อย่าฝากชีวิตไว้ที่อินเทอร์เน็ตโดยไม่รู้ตัว 

ถ้าโลกนี้ที่ไม่อินเทอร์เน็ต ไม่มีสื่อโซเชียล ไม่มีคอมพิวเตอร์ เราจะใช้ชีวิตยังไง

คำถามนี้เกิดขึ้นในความคิดของฉัน ในวันที่ออฟฟิศของฉันไฟดับ..

ออฟฟิศของฉันเหมือนออฟฟิศทั่วไป บรรยากาศช่วงเช้าภายในออฟฟิศทุกคนพูดคุยกันสนุกสนานแต่แทบไม่สบตากัน บางคนกำลังเปิดคอมพิวเตอร์ บางคนกำลังพิมพ์งานที่ได้รับมอบหมายอย่างเร่งรีบ บางคนกำลังเสียบปลั๊กชาร์จแบตโน้ตบุ๊ก บางคนกำลังเสียบปลั๊กชาร์จแบตโทรศัพท์ กิจกรรมเหล่านี้ คือ ภาพเดิม ๆ ของทุกวันที่เกิดขึ้น

ขอบคุณภาพจาก : https://www.pexels.com/photo/light-smartphone-macbook-mockup-67112/

ชั่วโมงการทำงานเริ่มขึ้น ทุกคนประจำพื้นที่ของตัวเอง สักพักไฟที่ออฟฟิศของฉันดับลง โดยที่ไม่มีสัญญาณใด ๆ เตือน แม้แต่กระพริบสักครั้งก็ไม่มี ทุกคนในออฟฟิศ อุทานพร้อมกัน "อ้าว..." ตามด้วยคำสร้อยตามความถนัดของแต่ละคน และต่างพูดกันว่า อีกไม่นานไฟคงจะมา เพราะทุกคนชินกับสถานการณ์แบบนี้ การทำงานหยุดนิ่ง ทุกคนหันไปจับโทรศัพท์มือถือและเสพโซเชียลในมุมของตัวเอง

ชีวิตกับการทำงาน ย้อนกลับไปวัยที่ฉันยังเด็ก พ่อของฉันซึ่งอดีตเป็นข้าราชการ ตำแหน่ง การเงินและบัญชี ในสมัยนั้น การทำงานใช้เครื่องพิมพ์ดีดเป็นหลัก และเปลี่ยนมาใช้คอมพิวเตอร์ในช่วงหลัง ๆ

ทุก ๆ เดือน เป็นช่วงเวลาที่ฉันเบื่อมาก เพราะพ่อจะหอบบัตรเงินเดือนของข้าราชการมาให้ฉันช่วยกรอกข้อมูล ซึ่งใช้วิธีการเขียนมือ เพราะสมัยนั้นยังไม่ใช้คอมพิวเตอร์ในการเก็บข้อมูล ฉันรู้สึกไม่ชอบเลย เพราะข้อมูลเยอะมาก ไม่ใช่แค่เพียงการกรอกบัตรเงินเดือน พ่อยังให้ฉันช่วยพิมพ์ข้อมูลลงในกระดาษด้วยเครื่องพิมพ์ดีด รู้ไหมเครื่องพิมพ์ดีดเจ้ากรรม ทำให้นิ้วของฉันถลอก เพราะฉันกดปุ่มตัวอักษรพลาด ซึ่งฉันเป็นลูกข้าราชการก็จะวน ๆ อยู่กับงานแบบนี้มาโดยตลอด มาช่วงหลัง ๆ เริ่มมีการใช้คอมพิวเตอร์และเชื่อมต่อปรินต์เตอร์โดยตรงกับคอมฯ บันทึกงานโดยดิสก์บ้าง CD บ้าง แฟลชไดร์ฟบ้าง แต่การส่งข้อมูลให้กันก็ยังคงใช้การเดินทางเป็นหลัก

เหตุการณ์ตอนนั้น เมื่อยกมาพูดตอนนี้ มันก็อาจจะดูลำบากพอควร แต่ในสมัยนั้น ถ้าตัดความรู้สึกไม่อยากทำ เพราะฉันห่วงเล่นกับเพื่อน และไม่เข้าใจว่า ทำเพื่ออะไร ฉันว่างานนั้นดูคลาสสิคมากเลยนะ บัตรเงินเดือน ต้องกรอกข้อมูลอย่างระมัดระวัง งานทุกชิ้นดูมีคุณค่า ต่างกับสมัยนี้ ถ้าพิมพ์ผิดก็แค่ปรินต์ใหม่ การส่งข้อมูลสมัยนั้นอาจจะดูลำบากต้องใช้เวลาเดินทาง แต่มันทำให้เรารู้จักการรอคอย รู้จักการจัดสรรเวลาที่เป็นระบบ รอบคอบและวางแผนให้เป็น

สังคม ทุกคนไม่ต้องจับโทรศัพท์มือถือ หันหน้าคุยกัน ถ้ามีกิจกรรมก็ทำร่วมกัน โฟกัสที่กิจกรรมนั้น ๆ ต่างกันนะกับสังคมสมัยนี้ หากนัดเพื่อนทานข้าว ปาร์ตี้วันเกิด บรรยากาศภายในงานหันไปทางไหน ส่วนใหญ่ก็เล่นโทรศัพท์ นั่งข้างกันแต่แชทคุยกัน นั่งข้างกันแต่คุยกับคนอื่นผ่านสื่อโซเชียล เคยไหมอยู่ในบรรยากาศปาร์ตี้ ชวนเพื่อน "ชนแก้ว" ภาพที่เห็นคือ เพื่อนยกแก้วชนกับเรา แต่มืออีกข้างถือและจ้องโทรศัพท์ อารมณ์ตอนนั้น คืออะไร ต้องการอะไร แล้วจะออกมาเจอเพื่อนเพื่ออะไร

ขอบคุณภาพจาก : https://www.pexels.com/photo/ask-blackboard-chalk-board-chalkboard-356079/

คำตอบที่ได้ คือ "ถ่ายรูป เช็คอิน และโพสต์" รอยอดไลค์

ฉันเป็นอีกคนหนึ่งที่อยู่ในช่วงวัยที่สมัยเด็กเล่นดีดลูกแก้ว กระโดดยาง พักเที่ยงก็ออกมาเล่นกลางแดดกับเพื่อน ๆ พอโตมาฉันก็อยู่ในยุคที่อินเทอร์เน็ตมีบทบาทมาก สังคมออนไลน์ก็เริ่มอิทธิพล ทุกวันนี้ ฉันนั่งมองเด็ก ๆ ในวัย 3 - 5 ขวบ เล่นมือถือแทบจะเก่งกว่าใครหลายคน เมื่อเทียบกับในวัยที่โตกว่าและพบว่า สัญญาณอินเทอร์เน็ต และแบตโทรศัพท์ สำคัญกว่าเพื่อนหรือคนรอบข้างที่อยู่ข้างตัว

ขอบคุณภาพจาก : https://www.pexels.com/photo/men-sits-of-sofa-1036804/

นับวัน อินเทอร์เน็ตจะยิ่งฝังเข้าไปอยู่ในทุกส่วน ทุกกิจกรรม ทุกเวลาของทุกคน ฉันอยากให้ทุกคนมองคุณค่าจากสิ่งรอบข้างที่เรามี ไม่ว่าจะเป็นคนรอบข้าง เวลาที่เรามี งานที่เราทำ กิจกรรมที่เรารัก โดยใช้อินเทอร์เน็ตเป็นองค์ประกอบหนึ่งในการดำเนินกิจกรรม แต่ไม่ใช่องค์ประกอบหลักในการขับเคลื่อนทุกอย่าง...

ขอบคุณภาพหน้าปกจาก  : www.pexels.com/photo/bandwidth-close-up-computer-connection-1148820/