โรงพยาบาลสุดหลอน “นอนห้องพิเศษ”

คุณเคยไปนอนโรงพยาบาลต่างจังหวัดคนเดียวหรือไม่ ยิ่งถ้าได้ห้องพิเศษอยู่คนเดียวยิ่งเจออะไรพิเศษๆ จนคุณจะกล้านอนคนต่อไปหรือป่าว

เรื่องนี้ต้องย้อนไปไกลถึงปี พ.ศ. 2538 เมื่อครั้งสมัยที่ผมยังเด็กประมาณ 11 ขวบ ถึงแม้จะโตแล้วแต่ก็ยังไม่มากที่จะรู้ว่าตอนนั้นมันคืออะไรกันแน่

ซึ่งครั้งนั้นเป็นเวลาปิดเทอมผมกับเพื่อนๆก็ไปเล่นกันตามประสาเด็กต่างจังหวัด โดยผมแอบไปเล่นน้ำกับเพื่อนจนเกือบจมน้ำตาย ยังดีที่ผมสามารถตะเกียกตะกายขึ้นมาทัน แต่หลังจากเล่นน้ำมาสัก 2 -3 วัน หูผมเริ่มเน่าเพราะน้ำที่เราไปเล่นนั้นไม่สะอาดนัก ซึ่งแม่ผมไปธุระที่กรุงเทพฯ กว่าจะกลับมาหูผมก็บวมมากมีน้ำหนองไหล แม่จึงพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลในตัวอำเภอ

เมื่อไปถึงหมอก็ตรวจดูอาการและจับผมดูดน้ำหนองออกซึ่งตอนนั้นเจ็บมากๆ แต่ก็ต้องทนเพราะเดี๋ยวหมอจะดุเอา ซึ่งหมอได้บอกว่าเชื้อโรคได้กัดกินหูไปถึงกระดูกชั้นกลาง หากมาไม่ทันภายใน 2 วันนี้อาจจะหูหนวกได้

ผมได้แต่นอนสั่นขนลุกไปทั้งตัวสายตาเหลือบไปเห็นคนเหล่านั้นจ้องเขม็งมาที่ผมสุดท้ายแล้วผมพยายามรวบรวมพลังแล้วตื่นขึ้นมาได้ คนเหล่านั้นก็หายไปแล้วผมจึงรีบเดินออกไปข้างนอกแต่บรรยากาศน่ากลัวมากเพราะทางเดินปิดไฟเกือบหมดผมได้แต่ร้องไห้ตัวคนเดียวโทษว่าแม่เมื่อไหร่จะมาจนผมไม่กล้านอน ไม่นานแม่ผมก็เข้ามาแต่ไม่ได้พูดอะไร ผมจึงรีบวิ่งไปล้างหน้าเพราะไม่อยากให้แม่รู้ว่าผมเจออะไร กลัวว่าแม่จะกลัวเหมือนผม

หลังจากที่ผมออกมาจากห้องน้ำจะมาหาแม่ ผมกลับไม่เจอใครเลย สักพักแม่ผมก็เดินเข้ามา ผมเลยถามไปว่าแม่เข้ามาแล้วไปไหน

แม่ผมตอบว่า แม่เพิ่งมาถึงเองจะไปไหนล่ะ

หลังได้ยินเสียงแม่ตอบผมก็รีบนอนเอาผ้าห่อคลุมโปงทันทีพร้อมกับคิดว่า แล้วผมเจอใครกันที่เดินเข้ามาหา?

ด้วยความที่แม่เห็นผมมีพฤติกรรมแปลกๆ แม่จึงลองไปถามญาติคนป่วยแถวนั้นว่าห้องพิเศษนี้มีใครอยู่บ้างก่อนหน้านี้

ซึ่งทางญาติคนป่วยก็เล่าว่าก่อนที่ผมจะมานอนได้ 1 วัน มีป้าคนนึงป่วยมานอนห้องนี้และร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะแกโดนรถชนแผลเยอะมาก ป้าแกร้องอยู่ 3 วันก่อนสิ้นใจ และก่อนที่ป้าจะเสียก็มีคนเห็นว่าแกออกมาเดินเล่นตรงระเบียงทั้งๆที่แกไม่น่าจะเดินได้ ซึ่งคนที่เห็นก็เพิ่งมารู้ข่าวว่าแกเสียชีวิตแล้ว
แม่ผมจึงพาผมกลับมาดูแลต่อที่บ้านเพราะแม่ก็ไม่อยากอยู่ที่ห้องนั้นเหมือนกัน