#หีบหลอนซ่อนเรื่อง ความจริงใต้สะพาน

#หีบหลอนซ่อนเรื่อง ความจริงใต้สะพาน

ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ารุ่นพี่ที่สนิทกันมาเกือบสิบปี มีประสบการณ์ลึกลับชวนหลอนมากมายขนาดนี้ อาจเพราะว่าเราไม่ได้พูดคุยกันถึงเรื่องนี้บ่อยสักเท่าไหร่ หรือเพราะเธอไม่รู้ว่าผมนั้นชอบฟังและเสพเรื่องราวลี้ลับมากขนาดไหน กระทั่งวันหนึ่ง เธอได้รับรู้ว่าความชอบในเวลาว่างของผมคือการที่ได้นั่งฟังหรือดูรายการเกี่ยวกับผีๆ และก่อนนอนชอบเปิดเรื่องเล่าผีค้างเอาไว้ เธอจึงมีเรื่องที่อยากจะเล่าให้ผมฟังมากมาย และผมเองก็ไม่เคยจะปฏิเสธสิ่งเหล่านั้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เรื่องนี้เกิดขึ้นที่อุตรดิตถ์ พี่นัท (อนุญาตให้ใช้ชื่อจริงได้) ยังเป็นเพียงวัยรุ่นที่ชอบเล่นสนุกสนานไปวันๆ และชอบเล่นอะไรห้าวๆ เหมือนผู้ชาย เธอจึงรวมกลุ่มกับเพื่อนไปเล่นน้ำที่ใต้สะพานกลางหมู่บ้าน น้ำที่นี่แม้จะไม่ใสเท่าไหร่แต่ก็ไม่ลึกจนน่ากลัว ผู้ปกครองจึงวางไว้ให้บุตรหลานออกมาสนุกสนานกันได้ ด้วยความคึกคะนอง กิจกรรมแข่งกันจับปลามือเปล่าจึงเริ่มขึ้น

ผ่านไปสองสามวัน เสียงที่ทุกๆ คนได้ยินนั้นเริ่มเปลี่ยนไป จากเสียงฝีเท้าที่เรียบร่าง มีจังหวะจะโคนที่เนิบนาบ เริ่มเปลี่ยนไป เป็นการเดินเร็วสลับช้า คล้ายการกระโดดโลดเต้นไปรอบๆ บ้าน ยิ่งเวลาผ่านไปทุกๆ อย่างก็เริ่มน่ากลัวขึ้นเป็นทวีคูณ เมื่อพี่นัทและกลุ่มเพื่อนเริ่มได้ยินเสียงเรียกชื่อและชวนให้ออกไปเล่นกันอย่างสนุกสนาน

ความกลัวอย่างสุดขีดทำให้เด็กๆ ตัดสินใจบอกพ่อแม่ตัวเอง นั่นจึงทำให้ทุกคนต้องถูกพ่อแม่พาไปหา “แม่ขา” คนเฒ่าคนแก่ประจำหมู่บ้านที่มีวิชาอาคมแกร่งกล้า ให้แม่ขาช่วยตรวจดูซ่ามันเกิดอะไรขึ้น

เพียงคำเดียวที่แม่ขาทักว่า “ทุกคนไปทำอะไรที่สะพานมา” ก็ทำให้พี่นัทนึกย้อนกลับไปได้ว่า ของเล่นที่เธอหยิบขึ้นมาแล้วโยนทิ้งนั่นอาจจะเป็นสาเหตุก็ได้

จากคำบอกเล่าของผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้าน สะพานแห่งนั้นในอดีตอันยาวนานมีการพบศพเด็กทารกคนหนึ่งมาเกยค้างไว้ที่ตลิ่งทั้งที่ฝนตกหนักและน้ำแรงพัด เด็กกลับไม่ลอยไปไหน ทำให้ชาวบ้านเชื่อว่าเป็นเรื่องราวความอาถรรพ์ นำของเล่นไปไหว้ นำดอกไม้ไปกราบวิญญาณเด็กคนนั้น ถูกหวยไปก็หลายราย แต่ที่น่าสะเทือนใจก็คือในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมานั้นไม่ได้มีเด็กแค่คนเดียวที่ตาย เพราะว่ามีการพบศพเด็กทารกไม่ต่ำกว่าสามครั้งในช่วงเวลาที่ผ่านมา ตรงนั้นจึงอาจจะเป็นสถานที่รวมวิญญาณของเหล่าเด็กๆ ก็ว่าได้

แม่ขาช่วยเด็กๆ อาบน้ำมนต์ และให้ศีลให้พร ก่อนจะให้ทุกคนกลับบ้านไป แต่เรียกพี่นัทเอาไว้แล้วบอกบางอย่างกับเธอ หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ก็ไม่มีใครพบเจอเรื่องราวประหลาดนั้นอีกเลย และท่าน้ำใต้สะพานก็กลายเป็นสถานที่ต้องห้ามของพี่นัทและผองเพื่อนไปโดยปริยาย

ทว่าเรื่องราวมันคงไม่สงบสุขเพียงเท่านั้น พี่นัทเลาต่อว่าที่แม่ขาเรียกเธอเข้าไปนั้นก็เพื่อบอกว่า “ทำบุญให้ลูกบ้างนะ”

พี่นัทหน้าชาไปทั้งแถบ เพราะเรื่องที่แสนเลวร้ายในฐานะแม่ของเธอนี้เธอไม่ได้บอกใครว่าเธอเคยเอาเด็กออกเนื่องจากความไม่พร้อม ดังนั้นเสียงที่เธอได้ยินนั่นอาจจะไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นลูกของเธอเอง

หลังจากนั้นเธอก็ทำบุญให้กับดวงวิญญาณที่ลาลับ ยอมเปิดเผยเรื่องนี้เพื่อให้ทุกๆ คนได้รับรู้ว่าเวรกรรมไม่ได้หายไปไหน มันยังคงตามติดพวกเราอยู่เสมอ

แม้เรื่องราวจะผ่านมานานกว่าสิบปี และพี่นัทก็ผ่านเรื่องราวสยองขวัญอื่นๆ มา ก็ยังปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอยังคงนึกถึงเรื่องนี้

ทั้งในบางคืน เธอยังได้ยินเสียงเรียก “แม่” ด้วยสุ้มเสียงตัดพ้ออีกด้วย เพราะปัจจุบันเธอมีครอบครัวและลูกสาวคนใหม่แล้ว แต่เธอก็ยังทำบุญให้ลูกคนนั้นเสมอ และภาวนาตั้งมั่นว่าขอให้ทั้งสองได้กลับมาเป็นแม่ลูกกันอีกในภพนี้ แล้วเธอจะแก้ไขทุกอย่างให้ดีที่สุด เท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำเพื่อลูกได้

ผมนิ่งเงียบฟังเรื่องราวเหล่านั้น ทั้งรู้สึกหวาดกลัวและอิ่มเอมในจิตใจ เพราะหากเธอไม่ไปเล่นน้ำและพบเจอเรื่องนั้น เธอคงลืมอดีตที่แสนเลวร้ายกับเธอไปแล้ว รู้มาที่หลังอีกว่าที่ตรงสะพานนั้น ชาวบ้านกล่าวขานว่ามีประตูเมืองลับแลซ่อนอยู่ และแม้ว่าตอนนี้พี่นัทจะกลายเป็นสาวเต็มตัวแล้ว แต่หากได้กลับไปหมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่ในวัยเด็ก...เธอก็ยังคงหวาดกลัวสะพานนั้นอยู่ดี

เรื่อง น้องหีบ(พี่นัท)

ภาพ ขอบคุณภาพสวยๆ จาก Pixabay