อื่นๆ
ตามรอยหนัง คิดถึงวิทยา โรงเรียนกลางน้ำที่มีอยู่จริง
สวัสดีค่ะทุกคน เราเป็นคนนึงที่ชื่นชอบการดูหนัง ยิ่งหนังที่สร้างจากเรื่องจริงเราจะอินกับมันมากเป็นพิเศษจนได้มาพบเจอกับหนังเรื่องคิดถึงวิทยาที่มีโรงเรียนอยู่กลางน้ำ เราสงสัยมากว่ามันมีจริงหรอโรงเรียนแบบนี้และก็ได้คำตอบว่ามันมีจริงๆ
โรงเรียนบ้านก้อจัดสรร (สาขาเรือนแพ) จ.ลำพูน คือโรงเรียนที่ในหนังกล่าวถึง ตอนเราไปมีนักเรียน 7 และครู 1 คนและการเดินทางไปครั้งนี้เรามีโอกาสได้ไปในฐานะครูอาสาพร้อมเพื่อนๆ อีกสิบกว่าคน เรามาเริ่มต้นการเดินทางกันเลยดีกว่า
เดินทางสู่ อ.ลี้ จ.ลำพูน
เรากับเพื่อนอีกสิบชีวิต นัดเจอกันที่หมอชิตเพื่อมาขึ้นรถทัวร์ กรุงเทพ - ลำพูน จุดหมายปลายทางที่ ตลาดสดอ.ลี้ พวกเราออกจาก
กทม. ประมาณ สองทุ่มและถึงตลาดสด อ.ลี้ประมาณตีห้ากว่าๆ
ถึงแล้วอ.ลี้ ระหว่างทางทางคดเคี้ยวพอสมควร เราเลยเมารถไปหนึ่งแมตช์ ฮ่าา แต่ต้องไปต่อวางแผนแบ่งกลุ่มกันไปซื้อของก่อน ถึงตรงนี้พวกเราคิดเมนูในแต่ละวัน แต่ละมื้อมาก่อนแล้วว่าจะกินอะไร ซื้อตามที่ลิสต์ไว้ให้ครบเป็นพอ
Advertisement
Advertisement
โอเค ซื้อของครบแล้ว รถที่นัดไว้มาแล้ว โกยของขึ้นรถสิครับ รออะไร
จากลี้ เข้าอทช.แม่ปิง สู่ท่าเรือแก่งก้อ
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป พี่คนขับรถพาเราเข้าสู่อุทยานแห่งชาติแม่ปิง แวะถ่ายรูป check in กันหน่อย จากนั้นเราก็ไปต่ออีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงท่าเรือแก่งก้อ
ท่าเรือแก่งก้อ
ถึงท่าเรือกันแล้ว ด่านสุดท้ายก่อนจะถึงโรงเรียนเรือนแพ ก่อนจะตัดขาดจากโลกภายนอก ก่อนที่จะทิ้งความวุ่นวายของชีวิตจริงไว้ที่ฝั่งและขึ้นเรือไปพร้อมกับใจและแรงกายที่อยากจะมาทำอะไรสักอย่างให้โรงเรียนที่ห่างไกลแห่งนี้ ทุกอย่างที่พวกเราประชุมและเตรียมตัวกันมากำลังจะได้งัดออกมาใช้ เพื่อให้เด็กๆ กลุ่มหนึ่งได้เรียนรู้ ได้เห็นสิ่งที่แตกต่างออกไป คิดว่าพวกเราน่าจะตื่นเต้นมากกว่าเด็กๆ ที่รออยู่ซะอีก
ปะ ลงเรือกัน
ระหว่างทางไปโรงเรียนเรือนแพ สองฝั่งน้ำจะเจอแพของชาวบ้านเป็นระยะ เป็นวิถีชีวิตที่แสนจะเรียบง่ายจริงๆ เป็นอะไรที่เราไม่คาดคิดเลยว่ามีคนใช้ชีวิตกลางน้ำแบบนี้
Advertisement
Advertisement
ท่ามกลางความห่างไกล มีใจกลางความรู้สึกดีๆ ซ่อนอยู่
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ...
เรือค่อยๆ แล่นเข้าหาแพ แพหนึ่งที่มีเสาธงตั้งอยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ สำหรับเด็ก 5-6 คนยืน เย้ ถึงแล้ว พวกเราชะเง้อมอง
ที่นี่มีแพทั้งหมด 5 แพต่อกัน
แพที่ 1 บริเวณเคารพธงชาติ ด้านหลังเป็นห้องเรียนและห้องพักของคุณครูพร้อมวิวเคารพธงชาติหลักล้าน
แพที่ 2 เป็นห้องเรียนที่เด็กๆ ทุกชั้นจะมานั่งเรียนรวมกัน
แพที่ 3 ห้องสมุด แต่ขออภัยจริงๆ รูปห้องสมุดของเรามีรูปนี้รูปเดียวจริงๆ หนังสือเยอะมาก ขาดแค่คนสอนอย่างเดียวจริง ๆ
แพที่ 4 ห้องครัว
เดินเข้ามาก็จะเป็นที่ทานข้าว ทำกิจกรรมมีดาดฟ้าข้างบนด้วยนะ
ดาดฟ้าขึ้นไปถ่ายรูป ชมวิวแม่น้ำ ภูเขา
แพที่ 5 ต้องขออภัยจริงๆ ไม่มีรูป แพนี้เป็นห้องเก็บที่นอนหมอนมุ้งบ้างและงูบ้างอะไรบ้าง ฮ่าา
มีคำถามเต็มหัวไปหมด มีโรงเรียนอยู่ที่นี่ อยู่ในน้ำแบบนี้จริงๆหรอเนี่ย และไม่นานก็ได้คำตอบ โรงเรียนจริงๆ ด้วย วิ่งจับกันรอบแพเลย เจ้าอาร์ตและโมโม่เด็กน้อย อ.2 ของพวกเรานั่นเอง
Advertisement
Advertisement
เด็กๆ ทุกคน ทำให้ที่นี่มีชีวิตชีวา เป็นเสียงหัวเราะเล็กๆ ที่ดังมากท่ามกลางความเงียบสงบที่ห่างไกลเช่นนี้
คุณครูน้อย ครูหนึ่งเดียวผู้เป็นหัวใจของโรงเรียนที่ขับเคลื่อนและดูแลทุกๆ อย่างของที่นี่ ครูน้อยเป็นครูที่สอนมันทุกวิชา พ่อครัว ภารโรง ช่างประปา ช่างไฟ ครูน้อยเป็นทุกอย่างจริงๆ รวมถึงเป็นหมอนนุ่มๆ ให้โมโม่ด้วย
ที่นี่เป็นเหมือนบ้านหลังที่สองของเด็กๆ พวกเขากิน นอนกันอยู่ที่นี่ ดูแลกันและกัน
5 คืน 6 วัน กับชีวิตบนสายน้ำ
พวกเราแบ่งกลุ่ม จัดเวรกันทำอาหารเช้า กลางวัน เย็นตัวแทนกลุ่มละคน ที่เหลือก็ไปสอนเด็กๆ ในชั้นของตัวเอง โดยมีครูน้อยคอยดูแลอยู่ห่าง ๆ ซึ่งโดยปกติแล้วครูจะเป็นคนทำอาหารให้เด็กๆและดูแลเด็กยันเข้านอนในทุกวัน
8.00 เคารพธงชาติ จากนั้นก็เข้าห้องเรียน ทำทุกอย่างเหมือนโรงเรียนทั่วไปยกเว้นก็แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ พร้อมภูเขาเรียงรายซ้อนกันตรงหน้า ความสงบที่ปราศจากเสียงรบกวนใดๆ ยกเว้นก็แต่เสียงเรือหางยาวที่บอกให้รู้ว่าที่นี่ยังคงมีวิถีชีวิตท่ามกลางสายน้ำที่ยังคงดำเนินไปพร้อมๆ กับความวุ่นวายในเมืองหลวงยังกับคนละโลก
ในทุกๆ วัน พวกเรางัดทุกอย่างที่เตรียมมา มาสอนเด็กๆและใช้เวลาอยู่ด้วยกันตั้งแต่ตื่นนอนจนส่งกันเข้านอน
จากครูกับนักเรียนกลายเป็นลูกพี่กับลูกน้อง จากคนแปลกหน้ากลายเป็นคนที่พาเข้านอน
ก่อนนอนแวะมาเล่นกันนิดนึง
หลังเลิกเรียนวิชาดนตรีน้องอย่างเก่ง จ้วงไม่หยุดมีพวกเราตรงไหน มีเด็กๆอยู่ตรงนั้นเช้ามานั่งสมาธิครูน้อยได้พักบ้าง
Last Day
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ ด้วยอารมณ์ปกติจนกระทั่งจวนถึงเวลาที่เราจะต้องกลับ พวกเราร้องเพลงให้น้องๆ และคุณครู แต่ทำไม ร้องไปๆ อะไรเปียก ๆ ไหลลงมาที่แก้ม ฮ่าา
พวกเราโดยเฉพาะสาวๆ ร้องไห้กันเป็นแถว กลั้นแล้วนะ แต่ไม่ไหวจริงๆ ไม่รู้อะไรใน 5 คืน 6 วันนี้ทำให้เรารู้สึกผูกพันกับเด็กๆ
จนถึงเวลาลงเรือเด็กๆ มาส่งกันที่ท่าน้ำหน้าโรงเรียน บ๊ายบายกันไปมา จนเรือแล่นออก มีคนแอบร้องไห้เงียบๆโดยที่คิดถึงแต่อีกฝั่งบนโรงเรียนว่าพวกเขาจะเงียบเหงากันแค่ไหนหลังจากพวกเราออกมา
เด็กๆ จะเหงามั้ย โรงเรียนคงเงียบน่าดูตอนพวกเราไป
5 คืน 6 วัน กับจุดเริ่มต้นของความผูกพัน ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่อาจจะไม่ได้เปลี่ยนชีวิตใคร แต่อย่างน้อยในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ เราเชื่อว่าในความทรงจำของพวกเขาเหล่านั้น อย่างน้อยจะมีฉันอยู่ด้วย มีฉันที่เข้ามาทำให้ช่วงเวลาเล็กๆ ของเขาได้มีความสุขเพิ่มขึ้นในโลกที่พวกเขาอยู่
และในความทรงจำของฉันเองช่วงเวลานั้น รอยยิ้มนั้น สายตานั้น มันทำให้ฉันได้รู้ตัวเองว่าคุณค่าของฉันอยู่ตรงไหน คุณค่าของฉันอยู่ที่ฉันไม่ใช่กับใครบางคนที่เดินจากไป ...
เครดิตภาพปกและภาพประกอบจากผู้เขียน
เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !
ความคิดเห็น