ผีคร่อม ในโรงแรม

ผมเข้าห้องพักช่วงบ่ายโมง วันรุ่งขึ้นโน่นแหละงานจึงจะเริ่ม ผมเดินทางมาเชียงใหม่เพื่อเขียนสารคดีน่ะครับ มีนัดสัมภาษณ์กับถ่ายภาพทั่วไป มาเชียงใหม่ทีไร ผมชอบเดินเล่น ถ่ายภาพ และชิมอาหารอร่อย เดินครับ ผมไม่นิยมรถแดง

ผมใช้เวลาตลอดบ่ายเข้าไหว้พระในวัดสวนดอก มาหลายครั้งแล้วไม่เคยเข้าไปสักการะสักที เสร็จแล้วก็แวะร้านกาแฟ เตร่ไปจนค่ำ จึงกลับเข้าที่พัก

มุมมองจากหน้าต่างห้อง ภาพโดย ผู้เขียน

เหมือนเมื่อตอนเข้ามาเก็บสัมภาระ ยังคงรู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว ถึงขนาดต้องเปิดประตูออกไปดูว่า เอ! ตอนปิดประตูเข้าห้องเมื่อสักครู่มีใครเดินผ่านไหม ก็ไม่มี ตอนนี้ยอมรับเลยว่า ชักไม่น่าไว้ใจแล้ว แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่า ไม่มีอะไรน่า มาพักหลายหนแล้ว

ตกดึก ราวๆ เที่ยงคืน ผมเข้านอน จริงๆ ก็นอนอยู่บนเตียงนั่นแหละตั้งแต่เข้ามา เพียงแค่ดูทีวี แต่ไม่หลับ ดึกมากชักง่วง จึงปิดไฟ ปิดทีวีหมายจะหลับ แค่ปิดตาเท่านั้นแหละคุณเอ๋ย ยังไม่หลับ หรือสะลึมสะลือด้วยซ้ำ ผมก็ได้ยินเสียงคนเดินลงเท้าหนักๆ มาหยุดกึกที่ประตูห้องแล้ว จะลุกลืมตามอง ก็ทำไม่ได้ รู้สึกเหนื่อยๆ ง่วงๆ ชอบกล กำลังรวบรวมสติใหม่ พลันได้ยินเสียงประตูเปิด  ครับ ประตูเปิดจริงๆ เปิดแล้วปิด ตึง! ทีนี้ผมมั่นใจละ ช้าไม่ได้ต้องรีบทะลึ่งตัวเองนั่งให้ได้ แต่! ช้าไป สิ้นเสียงตึง ประตูปิด เสียงเท้าวิ่งตึงๆ ก็ปรือมายังเตียง แล้วเงาดำๆ รูปคนก็กระโดดคร่อมผม ไอ้ห่า ผมจะด่า แต่คำไม่หลุดออก ไอ้เงานั่นทับผมได้ แล้วกดมือกดเท้า ผมดิ้น ดิ้น ใจต้องการจะด่า แต่ด่าไม่ออก ผมได้รับคำสอนมาน่ะครับว่า ถ้าด่าผี ผีจะกลัว และจะหายไป ใช่! ไอ้ที่ทับผมอยู่ไม่ใช่อะไรหรอก ผีแน่นอน ไม่มีใครงัดห้องเข้ามา ผมมั่นใจ เมื่อด่าไม่ได้ ผมจึงเลือกนิ่ง นอนนิ่งๆ เหมือนเงาผีได้ใจ มันก็นิ่ง เหมือนเห็นมันยิ้มด้วยนะ พอนิ่ง สติผมมาได้ ผมสวดมนต์ครับ สวดในใจ นะโมตัสสะ ง่ายๆ นี่แหละ พลันผมก็อ้าปากได้ จะรออะไรล่ะ ด่าไปสิ เท่านั้นแหละ เงาผีนั่นก็หายไป