เขียนถึงคุณปู่

141

อภิสิทธิ์ สุขสวัสดิ์ กาญจนพันธุ์

03 มิ.ย. 2022|3 min read

อ่านบทความอื่นจาก อภิสิทธิ์ สุขสวัสดิ์ กาญจนพันธุ์

คัดลอกลิงค์

แจ้งตรวจสอบ

ปู่ได้จากผมไปนานแล้ว แต่ทำไมผมยังคิดถึงปู่อยู่แปลกไหม!

ภาพความทรงจำต่างๆ ของปู่ยังชัดเจนอยู่เลย แม้ว่าปู่จะจากผมไปแต่มันก็ยังอยู่ในความทรงจำ ปู่ยังอยู่ในความฝันผมเสมอ ทุกครั้งที่ผมนอนหลับและได้ฝันถึงปู่ มันทำให้ผมรู้สึกเสมือนว่าปู่ยังไม่ได้จากผมไป

เป็นภาพที่ตัดต่อไว้เมื่อตอนปู่เสียชีวิต ตอนนี้ก็ประมาณ 10 ปีแล้วที่ผมไม่มีปู่อยู่ข้างๆ เมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ผมเป็นคนที่ติดปู่ ชอบอยู่กับปู่มาก คงเป็นเพราะปู่ตามใจผมมากเกินไปหรือเปล่า ผมคงเป็นหลานรักคนหนึ่งของปู่ ผมได้ใกล้ชิดกับปู่มากที่สุด ผมชอบไปไหนมาไหนกับปู่

ตอนนี้ผมโตแล้ว ผมอยากถ่ายรูปกับปู่บ้าง แต่ทำได้แค่ตัดต่อ ผมเชื่อว่าทุกคนต้องเคยสูญเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ถูกพรากจากคนที่รักมากที่สุดในชีวิตไป ภาพเหตุการณ์ในอดีตมันยังคงติดตาผมอยู่ ณ ในช่วงเย็นของวันนั้นผมได้เลิกเรียนแล้วเดินทางกลับบ้าน เมื่อถึงที่บ้านบรรยากาศตอนนั้นมันเงียบมาก เพราะไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลย สิ่งที่ผมทำอย่างแรกก็คือ ผมรีบเดินเข้าไปหาปู่ จังหวะที่ผมเดินเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของปู่ ผมได้เหยียบน้ำซึ่งเป็นฉี่ของปู่ที่เรี่ยราดเต็มพื้น ( คนโบราณเขาเรียกว่าธาตุไฟแตก มีทั้งเหงื่อ ฉี่ออกมา เป็นสัญญาณบอกถึงคนใกล้ตาย ) ซึ่งในตอนนั้นผมก็ยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับปู่ผมกันแน่ ในใจผมคิดว่าปู่คงจะอั้นฉี่ไม่ไหวเลยฉี่ราดในห้องนอน

สักครู่ก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกผมมาจากข้างนอก "บ่าว บ่าว บ่าว …" นั่นก็คือเสียงของคุณยายที่อาศัยอยู่ใกล้กับบ้านปู่ ผมจึงรีบวิ่งไปหายาย แล้วยายก็ได้บอกกับผมว่า ปู่เข้าโรงพยาบาล ตอนนั้นใจผมแทบสลาย มือไม้สั่นไปหมด ได้แต่ถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปู่ ปู่ผมเป็นอะไรทำไมต้องเข้าโรงพยาบาล ผมได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้ปู่เป็นอะไรเลย

ต่อมาพ่อและแม่ก็ได้มารับผมไปเยี่ยมปู่ที่โรงพยาบาล หมอก็ได้บอกว่าปู่เป็นอัมพาตจากโรคหลอดเลือดในสมองแตก อัมพาตครึ่งซีก ทำให้สมองบางส่วนที่ทำหน้าที่ควบคุมการทำงานของร่างกายตายไปและหยุดสั่งงาน มันทรมานดีนะที่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ และในครั้งแรกที่ผมได้เดินเข้าไปหาปู่ในโรงพยาบาล ผมก็ทำอะไรไม่ถูกเลย ผมได้แต่จับมือของปู่เอาไว้ ได้แต่ภาวนาให้ปู่ฟื้นกลับมาอยู่กับผมอีกครั้ง ในขณะนั้นมีน้าซึ่งยืนอยู่ข้างปู่ น้าได้กระซิบข้างหูปู่ บอกกับปู่ว่า "บ่าวมาหาแล้วนะ" ผมมองไปที่ใบหน้าของปู่น้ำตาปู่ก็ไหลออกมา ตอนนั้นมันทรมานบีบหัวใจเหลือเกิน จนวินาทีสุดท้ายที่ปู่ต้องจากไปต้องจากโลกนี้ไปจริงๆ มันโคตรทำใจยากมาก ผมเสียใจที่ผมไม่มีโอกาสได้บอกรักปู่ แต่ทุกการกระทำทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับปู่ ปู่ก็คงรับรู้ได้ใช่ไหมว่าผมรักปู่มากแค่ไหน แม้แต่ลุงๆ ป้าๆ เขาก็ยังดูออกเลย เขาบอกว่าผมนั้นรักปู่มากกว่าพ่อแม่ผมอีกนะ

ปู่จะอยู่ในความทรงจำหลานตลอดไป ก่อนวันเกิดเหตุ ปู่ผมยังแข็งแรงเดินไปไหนมาไหนได้ปกติ และจู่ๆ ก็อาการทรุดหนัก มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วมาก คนเราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร จะเกิดอะไรขึ้นกับเราเมื่อไหร่ อนาคตข้างหน้าอาจจะเกิดสิ่งที่ไม่คาดคิดกับตัวเราเองก็ได้ ดังนั้น เราควรทำทุกวันให้มีความหมาย อย่าปล่อยให้เวลาสูญเปล่า โชคชะตาจะเล่นตลกกับเราเมื่อไหร่ก็ได้ วันนี้โชคดี วันหน้าก็อาจโชคร้าย ในโลกนี้ไม่มีใครที่จะโชคดีได้เสมอไป

ตั้งแต่เกิดมาก็มีแค่ภาพนี้ภาพเดียวที่ได้ถ่ายคู่กับปู่ ตั้งแต่เกิดมาก็มีภาพนี้ภาพเดียว ที่ผมได้ถ่ายรูปคู่กับปู่ ผมคิดถึงกอด อ้อมกอดของปู่เป็นกอดที่อบอุ่น ผมมีความสุข ผมรู้สึกปลอดภัยเวลาที่ได้อยู่กับปู่ มันไม่มีใครที่จะแทนที่อ้อมกอดปู่ผมได้เลย คิดถึงบรรยากาศเวลาทานข้าว ทุกครั้งเวลาที่ทานข้าวจะทานกันพร้อมหน้าพร้อมตา มีพ่อ แม่ ปู่ และผม ส่วนผมนั้นก็จะคอยยกกับข้าว และเก็บเวลาทานเสร็จเสมอ คิดถึงตอนที่นั่งเรือไปหาปลากับปู่ในป่าพรุ ผมต้องรีบตื่นตั้งแต่หัวรุ่ง เพื่อที่จะเดินทางไปหาปลากับปู่ในป่าพรุควนเคร็ง คิดถึงช่วงเวลาที่ได้ไปไหนมาไหนกับปู่ ผมติดปู่หนักมาก ปู่ไปทำงานผมก็ไปกับปู่ แม้กระทั่งปู่เข้าห้องน้ำผมก็ยังจะตามปู่เข้าไปด้วย.

ครั้งล่าสุดได้นอนหลับฝันถึงปู่ ฝันว่าได้นั่งรถกับปู่ ในฝันผมรู้ว่าปู่เสียไปแล้ว ผมจึงได้แต่กอดปู่ แล้วน้ำตาผมก็ไหล ผมได้จ้องมองที่ใบหน้าปู่ แล้วปู่ก็มองมาที่ผมพร้อมกอดผมไว้แน่น ผมอยากให้ความฝันครั้งนี้เป็นความจริง แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ ยอมรับความจริง...

จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมในครั้งนั้น ผมอยากฝากถึงคนที่กำลังเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบที่ผมเคยผ่านมา หรือคนที่กำลังสูญเสียคนที่รักในตอนนี้ สิ่งแรกที่ควรทำก็คือ ต้องยอมรับกับความจริงให้ได้ ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นหลังการสูญเสียคนที่รักนั้นเป็นสิ่งปกติ เราต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดและยอมรับกับความรู้สึกเหล่านั้นว่าเป็นเรื่องของธรรมชาติ ซึ่งจะช่วยให้สามารถเดินหน้าต่อไปได้ ในบางครั้งการที่ได้ร้องไห้ออกมาบ้าง ก็ทำให้ได้ระบายความรู้สึกซึ่งช่วยปลดปล่อยอารมณ์และความกดดันต่างๆ ทำให้รู้สึกดีขึ้นได้ โดยไม่ต้องอายที่ร้องไห้เสียใจ เพราะน้ำตาก็ไม่ได้แสดงถึงความอ่อนแอเสมอไป

หรืออาจจะเขียนระบายความรู้สึกต่างๆ จากการสูญเสีย เพื่อช่วยผ่อนคลายความเจ็บปวดได้ และที่สำคัญคือ การจดจำและระลึกถึงคนที่จากไป อาจจะเก็บรูปภาพของคนที่รักไว้ เพื่อคอยย้ำเตือนถึงความทรงจำดีๆ ที่เคยมีร่วมกัน ความทรงจำแห่งความสุข เป็นอีกช่องทางหนึ่งที่สามารถช่วยเยียวยาความเศร้าได้ หรืออาจใช้วิธีอื่นๆ เพราะความเจ็บปวด ความเสียใจของแต่ละบุคคลจะไม่เหมือนกัน

หลังจากที่ได้ผ่านความโศกเศร้าเสียใจมาแล้ว ก็ให้รีบพยายามรักษาทำกิจวัตรประจำวันให้เหมือนเดิม ดำเนินชีวิตไปตามปกติ แม้อาจจะรู้สึกฝืนใจ แต่ก็ต้องทำต่อไป ดีกว่าการที่ต้องหยุดนิ่ง ไม่ทำอะไรเลย และคิดวนเวียนไปเรื่องเศร้าๆ ก็จะยิ่งทำให้โศกเศร้ามากขึ้น

ดังนั้น ไม่ว่าประสบการณ์ความเศร้าโศกเสียใจของเราจะเป็นอย่างไร สิ่งสำคัญมากที่สุดก็คือ ต้องให้เวลากับตัวเอง และปล่อยให้เป็นกระบวนการคลี่คลายไปตามธรรมชาติ แล้วเราจะปรับตัวและก้าวผ่านสถานการณ์ที่ยากลำบากในช่วงหนึ่งของชีวิตนี้ไปได้ อย่างไรก็ตาม หากทำตามวิธีต่างๆ แล้วยังรู้สึกเจ็บปวด เศร้า เสียใจ ก็ควรต้องไปพบจิตแพทย์ หรือนักจิตวิทยา เพื่อขอรับคำปรึกษา หาแนวทางที่จะช่วยให้ตนสามารถกลับไปดำเนินชีวิตประจำวันได้ตามปกติ.

ชีวิตนี้สั้นนัก อยู่ด้วยกันไม่นานก็ต้องลาจาก ชีวิตเปรียบเหมือนน้ำค้างที่สดใสในยามเช้า พอยามสายก็หายไป ชีวิตเหมือนกับพยับแดด มองไกลๆ เหมือนมีตัวตนน่าสนใจ แต่พอเข้าไปใกล้กลับเหมือนแต่ความว่างเปล่า