เด็กผู้หญิงที่ข้างทาง

เราเดินไปยังไม่ถึงกลางซอยเลยด้วยซ้ำ เรากับเพื่อนก็เห็นเด็กผู้หญิงคนนึงผมยาวประมาณบ่าท่าทางมอมเเมมเหมือนเป็นคนจรจัดเดินกอดตัวเองก้มหน้าก้มตาเเล้วเดินผ่านไป เราก็ไม่ได้สังเกตอะไรมาก เเต่พอเดอนมาถึงกลางซอย ก็เจออีก เหมือนเดิมเลยค่ะ เด็กผู้หญิงผมบาวประมาณบ่าเนื้อตัวเสื้อผ้ามอมเเมมเดินกอดตัวเองก้มหน้าก้มตา เรากับเพื่อนหันมามองหน้าเริ่มกลัวเเต่โชคดีที่เเถวปากซอยจะเป็นย่านคนเยอะเสียงเลยดังเเว่วๆออกมาจนถึงบริเวณที่เราสองคนเดินอยู่ทำให้ลดความกลัวได้นิดหน่อย
พอเราสองคนซื้อของเสร็จเราก็เดินกลับทางเดิมตอนเเรกนึงว่าจะไม่เห็นเเล้วละ เเต่ก็เจออีก คนเดิมภาพเดิมเหมือนเดิมเป็นเหมือนเดจาวูเลยค่ะ เรากับเพื่อนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก รีบก้าวยาวๆเพื่อให้ถึงหอเพื่อนเร็วๆ เเต่ก็ต้องหยุดเดินเพราะเห็นเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี่อีกเเล้วเเต่ไม่ได้เดินผ่านเเบบเดิมนะคะ คราวนี้น้องนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่กลางทางเลยคือยังไงก็ต้องเดินผ่าน จังหวะที่กำลังเดินผ่าน เราได้ยินเสียงร้องไห้อู้อี้ๆออกมาเบาๆ เรากับเพื่อนเลยทำใจกล้าเดินถอยหลังกลับมาถาม เพราะเวลาอยู่กับเพื่อนจะรู้สึกใจกล้าเป็นพิเศษถ้าเกินเป็นวิญญานอย่างน้อย ถามๆเสร็จก็จบๆไปไม่ตามกลับห้องด้วย เราก็ถาม น้องคะเป็นอะไรรึเปล่า หิวหรอ เเม่อยู่ไหนทำไมมาเดินคนเดียวดึกๆ
น้องเขาไม่ได้ตอบอะไรออกมาค่ะเเต่ความรู้สึกเราเหมือนน้องเขาพยายามที่จะพูดเเต่พูดไม่ได้มันเหมือนเสียงคนที่โดนอะไรปิดปากไว้อยู่
น้องกินขนมมั้ยพี่ซื้อมาเยอะเดี๋ยวพี่วางตรงนี้
อันนี้เพื่อนเราพูดค่ะมันพูดเเล้วว่างไว้ข้างๆน้อง
เเต่น้องก็ยังเหมือนพยายามจะพูด เรากับเพื่อนก็ไม่ได้อะไรมากก็ถือว่าช่วยเเล้ว เรากับเพื่อนก็เดินผ่านไป เราเลยหันกลับมอง เป็นเวลาเดียวกับที่น้องลุกขึ้นยืนเต็มตัวเเล้วหันมามองพวกเราสองคน น้องไม่มีหน้าคะ หน้าซีดไม่มีเลือดสักนิด ปากไม่มี ตาก็ไม่มี จมูกไม่มี เเต่ความรู้สึกเหมือนน้องมองมาที่เรา เราเลยพูดออกมาเบาว่า "อยากให้ช่วยอะไรก็มาเข้าฝันพี่นะคะ" เเล้วเราก็รีบหันหน้ากลับมา