เรื่องแปลกที่มักเกิดขึ้นกับผม

ผมมักจะเห็นในสิ่งที่คนอื่นเขาไม่เห็น

ตอนที่ผมอายุ 11 ปี ผมจำเรื่องนี้ได้ดี เพราะวันนั้นเป็นวันที่ผมสูญเสียคุณปู่ของผมไป ในเวลา ตีหนึ่ง ของวันนั้นในขณะที่ผมหลับอยู่ก็ได้ยินเสียงของคนร้องไห้ ผมเลยยืนและลุกขึ้นมาดู และทันใดนั้นพ่อของผมก็เดินเข้ามาบอกว่า “ปู่เสียแล้ว” และภาพบรรยากาศตอนนั้นก็ดูวุ่นวาย ตอนนั้นผู้รู้สึกปวดฉี่มาก ผมเลยขอให้พ่อพาผมไปเข้าห้องน้ำ

บ้านที่ต่างจังหวัดส่วนใหญ่จะเป็นบ้านยกใต้ถุนสูง ซึ่งบ้านของย่าผมก็เช่นเดียวกัน ทำให้ห้องน้ำเลยต้องอยู่ข้างล่าง ในขณะที่ผมเดินลงบันได สายตาของผมก็มองออกไปยังป่าไผ่ หลังหมู่บ้าน ผมมองเห็นแสงไฟลูกใหญ่ ขนาดเท่ากับลูกบอล ลอยอยู่ยอดไผ่ ผมเลยบอกพ่อดู

“เขามารับปู่” พ่อบอกเสียงเรียบ

ด้วยความที่ผมกลัวมากเลยเปิดประตูห้องน้ำไว้ ผมใช้เวลาในห้องน้ำไม่นานนัก เพราะด้วยความที่ผมกลัว ผมเลยเรียกพ่อ แต่เสียงที่ผมได้ยินกลับไม่ใช่เสียงของพ่อ ผมได้ยินเสียงของคนคุยกัน เสียงมันใกล้ผมมาก ถ้าเป็นเสียงของญาติมันต้องได้ยินค่อยกว่านี้เพราะญาติอยู่บนบ้านกันหมด

จนซื้อของเสร็จเกือบตีสี่ แม่ค้าในตลาดเลยทักว่าซื้อของไปทำอะไรเยอะแยะ ลุงผมเลยบอกว่า ปู่เสีย ตอนนั้นผมสังเกตเห็นว่าป้าคนขายของทำหน้าตกใจมาก และแกรีบทอนเงินและรีบให้สามีแกมาขนของไปไว้ที่รถลุงผม

เมื่อซื้อของครบทุกอย่างแล้วก็พากันนั่งรถกลับ ฟ้าเริ่มสว่างแล้วแต่ผมก็ยังกลัวและยังอยากรู้ว่าสิ่งที่ผมเห็นคืออะไรกันแน่ ตอนกลับผมเลยพยายามจะมองอีกรอบ พอรถขับผ่านประตูหน้าวัดป่าช้า สิ่งที่ผมเห็น

มันชัดกว่าเดิม เงามีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แต่กิริยาบทต่างจากตอนที่ผมเห็นตอนแรก ผมเห็นพวกเขากวาดถนนทางเข้าวัด และบางเงาก็จัดที่จัดทางให้ดูเรียบร้อย ตอนแรกผมนึกว่าเป็นคน เพราะลักษณะเหมือนคนแต่เมื่อผมสังเกตุดีๆ แล้ว บางคนก็ไม่มีเงาที่ขา แม้ว่าไฟถนนจะสว่างอยู่ แต่ผมไม่เห็นเงาของพวกเขาเหล่านี้ที่ถนนเลย นั่นเลยทำให้ผมมั่นใจว่า สิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่คน

พอรถมาจอดที่ถนนทางเข้าบ้านผมก็เลยไปเข้าห้องน้ำอีกรอบแต่รอบนี้ผมไปคนเดียวเพราะมีพวกลุงกับป้าเก็บพื้นที่ตรงนั้น ผมเลยไม่กลัวเท่าไหร่ เมื่อผมเข้าห้องน้ำ อยู่ไฟก็ตก ผมได้ยินเสียงของทุกคนร้องเฮ้ คงร้องเพื่อจะให้งานไม่เคลียดตอนนั้นใจของผมตกลงไปตาตุ่มแล้ว แต่ไฟก็ตกไม่นาน ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำและผมก็ได้ชนจนผมล้มลงไปนั่งกับพื้น แต่เมื่อผมมองดูกลับไม่มีใครที่อยู่บริเวณนั้นเลย คนที่เห็นผมล้มก็ต่างถามผมว่าผมล้มเพราะอะไร ซึ่งผมเองก็แปลกใจเหมือนกัน เพราะบริเวณตรงนั้นไม่มีสิ่งของที่เกะกะทางเลย

จนถึงวันที่จะเผาศพของปู่ ผมได้บวชหน้าไฟให้ปู่ ตอนที่กำลังแห่ขบวนศพรอบเมรุผมก็มองเห็นกลุ่มคนที่ผมเห็นวันก่อนที่หน้าวัด ผมคิดว่าพวกเขาคงมาเอาบุญและมาส่งคุณปู่ ตอนนั้นผมเห็นว่าเขามองผมอยู่ ขนผมลุกตลอดเลย จนน้องชายอีกคนที่บวชถามผมว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็เลยบอกไปว่าหนาว ในใจของผมตอนนั้นผมอธิฐานจิตบอกพวกเขา พอผมบอกเสร็จหน้าตาของพวกเขาเหล่านั้นดูสดใสกว่าเดิม และยิ้มให้ผม

ตอนนั้นผมไม่รู้สึกลัวอีกเลย

จนงานของปู่เสร็จเสียของแม่ครัวที่พูดกันก็บอกว่า ป้าคนที่เราไปซื้อของด้วยเห็นว่าปู่ไปด้วย ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมป้าเขาดูตกใจ เพราะเขาเองก้เห็นแบบผมสินะ

แต่เรื่องมันไม่จบ นั้นเป็นเหมือนจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเห็นและสื่อสารกับสิ่งที่คนอื่นเขาไม่เห็นกัน แต่ผมก็ไม่ได้บอกใครว่าผมเห็น เพราะผมกลัวว่าพวกเขาเหล่านั้นจะหาว่าผมบ้า หรือประสาทหลอน

แต่นั้นมันทำให้ผมได้รู้ว่ากฎแห่งกรรมและชีวิตหลังความตายมีจริง  เพราะตอนที่เผาร่างปู่ ผมเห็นปู่ยืนดูร่างตัวเองที่ถูกเผา และที่ข้อมือทั้งสองข้างของปู่ก็มีเหมือนกำไลอยู่ที่ข้อมือ

แต่เรื่องนี้มันก็เป็นความเชื่อส่วนบุคคล แต่ท้ายที่สุดแล้วผมขอบคุณคอนเท็นนี้ที่ทำให้ผมได้เล่าเรื่องที่ผมได้สัมผัสให้กับคนอื่นได้อ่าน และเรื่องราวแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับผมยังมีอีกมากมาย ไว้ตอนหน้าผมจะเล่าเรื่องอะไร ฝากทุกคนติดตามด้วยนะครับ ขอบคุณที่อ่านนะครับ แล้วเจอกันใหม่ สวัสดีครับ

ขอบคุณรูปภาพทั้งหมดจากเว็บไซต์ pixabay.com