หูฟังพยาบาท

เรื่องราวความพยาบาทนี่เป็นเรื่องที่เกิดกับครอบครัวของผม

ภาพโดยFree-Photos จากhttps://pixabay.com/th/photos/690685/

          เรื่องราวมันเริ่มขึ้นในตอนประมานผม 12 ขวบ ในทุกๆวันพ่อจะเป็นคนไปส่งผมที่โรงเรียนทุกวัน และในตอนเย็นก็เป็นพ่อเช่นกันที่มารับ พ่อเป็นชอบฟังเพลงมากมีงานอดิเรกคือนักดนตรี พ่อชอบพกหูฟังไวกับตัวเสมอ เพราะพ่อต้องใช้ในการฟังเพลงแกะโน๊ตดนตรี แต่งานประจำของพ่อคือเป็นตำรวจพ่อเป็นฮีโร่ของผมและเป็นคนทำให้ผมอารมณ์ดีด้วยดนตรีที่พ่อบรรเลงให้ผมฟังทุกวัน

           พ่อจับขโมยได้ทุกวันจึงทำให้ชาวบ้านประทับใจแต่ก็มีชาวบ้านบางกลุ่มไม่พอใจพ่อ ซึ่งชาวบ้านกลุ่มนี้ชอบเล่นการพนัน พ่อก็บังเอิญไปจับเขาไปเข้าคุกสะงั้น คนกลุ่มนี้จึงไม่ชอบพ่อมากๆ คนกลุ่มนี้พยายามแกล้งพ่อด้วยสารพัดวิธี จนวันนึงไม่รู้เขาคิดยังไง มาดักรอผมหน้าโรงเรียน โดยพวกมันขับรถตู้มาและฉุดตัวผมขึ้นไปบนรถและเอาเทปมาปิดปากผมตอนนั้นผมทำได้เพียงแค่ร้องไห้หาพ่อ หลังพ่อเลิกงานพ่อก็จะมารับผมแต่ไม่เจอเลยถามครูที่โรงเรียน ครูบอกเห็นว่าผมขึ้นรถตู้ไป พ่อเลยสืบจากคนที่เดินผ่านและเพื่อนผมจนไปเจอเพื่อนผมคนนึงมันจำทะเบียนรถตู้คันที่ผมถูกจับไปได้พ่อเลยโทรไปที่กรมตำรวจให้เช็คให้หน่อย พ่อค้นหาจนเจอว่าผมอยู่ตรงไหน แล้วรีบขับรถไปจนถึงที่ จังหวะนั้นได้เกิดการยิงกันระหว่างพ่อกับพวกคนที่ลักพาตัวผมมาจน

ภาพโดยStockSnap จากhttps://pixabay.com/th/photos/2562222/

         ตอนผมนอนผมก็ได้ยินเสียงพ่อตลอดว่าให้จับคนร้ายให้ได้นะพ่ออาจจะจำหน้าไม่ได้เพราะตอนมันยิงพ่อพ่อหันหลังให้มัน แต่พ่อจำมันได้ว่ามันใส่หมวกสีแดง ผมได้เลยไปหาเบาะแสจากชาวบ้านแถวนั้นพร้อมฟังใส่หูฟังตลอดเวลาเพื่อฟังพ่อเพื่อฟังว่าพ่อพูดอะไรบ้าง พ่อบอกเบาะแสทั้งหมดกับผมผ่านหูฟังจนรู้ตัวคนร้าย 

        แต่คนร้ายพวกนี้ไม่ธรรมดามันมีคลังอาวุธผมเลยเรียกพวกตำรวจของผมไปด้วย และยิงปะทะกันอยู่ราว ๆ ชั่วโมงนึงจนตำรวจคนอื่นๆโดนยิงกันหมดเลยผมคนเดียว แต่อาการแต่ละคนไม่สาหัสมาก ฝั่งคนร้าย กระสุนหมดและกำลังหนี จังหวะนั้นผมวิ่งไปรัดคอคนร้ายที่มันฆ่าพ่อผม ผมรัดคอมันด้วยสายหูฟังที่พ่อให้ผมไว้จนมันสลบไป

 ศาลตัดสินให้คนร้ายคนนี้ประหารชีวิต

ผมสบายใจขึ้นเยอะวันที่จับคนร้ายได้พ่อบอกกับผมในฝันว่าขอบคุณนะขอบคุณจริงๆ หลังจากวันนั้นผมไปทำบุญให้พ่อทุกวันเลย