#หีบหลอนซ่อนเรื่อง มาลัยสด ขนนก ห้องดับจิต

#หีบหลอนซ่อนเรื่อง มาลัยสด ขนนก ห้องดับจิต

ครั้งหนึ่งเมื่อช่วงเรียนม.ปลาย พี่นัทกับกลุ่มเพื่อนมักชวนกันไปทำกิจกรรมล่า ท้า เรื่องลึกลับเพื่อพิสูจน์ความกล้ากัน หากเมื่อเทียบกับสมัยนี้ก็คงจะเป็นเพจพิสูจน์ผีอันดับต้นๆ เพราะว่าในจังหวัดอุตรดิตถ์ ถ้าที่ไหนเฮี้ยน ที่ไหนใกล้บ้าน ก็ต้องรวมกลุ่มกันไปทันที และเรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ เป็นการพิสูจน์ผีครั้งสุดท้าย ที่ทำให้ทุกๆ คนนั้นต้องถูกพ่อแม่จับแยกย้ายจากกันไปอีกนาน

โรงพยาบาลขึ้นชื่อว่าเป็นสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยเรื่องราว มีคนมากมายเกิดที่นี่ กระทั่งตายที่นี่ มันคือแหล่งรวบรวมพลังงานวิญญาณแทบทุกประเภทเอาไว้ และโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ ก็ได้ปิดตัวลงด้วยคำบอกเล่ามากมาย ทั้งไม่มีทุนบริหาร พิษเศรษฐกิจ หรือเรื่องราวลี้ลับอีกมากมาย

พี่นัทและเพื่อนๆ เริ่มเข้าสำรวจตั้งแต่ชั้นล่าง ทุกๆ อย่างดูวังเวง น่ากลัวอยู่ตลอดเวลา ด้วยความที่เป็นโถง เสียงฝีเท้าจึงสะท้อนก้องไปมาน่าขนลุก กระทั่งเพื่อนตัวเด่นที่ชื่อว่า “เบียร์” ชวนให้ไปที่จุดซึ่งน่ากลัวมากที่สุดของโรงพยาบาล “ห้องดับจิต” มองจากกระจกขุ่นมัวภายนอกนั้น ในห้องมีแต่ตู้เก็บศพสี่เหลี่ยมเรียงราย  เป็นช่องแช่เย็นศพ หนึ่งในนั้นเกือบกรี๊ดขึ้นมาเมื่อดันมองไปเห็นมามีพวงมาลัยมะลิสดๆ คล้องอยู่ที่หนึ่งในตู้แช่ศพนั้น...แสดงว่ามีคนมาที่นี่

จู่ๆ เสียงครางฮือแว่วขึ้นมา ผู้หญิงในกลุ่มร้องกรี๊ดด้วยความขวัญเสีย แต่เบียร์ก็ยิ่งสนุกชวนกันเล่นผีด้วยแก้วด้วยกระดานที่นำมาด้วย แต่จนแล้วขนรอด ก็ไม่มีอะไรปรากฏออกมา แก้วนิ่ง ทุกอย่างเงียบจนเหมือนว่าจะเป็นปกติ กระทั่งบานประตูกระจกเก่าคร่ำปิดลงกระแทกอย่างแรง เกิดเสียงเพล้ง บานกระจกแตกกระจาย โทรศัพท์ของ “ซอ” ก็ดังขึ้น เมื่อเธอรับสายของแฟนเธอที่โทรเข้ามา ซึ่งนั่นก็คือแฟนเธอ ก็มีแต่คำด่าทอด้วยความเกรี้ยวกราด

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมแฟนเธอจึงรู้ว่าเธอมาที่นี้ เพราะเธอไม่ได้บอก หลังจากวางสาย เธอเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง แฟนของเธอถามว่า “มาทำอะไรที่โรงพยาบาล รู้ไหมว่าคนที่นี่ไม่มีใครพอใจเลย ออกมาก่อนเที่ยงคืน ไม่งั้นเขาจะเอาพวกมึง”

นั่นเพราะว่าแฟนของซอทำงานเป็นเจ้าหน้าที่อาสาฯ จึงทำให้เขาต้องพบเจอกับความตายและอุบัติเหตุตลอดเวลาทำให้เขาต้องเลี้ยงกุมารไว้ และกุมารนั่นแหละที่เป็นคนไปบอกให้แฟนของซอโทรตาม

พี่นัท หวาน ฝ้าย ไปนั่งพักที่บ้านของหวาน เพราะอยู่ละแวกเดียวกัน แต่แล้วจู่ๆ แม่ของหวานที่กำลังเอาน้ำมาเสิร์ฟก็ปล่อยเหยือกน้ำพลาสติกจนตกแตกกระจายแล้วทรุดนั่งยองๆ ทำท่าทางเหมือนเคี้ยวหมากหยับๆ ทั้งๆ ที่อายุอานามแม่ของหวานเพิ่งสามสิบปลายๆ เท่านั้น หวานรีบขอตัววิ่งไปตามน้ามา เมื่อจู่ๆ แม่ของหวานก็ตะโกนกร้าวว่า “กูไม่ใช่แม่มึง”

เหตุการณ์นั้นทำเอาทุกอย่างวุ่นวายไปหมด ต้องจุดธูปขอขมาและให้ทุกๆ คนไปจุดธูปกลางแจ้งที่โรงพยาบาลเพื่อขอขมาอีกด้วย เรื่องราวจึงจบลงแค่ไหน

หลังจากนั้นโรงพยาบาลแห่งนี้ก็ทำการกั้นรอบบริเวณเพื่อไม่ให้ใครเข้าไป แต่เรื่องมันผ่านมานานแล้ว พี่นัทจึงไม่รู้ว่าที่แห่งนั้นเปลี่ยนแปลงอย่างไร แต่ที่แน่ๆ แม่ๆ ของทุกๆ คนสั่งห้ามเจอกันและชวนกันไปไหนอย่างเด็ดขาด เพราะเรื่องแบบนั้นไม่ควรไปกล้าลองดี

นี่เป็นเพียงหนึ่งในสิบๆ เรื่องที่ผมได้รับฟังมาจากพี่นัท เธอเป็นคนเล่าเรื่องได้สนุก และเก็บรายละเอียดความทรงจำได้ดี อีกทั้งแววตาและความหวาดกลัวที่แสดงออกมานั้นผมมั่นใจว่าเธอไม่ได้โกหก ดังนั้นครั้งหน้าผมคงมีโอกาสมานั่งรับฟังประสบการณ์หลอนๆ เพื่อนำมาถ่ายทอดในรูปแบบเรื่องเล่าให้ทุกๆ คนได้อ่านกันนะครับ

ปล. โรงพยาบาลแห่งนี้อยู่ในจังหวัดอุตรดิตถ์ ถ้าอยากทราบว่าที่นี่คือที่ไหน ใช้คีย์เวิร์ดค้นหาดูนะครับ ไม่ยาก แล้วถ้าอยากลองดี...ก็เชิญ

เรื่อง น้องหีบ (พี่นัท)

ภาพ ขอบคุณภาพจาก Pixabay