อื่นๆ
เด็กวัด Dek Wat
เด็กวัด ก็คือ ลูกศิษย์วัด หรือเด็กๆ ที่อาศัยอยู่กับพระภิกษุ และมีหน้าที่คอยรับใช้พระภิกษุในวัด
หน้าที่ของเด็กวัดคืออะไร สำหรับผมนั้นคือ ช่วยทำกิจการที่พระภิกษุทำเองไม่ได้ หรือไม่ก็แบ่งเบาภาระให้ท่าน เช่น ช่วยสะพายย่ามที่ใส่กับข้าวตอนเช้า การจัดสำรับถวายพระ การดูแลความสะอาด ในบริเวณกุฏิและภายในวัด ซักผ้าผ่อนให้ท่าน เตรียมน้ำปานะ ช่วยทำบัญชีและเอกสารต่างๆ ส่วนตัวผมเองพอที่จะถนัดในด้านคอมพิวเตอร์ สามารถออกแบบ ตัดต่อ พิมพ์ฎีกา ทำหนังสือสวดมนต์ เป็นต้น เพื่อเป็นการอำนวยความสะดวกแก่พระภิกษุ และช่วยลดรายจ่ายให้กับทางวัด
ผมต้องตื่นเช้าทุกวัน เพราะติดตามพระภิกษุไปบิณฑบาต ผมต้องลุกมาเตรียมจัดย่ามเดินตามท่านแต่เช้า ระยะทางค่อนข้างไกลเนื่องจากตอนนั้นยังไม่มีรถจักรยานยนต์ ผมกับท่านจึงต้องเดินทางลัดเข้าไปในป่าเพื่อไปบ้านนู้นไปบ้านนี้ น้ำค้างในยามเช้าช่างหนาวเย็นเป็นที่สุด แต่ปัจจุบันอะไรๆ ก็เปลี่ยนแปลงไป ได้มีรถจักรยานยนต์ จะทำอะไรก็สะดวกขึ้นเยอะ
Advertisement
Advertisement
ผมนายอภิสิทธิ์ สุขสวัสดิ์ เริ่มมาเป็นเด็กวัดตั้งแต่อายุ 20 ปี ตอนนั้นผมได้สมัครเข้าเรียนศึกษาต่อระดับปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยมหามกุฎราชวิทยาลัย วิทยาเขตศรีธรรมาโศกราช ซึ่งอยู่ใกล้วัดป่าห้วยพระ การจะมาเป็นศิษย์วัดได้นั้น ก็มีพ่อแม่ พี่น้อง ที่รู้จักกับเจ้าอาวาส หรือพระภิกษุในวัด หรือมีเพื่อนที่เคยเป็นศิษย์วัด เป็นผู้แนะนำมา หรือเรียกได้ว่า “ผมมาตามสาย” จึงให้ผมได้มาอยู่วัดเพื่อเข้าเรียนต่อ ชีวิตการเรียนของผมก็หนีไม่พ้นที่จะต้องพึ่งวัด ผมได้ไปพักอยู่ที่วัดป่าห้วยพระ อยู่กับพระครูสังฆรักษ์เอกพงศ์ โสตฺถิโก (หนูแก้ว) ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่ห่างวัด เพราะว่าวัดได้ให้อะไรกับผมมากเกินกว่าที่ผมจะอธิบายได้ วัดคือบ้านของผม พระคือพ่อของผม ผมมีความผูกพันกับที่นี่ บ้านก็ไม่ต้องเช่า ข้าวก็ไม่ต้องซื้อ ปรึกษาหารือไม่ต้องเสียสตางค์ แต่ก็ต้องทำหน้าที่เด็กวัดให้ดีที่สุด ผมเองก็ยังรำลึกถึงบรรยากาศเก่าๆ เพื่อนเก่าๆ ที่ยังเหลืออยู่ในความทรงจำ ตอนนี้ทุกคนที่ได้มาเป็นเด็กวัด ต่างก็เรียนจบ แล้วออกไปเดินตามความฝันของตัวเองกันหมดแล้ว
Advertisement
Advertisement
ส่วนตัวผมเองก็ได้มีโอกาสอยู่ช่วยวัดต่อไป ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นที่นี่ แต่ผมรู้สึกได้ว่าผมผูกพันกับที่นี่ ความสุขของผมคือที่นี่ อาจเป็นเพราะผมเป็นคนที่มีบุคลิกเงียบๆ พูดน้อย ดูมีโลกส่วนตัวสูง มักจะไม่ค่อยเข้าสังคม มีนิสัยชอบเก็บตัว ผมไม่ได้ต้องการอะไรมากมายที่จะทำให้มีความสุข ผมชอบอยู่ที่นี่ หรือไม่ก็ขัดห้องน้ำมากกว่าการออกไปเที่ยวผับบาร์ที่มีคนเยอะ และเสียงดังสั่งเครื่องดื่มราคาแพง ความแตกต่างนี้ ทำให้ผมประหยัดเงินได้ดีกว่า ปัจจุบันผมทำงาน Part time งานพิมพ์ ถ่ายเอกสารทั่วไป หาเงินจากแอปโทรศัพท์มือถือ ขายของออนไลน์ รับจ้างทั่วไป และได้รับภารกิจอย่างหนึ่ง คือ ผมได้อาสาเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ผมได้ช่วยดูแลน้องมาตั้งแต่น้องอายุได้ 1 ปี น้องชื่อว่า “น้องน้ำมนต์” ซึ่งเป็นเด็กกำพร้า เจ้าอาวาสท่านได้รับอุปการะเลี้ยงดูไว้ ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องบังเอิญ หรือโชคชะตาที่ทำให้ผมได้อยู่ที่นี่ต่อไป แต่การที่เลี้ยงเด็กคนหนึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย ทำให้ผมได้เข้าใจถึงความรู้สึกของคนเป็นพ่อแม่ ว่าต้องเหนื่อยมากแค่ไหน สำหรับผมอาจมีเหนื่อยบ้าง ท้อบ้าง แต่ก็ต้องสู้ เพราะผมจะคอยเติมเต็มสิ่งดีๆ ให้กับน้อง หวังว่าต้องเติบโตไปมีอนาคตที่ดี คนเราเลือกเกิดไม่ได้ ดังนั้น เราต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุด อะไรที่ทำแล้วมีความสุข ก็ทำต่อไป ...
Advertisement
Advertisement
ชีวิตคนเรามีทั้งดีและไม่ดี แต่สำหรับผมสิ่งที่ดีจะต้องมีมากกว่า
เพราะผมตั้งใจทำความดี
ผมถูกสั่งสอนให้ทำความดีมาตั้งแต่เกิดจากพ่อแม่
พอมาอยู่กับพระท่านก็สั่งสอนให้ทำความดีมีจิตใจเมตตากรุณา
สุดท้าย ในนามเด็กวัดคนหนึ่งตั้งใจจะบอกบุญสำหรับท่านที่มีจิตศรัทธาสามารถร่วมทำบุญได้นะครับ เนื่องจากตั้งแต่มีการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด19 รัฐบาลได้ประกาศขอความร่วมมือให้วัดงดการจัดกิจกรรมต่างๆ แบบไม่มีกำหนด ทำให้ชาวบ้านไม่สามารถเข้าวัดเพื่อไปประกอบศาสนกิจได้ปกติ จึงทำให้วัดเริ่มประสบปัญหาขาดสภาพคล่องทางการเงิน มีแต่รายจ่ายประจำ แต่กลับไม่มีรายได้หรือเงินทำบุญจากชาวบ้านที่มาช่วยบำรุงวัด โดยเฉพาะค่าใช้จ่ายด้านสาธารณูปโภคต่างๆ เช่น ค่าน้ำ ค่าไฟ ดังนั้น ผมจึงขอเชิญร่วมบุญถวายค่าน้ำค่าไฟ ตามกำลังศรัทธา ขออานิสงส์การร่วมทำบุญค่าน้ำค่าไฟฟ้านี้จะส่งผลให้ท่านเป็นผู้ที่ไม่เศร้าหมองกับทางเดินของชีวิต ขอให้พบความสว่างไสวไม่มีทางตัน คิดนึกที่จะแก้ปัญหาได้ง่ายและมีทางออกเสมอ คิดจะทำการสิ่งใดขอให้สมหวัง และสำเร็จทุกท่านทุกคน สาธุ สาธุ สาธุ ครับผม
ภาพโดย : อภิสิทธิ์ สุขสวัสดิ์
ความคิดเห็น