อื่นๆ

เมื่อผมไม่ได้เดินคนเดียว

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ
เมื่อผมไม่ได้เดินคนเดียว

หลังจากที่ผมได้ย้ายหอออกจากที่เดิมเพราะว่าผมอยู่มาแล้วหนึ่งปี ผมก็ได้ไปอยู่อีกหอที่ใกล้กับมหาวิทยาลัยของผมมากขึ้น ส่วนใครที่ยังไม่ได้อ่าน “โดยดีที่หอพัก” สามารถไปอ่านได้นะครับ นั่นเป็นเรื่องราวของขอเก่าผมเอง ที่ผมย้ายออกไม่ใช่ว่าผมกลัวแต่ผมย้ายออกเพราะผมไม่ได้ต่อสัญญานะครับเพราะด้วยระยะทางที่มันไกลผมก็เลยได้เช่าหอที่ใกล้กว่าเดิม และไม่ใช่ว่าผมจะย้ายหอแล้วจะไม่เจอเรื่องแปลกๆ นะครับ แต่เรื่องแปลกที่ผมจะเล่าต่อไปนี้คือ ทุกวันที่ผมเดินกลับหอผมก็จะรู้สึกเหมือนว่ามีใครบางคนเดินตามอยู่กับผม บางทีก็าในรูปแบบคนปกติ แต่ที่ผมเจอบ่อยสุดคือเสียง

รูปที่หนึ่ง

ทุกครั้งที่ผมไปไหน หรือเวลาที่ผมจะกลับหอ ก็มักจะได้ยินเสียงคนพูดคุย บ้างก็เสียงอยากจะพูดกับผม บ้างก็มาเล่าเรื่องราวของตัวเองให้ผมฟัง มีแบบนี้มาตลอดๆ แต่พวกเขามาดีนะครับ เพราะมีหลายครั้งเช่นกันที่เขาคอยช่วยเหลือผม จึงทำให้ผมไม่รู้สึกกลัวพวกเขามากนัก ผมเลยอยากจะขอยกตัวอย่างของคำพูดของเสียงหนึ่งที่ผมเคยพูดกับเขา

Advertisement

Advertisement

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นตอนที่ผมกำลังเดินทางไปที่ตลาดกลางคืนแห่งหนึ่งในจังหวัดขอนแก่น โดยมีเพื่อนของผมขับรถมอเตอร์ไซต์ ระหว่างทางดูปกติมากจนพวกเราสองคนซื้อของเสร็จและกำลังจะขับรถกลับ ตอนนั้นเพื่อนของผมเดินไปที่รถก่อนแล้วและผมก็ได้ยินเสียงใกล้หูของผม

รูปที่สอง

“ขอคุยด้วยนะ” เสียงปริศนาเอ่ยขึ้น ทุกครั้งเวลาก่อนที่ผมก็ได้ยินเสียงหรือเขาอยากพูดคุยกับผม เขาก็จะขอผมก่อน

“ได้สิ” ผมตอบกลับไป และหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ แต่ไม่ได้เปิดเพลง พลางบอกเพื่อนที่มองดูผมจากที่รถ

“เพื่อนโทรมา” ผมบอกเพื่อนผมไป

“มีอะไรหรอ” ผมถามเขา ตอนนั้นผมก็พยายามมองหาเขาเผื่อว่าเขาจะมีเงาที่ผมพอจะดูออก แต่ไม่เลย ผมไม่เจอเขามีเพียงแค่เสียงที่พูดกับผม

“จะไปทางไหนหรอ” เขาถามผม

“แอร์จะไปทางไหน”ผมก็เลยถามเพื่อนของผม

“ซอยต้นมะขาม”เพื่อนผมตอบกลับ

Advertisement

Advertisement

และเสียงของเขาก็เงียบลง ผมก็เลยคิดว่าเขาคงมาแค่นี้ แต่ไม่เลยเขาหายไปประมาณไม่ถึงนาที ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“บอกเพื่อนชะลอรถหน่อย” เขาบอก แต่เพื่อนผมก็ไม่ได้ขับเร็วขนาดนั้น และเป็นจังหวะเดียวกันที่ไฟสัญญาณเปลี่ยนเป็นสีแดง เพื่อนก็เลยจอด และไม่นานนักเสียงรถลากล้อก็เสียงดังผ่านหน้าผมไป

รูปสุดท้าย

“เอียกกกกกกกกกกกก” ก่อนจะได้ยินเสียงโค่มเคร่งของรถที่ชนกัน รูปที่ผมเห็นคือ รถกระบะชนเข้าที่รถจักยานยนต์ต่อหน้าต่อตาผม ตอนนั้นผมกับเพื่อนสั่นมากผมเลยเขยิบไปกอดเพื่อนไว้ เพราะถ้าเพื่อนขับเร็วกว่านี้ รถคันที่จะถูกชนคงเป็นผมกับเพื่อน และพอสัญญาณไฟเปลี่ยนเพื่อนก็ขับรถไป ตอนแรกพวกผมว่าจะโทรหารถพยาบาลแต่รถโรงพยาบาลมาก่อน

และเขาคนนั้นก็หายไปไม่มีเสียงอะไรอีกเลย จนผมถึงหอฟัง ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมกับเพื่อนเรากอดกัน เพราะไม่เคยมีเหตุการณ์ไหนที่ผมเจอต่อหน้าแบบนี้

Advertisement

Advertisement

จนเวลาผ่านไปวันหยุดสุดสัปดาห์ผมกับเพื่อนก็ได้ชวนกันไปทำบุญที่วัดดังในจังหวัดขอนแก่น เพื่อเป็นการขอบคุณเขาที่ช่วยเหลือผมกับเพื่อน

นั่นแหละครับเลยเป็นเหตุผลทำไมผมชอบใส่หูฟัง เพราะบางทีก็มีสิ่งที่อยากพูดคุยกับเราและเขาอาจอยากจะช่วยเรา ผมก็เลยใส่หูฟังไว้ตลอดเพื่อฟังว่าเขาจะสื่ออะไร


ขอบคุรที่อ่านนะครับ ไว้เจอกันใหม่ สวัสดีครับ

ขอบคุณรูปภาพจาก Pixabay.com

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ

ความคิดเห็น

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อทำการคอมเม้นต์