เรื่อง...ราวระหว่างทางหลังเรียนจบ...ตอนที่ 3

ค่ำคืนในวันที่ท้องฟ้ามืดมิดในความมืดมิดยังคงมีพระจันทร์ดวงใหญ่ที่ถูกดาวล้อมเต็มท้องฟ้าไปหมดคอยส่องแสงสว่างให้เห็นว่าท้องฟ้าที่มืดมิดนั้นยังมีแสงสว่างอยู่บ้างเพราะในตอนนี้มีก้อนเมฆบ้างส่วนค่อยๆบดบังดวงดาวและพระจันทร์ดูเหมือนว่าคืนนี้ฝนคงตกแน่เลยอากาศในคืนนี้มันเย็นๆแถมยุงก็เยอะยุงตัวโตมากด้วยแต่ฉันกับนั่งมองพระจันทร์อยู่อย่างนั้นฉันกับรู้สึกว่าพระจันทร์ที่นี้ทำไมถึงใหญ่กว่าที่กรุงเทพที่ฉันจากมาแต่พอมานั่งคิดๆดูฉันมาอยู่ที่นี้ฉันรู้สึกว่าฉันเหมือนท้องฟ้าที่มืดในตอนนี้เลยแต่ฉันกับรู้สึกว่าฉันในตอนนี้ที่มืดมิดแต่แสงของฉันก็คงส่องสว่างแล้วคงได้เวลาแล้วสิน่ะที่ฉันควรจะได้ทำความฝันเสียที่พอฉันคิดได้แบบนั้นฉันกับรู้สึกเจ็บๆคันๆที่แขนฉันมองดูยุงที่แขนมันดูดเลือดฉันจนท้องป่องเลยฉันใช้ฝ่ามือตีมันตายเลย  ฉันลุกขึ้นดินเข้าบ้านฉันก็ยังคงเห็นผีเสื้อตัวเดิมและยังคงอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหนเสียทีฉันจับมันไปปล่อยไว้ข้างนอกฉันไม่รู้ด้วยซ้ำที่ฉันทำอยู่ตอนนี้มันถูกไหมหรือว่าผิดแต่ฉันตัดสินใจไปแล้ว  ถ้าฉันฉันตัดสินใจผิดฉันก็แอบเสียใจรู้สึกผิดบ้างฉันไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้นหรอก

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากหายไปนานฉันกับมองไปที่หน้าต่างแสงสีส้มที่ส่องแสงให้ฉันตื่นได้หายไปแล้วเหลือเพียงแสงสีฟ้าที่ส่องสว่างฉันเดินเช็ดหัวพร้อมกับไปนั่งที่หน้ากระจกฉันยิ้มให้กับตัวเองในใจฉันมีเรื่องให้รู้สึกดีกลัวเสียใจมากมายส่วนสมองของฉันก็มีเรื่องให้คิดมากมายเช่นกันแต่ฉันต้องยิ้มให้กับตัวเองให็เยอะหน่อยเพื่อที่จะสู้กับวันใหม่ของฉันในวันนี้มันควรถึงเวลาแล้วจริงๆแต่จริงฉันต้องขอบคุณแม่ของฉันมากๆเลยน่ะที่ทำให้ฉันเป็นคนสู้กับความรู้คำของคนมากมายโดยเฉพาะคำดูถูกของใครๆที่ว่าฉันมากมายร่วมถึงสายตาของคนที่มองฉันเป็นตัวประหลาดฉันยอมรับว่าฉันไม่ชอบสายตานี้แต่แม่ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ทำให้ฉันได้มาไกลขนาดนี้ฉันนี้โชคดีจริงๆเลยนะ เอาจริงๆน่ะถ้าฉันไม่ได้มาที่นี้ฉันจะได้มีโอกาสได้ลงมือทำความฝันของตัวเองตอนไหนกันนะ

ภาพโดยนักเขียน