ผมเห็นผี

ผมรู้สึกตัวขึ้นมาบนเตียงในห้องสลัวๆ อากาศหนาวสุดขั้วหัวใจ​ มองไปรอบๆ เห็นหลายเตียงเหมือนกัน​ ทุกเตียงมีร่างนอนผ้าคลุมตั้งแต่หัวยันเท้า​ ซี้ด.. โอย.. เจ็บปวดทั้งตัวเหมือนจะขาดสะบั้น​ ที่นี่มันที่ไหน​ ทำไมมาอยู่นี่​ ผมค่อยๆ พยุงลุกขึ้นทั้งที่ยังปวดระบม​ ข้างหน้ามีประตู มีช่องกระจกเล็กๆ เราจะมานอนบ้าที่นี่ทำไม​ ออกไปดีกว่า

ออกมาข้างนอกค่อยอุ่นหน่อย​ ทางเดินซ้ายขวาโล่งยาวมีห้องต่างๆ เรียงราย​ติดป้ายตามหน้าห้อง​ ผ่าตัด​ สูตินารี​ เอ็กซเรย์​ เฮ่ย! นี่มันโรงพยาบาลนี่หว่า​ บ้าเรอะ​ ผมมานอนนี่ทำไม​ นึกยังไงก็ไม่ออกว่าเจ็บป่วยโรคอะไร​ ข้างหน้ามองเห็นพยาบาลกำลังเข็นรถคนไข้มา​ ผมควรไปถามเขา

"คุณพยาบาล.. คือว่า...."

"กรี๊ดดด... ดดดด..." อ้าว​ เธอร้องลั่น​ หันหลังโกยอ้าว​ คนไข้ที่นั่งรถเข็นมาตาเบิกโพลงน้ำลายฟูมปากคอพับคออ่อนแน่นิ่งไป

"อย่าคิดอะไรมากเลย​ ไปวัดเถอะ​ คืนนี้สวดคืนสุดท้ายแล้ว​" ไอ้ชัยพูดเหมือนปลอบเธอ​ เธอพยักหน้า​อย่างเงียบๆ​ จะไปวัดงานศพใครกัน​ ใครตาย​ นี่เกิดเรื่องอะไรกัน​ ไม่ได้สิต้องไปด้วย​

ที่วัด​ คนมากันหนาตา​ ส่วนใหญ่ผมรู้จักทั้งนั้น​ ทั้งเพื่อนทั้งญาติ​ ดูทุกคนพูดปลอบภรรยาผม​ เธอร้องไห้ตลอด​ตาบวมเป่ง

"ไม่น่าเลยนะ​น่าสงสารจริงๆยืนข้างถนนแท้ๆรถมันยังเสียหลักพุ่งเข้ามาชนจนได้"

"ตัดใจบ้างนะเอ๋ ยังไงเจ้าพลก็ไปดีแล้ว​ เธอทุกข์มากไป​ วิญญาณมันจะยิ่งห่วง" นั่นเขาพูดอะไรกัน​ เขากำลังพูดถึงผมอยู่นะ​ ตายบ้าอะไรก็ผมยืนอยู่นี่​

"เฮ้ย​ พูดไรว้อย​ ตายบ้าอะไรก็ข้าอยู่นี่ไง​ นี่ๆ " ผมวิ่งเข้าไปหาพวกเพื่อน​ คิดว่าจะผลักอกมัน​ แต่.. ผมวิ่งผ่านร่างทะลุไป​ อะไร​ อะไรนี่​ เฮ้ยๆ​ ข้าอยู่นี่​ ดูเหมือนไม่มีใครเห็นผมเลย​ นี่หมายความว่า..

"ใช่แล้ว​ นายตายไป 3 วันแล้ว​" เสียงพูดนั่นมาจากนอกศาลา​ นั่นมันพวกผีที่โรงบาลนี่นา​ "รถสิบล้อชนนายร่างเละตายคาที่เลย"

"ไปเถอะ​ ถึงเวลาที่เจ้าต้องไปแล้ว"

รอบๆ นอกศาลาผมเห็นพวกผี​ วิญญาณเต็มไปหมด​ ผมตายแล้วจริงๆ​ ที่ผมเห็นผีมาตลอดเพราะ​ ผีย่อมเห็นผีน่ะเอง​ ผมคงต้องไปทางของผมจริงๆ แล้วสิ...