เห็นแม่อุ้มเด็ก...ที่หน้าสุสาน

เราเรียนอาชีวะภาคค่ำ แต่ไม่ได้อยู่หอ เพราะอยากอยู่บ้าน เราต้องไปเรียนตอนเที่ยงกลับบ้านก็ประมาณสองทุ่ม บางครั้งก็เอามอเตอร์ไซด์ไปเองบ้าง หรือไม่ก็นั่งรถโดยสารไปบ้าง ทีนี้พอถึงหน้าหนาว เรากับเพื่อนก็ตัดสินใจนั่งรถโดยสารไปกลับอย่างจริงจังเพราะขี่รถรอเตอร์ไซด์ไม่ไหว สมัยก่อนพอถึงหน้าหนาวอากาศที่ภาคเหนือหนาวจริงจังมาก ไม่เหมือนสมัยนี้ อากาศทั้งปีเหมือนกันหมด ตอนเที่ยงแม่ก็ไปส่งเราขึ้นรถโดยสารอีกหมู่บ้าน เราก็จะนั่งรถต่อไปที่โรงเรียน ทางไปอีกหมู่บ้านถ้าจะให้ใกล้ก็ต้องผ่านสวนลำไย ผ่านแม่น้ำ และผ่านสุสาน เราก็ไปกลับทางนี้เป็นประจำจนชิน

เครดิตภาพ : Pexels จาก Pixabay

ซึ่งวันนี้ก็เหมือนเดิม แม่ไปส่งตอนเที่ยง เรากับเพื่อนก็นั่งรถโดยสารคันเดิมเพื่อกลับบ้าน เรากับเพื่อนนั่งในสุดแต่นั่งกันคนละฝั่ง รถไปส่งคนจนเกือบหมด จะเหลือผู้โดยสาร 3 คนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกันกับเรา เราก็มองวิวทิวทัศน์ไปตามประสา พอรถผ่านไปจนเกือบถึงสุสาน เราเห็นแม่เดินอุ้มเด็กน้อยอยู่หน้าสุสาน เลยหันไปมองหน้าเพื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วก็หันกลับไปมองใหม่ เธอยิ้มให้แล้วก็..หายวับไปกับตา ไม่มีแม่เดินอุ้มเด็กแล้ว เรากับเพื่อนหันมามองหน้ากันต่างคนต่างทำตาโต แล้วก็นั่งก้มหน้า ไม่มองวิวด้านนอกอีก เหมือนเรารู้กันว่า ที่เห็น...มันคืออะไร

เครดิตภาพปก : Hans Braxmeier จาก Pixabay