เรือนร้าง บ้านผี

ประสบการณ์ผีๆ ของผมมีมาก เพราะบ้านอยู่ชนบทไกลปืนเที่ยง ติดตะเข็บชายแดนประเทศมาเลเซีย ติดป่าดิบชื้นที่ลึกลับซับซ้อน ของ อ.แว้ง จ.นราธิวาส และที่สำคัญปู่ผมเป็นหมอไสยเวทย์ จึงมีผู้ที่โดนผีเข้า ถูกทำของแวะเวียนมาหา มาเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟังเสมอ  เรื่องเรือนร้าง บ้านผี นี้ก็เช่นกัน

ในหมู่บ้านผมมีบ้านสวนอยู่หลังหนึ่ง ถูกทิ้งร้างหลายปี เป็นบ้านไม้ขัดแตะ สานด้วยไม้ไผ่ สภาพโอนเอนใกล้พังแหล่มิพังแหล่ ผมและเพื่อนๆ สมัยยังเป็นเด็กแม้กลัวบ้านหลังนี้ แต่แว้บเข้าไปในเขตรั้วบ้านสวนแห่งนั้นเสมอ เพราะมีผลไม้อยู่หลายต้น ทั้งกระท้อน และสังเกียด พูดชัดๆ คือ เข้าไปขโมยผลไม้นั่นแหละ แต่รีบเข้ารีบออกนะ และเป็นเฉพาะกลางวันตอนเที่ยงเท่านั้น จะทำไมล่ะคุณเอ๋ย สภาพบ้านที่ว่านั่นสิ โคตรวังเวง

และแล้วบ้านสวนก็มีเถ้าแก่จากในเมืองมาซื้อ เขาตั้งใจจะมาอยู่ในอีก 2 – 3 ปีข้างหน้า จึงส่งลูกน้องให้มาเฝ้าสวน ตัดหญ้า ดูแลต้นไม้ให้ดีก่อน แล้วบ้านร้างหลังนั้นก็ถูกปัดกวาดจนอยู่ได้ ลูกน้องของเถ้าแก่ เป็นคู่ผัวเมียวัยกลางคน ผมและเพื่อนๆ จึงมีโอกาสขึ้นไปบนบ้านหลังนั้น เหมือนจะไม่มีอะไรใช่ไหมครับ ไม่มีซะที่ไหนเล่า เพียงสัปดาห์เดียวเท่านั้นแหละ เป็นเรื่อง

ผีออกง่ายเนาะ ว่าไหม... ครับ ดูเหมือนง่าย แต่พอปู่กลับเท่านั้นแหละ น้าผู้ชายบ่นคันมือ แล้วดึงสายสิญจ์ออกเฉยเลย พอสายสิญจ์หลุด แกก็ใช้มือควักลูกตาตัวเอง ทั้งผม ทั้งพ่อกระโดดคร่อม ง้างมือน้าผู้ชายไว้ “กูจะเอาตามัน กูมองไม่ค่อยชัด มันต้องไปกับกู”

ผมกับพ่อจับน้าผู้ชาย ฝ่ายน้าผู้หญิงวิ่งไปตามปู่ ส่วนแม่ผม ยืนด่าผี... ได้ผลครับ น้าผู้ชายจ้องหน้าแม่ผมเขม็ง “ทำไม ผีเวร มึงจะทำไม” นั่นแหละเสียงแม่ผมด่าล่ะ

ปู่มาคราวนี้ ไม่ธรรมดา ให้ทุกคนจับขึงพืดน้าผู้ชายเอาไว้ แล้วแกก็ร่ายคาถางึมงำๆ จับใจความได้บางคำว่า “แกรู้จักกับพระอินทร์ และสามารถแปลงกายให้มือใหญ่ได้ ตาเป็นไฟได้ หากไม่ออกแกจะฟ้องพระอินทร์ และจะเผาผีไม่ให้ได้ผุดได้เกิด” ได้ผลครับ ผีออก

ผีออกจริงๆ ตลอดทั้งคืนน้าผู้ชายนอนสงบ รุ่งเช้าแกขอบคุณครอบครัวผม แล้วย้ายออกไปทันที ส่วนบ้านร้างหลังนั้นก็ถูกรื้อ ส่วนผมน่ะหรือ ไม่กล้ากลับไปขโมยผลไม้ในรั้วบ้านนั้นอีกเลย