดา... เด็กสาวลืมตาตื่นขึ้นแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในสภาพเหงื่อโชกเต็มร่าง น่าประหลาด เธอรู้สึกเหมือนกับว่าได้พูดคุยกับดรุณี แต่คงไม่เป็นความจริง เพราะเวลานี้เธออยู่ตามลำพัง
เสียงเตือนจากมือถือ...
ธิดาหยิบมาดู เป็นไลน์จากดรุณี บอกว่า “เปิดประตูห้องให้ฉันด้วย”
ธิดาละสายตาจากมือถือ เพราะที่ประตูห้องได้ยินเสียงเคาะ จึงรีบลงจากเตียงปลดล็อก แล้วเปิดประตูออก ทว่า...ภาพที่เธอเห็นคือความว่างเปล่า
“ณี ณี อย่าล้อฉันเล่นนะ”
เงียบงัน ไม่มีคำตอบใดๆ ธิดารีบปิดประตูและล็อก ก่อนจะหันขวับไปที่ห้องน้ำ
มีเสียงคนกำลังกดชักโครก!
“ณี ณีใช่มั้ย”
“....”
ธิดารวบรวมความกล้า เมื่อเห็นว่าประตูห้องน้ำเปิดแง้มอยู่ และเสียงกดชักโชกเลือนหายไปแล้ว เด็กสาวขยับเข้าไปใกล้ เปิดออก...
เหมือนมีกระแสผมพัดออกมาจากห้องน้ำ เป็นสายลมที่ทำเอาธิดาต้องหน้าเสีย จิตตก เพราะเธอได้กลิ่นคาวเลือดกระแทกจมูกอย่างจัง
“ดา... ดา...”
คุณพระช่วย! เสียงของดรุณีดังจากเบื้องหลังของธิดา ได้ยินอย่างชัดเจน เด็กสาวเหลียวขวับ คราวนี้ม่านตาของเธอถึงกับเบิกกว้างพร้อมกับอาการสะท้านเฮือกไปทั้งสรรพางค์ เพราะเป็นภาพเดียวกับรปภ.ที่หน้าหอพักเพิ่งเห็นนั่นเอง
“กรี๊ดดดดดด!”
ธิดากรีดร้องออกมาสุดเสียงสังข์
วันรุ่งขึ้น พ่อกับแม่ต้องพาธิดาไปให้พระรดน้ำมนต์ ก่อนพากันไปงานศพของดรุณีที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตระหว่างนั่งรถทัวร์กลับต่างจังหวัด
///***///
ความคิดเห็น
