ความทรงจำในสนามบินนราธิวาส

พอทำงานได้ประมาณสัก 3-4 เดือนฉันเริ่มชินกับคนในสนามบินและรู้จักคนทั้งสนามบิน โดยเฉพาะป้ามลแม่ของคนที่ฉันชอบชื่อว่าแอนนี่วันแรกที่ฉันเห็นเธอคือหน้าห้องน้ำหญิง แต่รู้จักจริงจังก็หน้าเกรดที่ฉันนั่งทำงานเขาเป็นคนชวนฉันคุยไม่รู้ว่าตอนนั้นเป็นจุดเริ่มต้นที่ฉันชอบเขาไหมวันนึงฉันมั่นใจว่าฉันชอบเขาฉันเลยสารภาพตอนนั้นเขาห่างเหินฉันมากเขาไม่เคยชอบเพศเดียวกันเลย แต่ด้วยที่ฉันชอบเขาฉันก็ทำดีกับเขาเสมอว่าฉันไม่ใช่ กว่าเราจะได้คุยกันแบบเดิมมันก็นานมากนะ ฉันก็ทักไปคุยกับเขาเสมอเรารู้จักกันได้ประมาณ 6 เดือน

สิ่งที่ทำให้จดจำแอนนี่ได้คือความแตกต่างฉันไม่เคยรู้จักใครไม่เคยเจอคนแตกต่างกันมากขนาดนี้ เพราะฉันรู้สึกว่าเธอคนนี้ผ่านเรื่องราวในความรู้สึกแย่ ๆ เหมือนกับตัวฉันตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้ตัวฉันยังไม่ลืมเธอคนนี้เลย และปัจจุบันฉันก็ทักหาเธอไปตลอดเพื่อให้ความสนิทของเราไม่ลดน้อยลงมีอะไรก็ช่วยเหลือกัน แนะนำให้กัน โดยเธอจะได้รู้ว่าคน ๆ นี้ไม่เคยหายไปไหน