เรียนที่ไหนอยู่ที่ตัวเราไม่ใช่สถานที่

ในกรณีที่ถูกพูดถึงกันมานานแสนนาน ระหว่างเรื่องการเรียนราชภัฏกับเรียนมหาวิทยาลัยนั้น มีความแตกต่างกันเหลือเกิน ในส่วนตัวแล้ววันนี้จะมารีวิวเรื่องการเรียนที่ราชภัฏ ว่ามันไม่ได้แย่อย่างที่ใคร ๆ คิด เพราะฉันก็เป็นอีกคนที่เรียนจบจากราชภัฏแห่งหนึ่งในประเทศไทยนี่แหล่ะ ก่อนที่จะเข้าไปเรียนก็เคยได้ยินเพลงท่อนหนึ่ง ที่เขาร้องกันว่าจบราชภัฏพอกะเทิน ตัวเราเองก็สงสัยนะแต่ก็ตัดสินใจเข้ามาเรียนที่ราชภัฏ เพราะส่วนตัวแล้วเราเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า การเรียนที่ไหนมันขึ้นอยู่กับตัวเราถ้าหากเราตั้งใจ ผลที่ได้เราก็จะมีความรู้ และสามารถนำไปต่อยอดในอนาคตได้ทั้งนั้น ส่วนคนที่ไม่ตั้งใจ ต่อให้เรียนอยู่มหาวิทยาลัยดังแค่ไหน ก็ไม่สามารถนำความรู้ที่เรียนไปใช้ประโยชน์ได้จริง ถึงแม้ว่าจะเสียเงินค่าเทอมไปมากแค่ไหนก็ตาม

การที่ได้เข้ามาเรียนราชภัฏตอนแรก ๆ ก็แอบสงสัยตัวเองนะ ว่าทำไมถึงเลือกมาเรียนที่ราชภัฏ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็สอบติดมหาวิทยาลัยเหมือนกัน แต่ยังไงมันก็เป็นสิ่งที่เราเลือกแล้ว พอย่างก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยในวันแรก ฉันตื่นเต้นมากกับการเข้าเรียน สิ่งแรกที่ฉันต้องทำตอนเข้าไปใหม่ ๆ ก็คือการเข้าคลาสเชียร์ ซึ่งฉันบอกเลยว่าฉันไม่ชอบมาก ๆ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องมาเข้าคลาสเชียร์ทุก ๆ วัน เหนื่อยก็เหนื่อยเรียนเสร็จแล้วยังต้องมาทำอะไรแบบนี้อีก ฉันเกิดคำถามในใจมากมาย ว่าทำไม ทำไม และก็ทำไม พอมาถึงวันที่ทุกคนรอคอย ก็คือวันที่จะเข้ารับตราพระราชลัญจกร ซึ่งเป็นประเพณีอันศักดิ์สิทธิ์ที่มีมานาน และทำสืบทอดกันมาทุก ๆ ปี ฉันถึงได้รู้ว่าการที่ได้เข้าคลาสเชียร์ ทำให้เราได้รู้จักเพื่อนใหม่มากมาย ทั้งเพื่อนในสาขาและเพื่อนในคณะ เราทุกคนรู้จักกันเพียงเพราะเรานั่งข้างกันทุก ๆ วัน คอยช่วยเหลือกันในสิ่งที่ต่างคนต่างไม่รู้ และเกิดเป็นความผูกพันธ์ฉันมิตร ที่สานต่อกันมาอย่างยาวนานจนถึงวันที่ฉันเรียนจบ แต่มิตรภาพของฉันก็ไม่เคยจบ เพราะพวกเรายังเป็นเพื่อนกัน และคอยห่วงใยหวังดีต่อกันอยู่เสมอ